In memoriam Maya Wildevuur (78) | Haar verschijning was even kleurrijk als haar werk. Ze schilderde zoals ze leefde: uitbundig

Haar achternaam verwoordt haar temperament. Waar Maya Wildevuur was, gebeurde iets. Alleen al door haar verschijning keek iedereen even om, want er was buiten Wildevuur om niemand die een boeket bloemen als hoofddeksel droeg en niemand die zich van top tot teen zo kleurrijk uitdoste, tot en met haar knalblauwe oogschaduw.

De uitbundigheid waarmee ze zelf voor de dag kwam, is ook het handelsmerk van haar werk. Haar schilderijen zijn stuk voor stuk weelderig van kleur, of ze nou een landschap verbeelden, een haan of de kermis.

De kunstenares woonde en werkte in de Ennemaborg in Midwolda. Tot vlak voor haar overlijden zette ze zich nog wel eens aan een schilderij. Het stond in geen verhouding tot de werklust en productiviteit die haar tientallen jaren kenmerkten.

Maya Wildevuur werd geboren als Martje Lammigje Wildevuur in 1944 in Deventer. Ze groeide op in Enschede waar ze aan de kunstacademie de richting monumentaal en vrij schilderen volgde. Daar ontdekte ze het werk van de modestudenten; ze werd een gretig afnemer en maakte er haast een sport van de mode ver vooruit te zijn. Ze viel toen al op.

Ze trouwde jong en werd al even jong moeder. Een gemakkelijk huwelijk was het niet, want haar echtgenoot was alcoholist. Toen ze van hem scheidde, stortte ze in en vonden haar twee zonen onderdak in een internaat.

Ze herpakte zich door zijdecollages te maken; later richtte ze zich op aquarellen en acrylschilderijen. De toon was immer uitbundig.

Ze ontmoette haar grote liefde Jan de Gans met wie ze in 1984 naar Hooghalen verkaste. Ze opende er galerie Wildevuur, die haar zoon later overnam. Dat ging niet zonder slag of stoot: Wildevuur en haar zoon leefden in onmin. Ze verhuisde met haar man naar de Ennemaborg in Midwolda waar ze een tweede galerie opende.

Ze vond dat ook mensen met een kleine portemonnee recht hadden op schoonheid aan de muur en zorgde daarvoor middels de kunstuitleen. Ook via de verkoop gingen de Maya Wildevuurs grif van de hand. De voorkeur voor vrolijke en kleurrijke werken kent geen rangen en standen.

Die kende Wildevuur ook niet. Ze schilderde evengoed portretten van Willem-Alexander en Máxima als van een van de mensen die ze tijdens haar vele buitenlandse reizen ontmoette. Toen de vlaggen van haar atelier in Hooghalen waren ontvreemd en ze vernam dat een bewoner van het asielzoekerscentrum er gordijntjes van had gemaakt, stak ze haar waardering niet onder stoelen of banken. Ze reed naar het azc toe en sloeg met de bewoners aan het schilderen.

En ze leefde als een Bourgondiër. Ze hield ervan om uitgebreid te tafelen, met altijd mensen om zich heen, of dat nou vriendinnen waren of bevriende kunstenaars. Ze liet oesters aanrukken, langoustines en garnalencocktails of ze bereidde eigenhandig de beste tonijn.

Ze leefde groots, kon tot diep in de nacht zitten kletsen met een whisky-cola binnen handbereik en met het gelijk aan haar zijde, om de volgende ochtend in alle vroegte paraat te zijn. Een nieuwe dag betekende nieuwe avonturen en nieuwe schilderijen. Een zoektocht ook om haar verzamelingen uit te breiden. Als kind al bezocht ze veilingen op zoek naar antieke kastjes en andere schatten. Die verzamelwoede kwam nooit tot stilstand - alleen al haar kledingkast bestreek de halve Ennemaborg. Ze gooide nooit iets weg.

Ze bezocht graag het Emil Nolde Museum in Nordfriesland. Niet alleen herkende ze haar kleurrijke stijl in Nolde’s werk, ook droomde ze ervan dat er op een dag een Maya Wildevuur Museum zou worden geopend, het liefst in de Ennemaborg die ze van Het Groninger Landschap huurde.

De laatste weken was ze ziek. Ze leek zich voor te bereiden op de dood en keek ernaar uit haar man terug te zien, voor wie ze jaren had gezorgd toen hij Alzheimer kreeg. Maya Wildevuur werd 78 jaar en laat twee zoons, twee kleinkinderen en drie achterkleinkinderen achter. En honderden schilderijen.