Ellen Flikkema en dochter Ilse. Foto: Jan Zeeman.
Jan-Zeeman
Een jaar na de aardbeving in Zeerijp wachten veel Groningers nog op een oplossing voor de schade aan hun huis. Ik Wacht is een serie over hen die het wachten zat zijn. Aflevering 12: Ellen Flikkema uit Loppersum
Die knop was ingesteld door het Centrum Veilig Wonen (CVW), bedoeld voor mensen die zich niet meer veilig voelen in hun eigen huis. De scheur, die verstopt had gezeten onder een lichtbak op het plafond, werd onderzocht.
Het antwoord van het CVW: als de scheur haaks had gestaan op de richting waarin hij liep was het gevaarlijk geweest. Nu viel het wel mee.
Dat stelde het gezin Flikkema niet echt gerust.
Drie jaar later zitten moeder en dochter Ellen en Ilse aan de keukentafel. Ze kijken uit op een bevroren tuin aan de rand van Loppersum. Hun plek. Ze wonen al twintig jaar in deze lekkere ruime gezinswoning uit de jaren zeventig.
Aan het plafond is niets meer te zien. De scheur is weggewerkt, de woning lijkt prima in orde. Toch zijn dit de laatste maanden. Het huis wordt gesloopt, net als de rest van de huizen in de straat. Ze zijn allemaal afgekeurd vanwege de plafonds.
,,Ik prijs me gelukkig’’, zegt Flikkema. ,,Wij krijgen wél een nieuw huis.’’
Daar ging nogal wat aan vooraf. Al in 2011, nog voor de grote beving bij Huizinge, hadden ze scheuren in de muren. In 2013 was de schade zo groot dat een inspecteur met tranen in de ogen zei: ‘Dit huis moet gestut, maar dat kan pas na het weekend, dus ik hoop dat het goed gaat’. Een week later wees bouwkundig onderzoek uit dat het wel meeviel.
En, o ja, dan was er nog de schoorsteen. Ook die zou gestut moeten worden. Of vernieuwd. Terwijl de discussie daarover nog volop aan de gang was, werd er op een dag aangebeld. Dochter Ilse was alleen thuis.
,,Ik kom een nieuwe schoorsteen brengen’’, zei een man tegen de stomverbaasde Ilse en zette de hele oprit vol met bouwpakketten.
Het bleek een foutje.
,,We hebben zo veel rare dingen meegemaakt’’, zegt Flikkema.
,,Het heeft me een tijd lang allemaal veel te veel beheerst. Natuurlijk zitten dat plafond en die schoorsteen me nog steeds niet lekker. Maar nu we weten dat we een nieuw huis krijgen heb ik de knop omgezet. Onzekerheid is het allerergste.’’
In maart 2018 hoorden ze dat hun huis gesloopt zou worden. Dat was een opluchting. ,,Eerst wil je dat natuurlijk niet, maar na alles wat er gebeurt is hoop je er uiteindelijk op.’’
In de weken daarna besloot Wiebes dat de gaskraan dicht ging en zette hij de versterkingsoperatie in de wacht. Maar dat gold niet voor de straat van Flikkema.
,,Wij mogen echt in onze handen knijpen. Tegelijkertijd is het lastig. Het voelt oneerlijk. Wij wel, anderen niet. Iedereen verdient dezelfde behandeling.”
