Roelie en Peter Kuiper uut Oldendiever: 'Aj een traditie maeken wilt, moej aal deur blieven doen' | Hier kom ik weg

Het is een roege winterdag. Natte snei en harde wind jagen um ’t huus van Roelie (1940) en Peter Kuiper (1939). Soms piept de zunne tussen de wolken deur. Op ’t grös in de tuun stiet tussen de harfstbladern een beeld van een midwinterhoornblaozer.

In de zeuventiger jaoren zat Peter een tiedschrift van de ANWB te lezen. Daorin stun een stukkie over de traditie van de midwinterhoorn. „Der vertöl ien hoe e zölf midwinterhoorns maekte”, zeg e. Hij nam zuch veur: as ik met pensioen ben, maok ik mijzölf ok zo’n ding. „Maor zo lange he’k niet ewacht”, lacht e. Hij nam een mooie tak met naor huus en maokte zien eerste midwinterhoorn. „Daornao he’k der nog tientallen emaekt.”

„De hoorns bint verkocht an mèensen uut Duutslaand, Frankriek en Polen”, vertelt Roelie Peter: „Niet um winst te maeken. We hebt ’t altied veur de hobby edaone en een hobby kost geld.” „Zeker”, lacht Roelie. „Ie mut met een lintzaeg de boomstame of takke in de lengte deurhalen, het mut uuthold worden, ie mut schoeren en liemen.” „Vrogger knupten ze der nog brummelslierten umme toe veur de stevigheid”, vult Peter an.

„Midwinterhoorn blaozen is een olde heidense traditie”, vertelt e wieder. „Vanof 30 november, de eerste dag van de adventstied, speult mèensen midwinterhoorn um de boze geesten te verjaegen. Dat doet zij elke dag tot an Dreiköningen.” Allewel het een echte Nedersaksische traditie is, was midwinterhoorn speulen lange tied niet zo bekend in Drenthe. Daor bracht ’t echtpaor veraandering in.

Peter is trompettist en hef zien eigen ‘Oldendieverse roep’ maokt. „Roelie blef mit heur hoorn in de tune en ik loop deur het dörp. Ik speul mien roep en Roelie antwoordt daorop.” In ’t begun waren niet alle inwoners van het dörp enthousiast. „Maor aj een traditie maeken wilt, moej het aal deur blieven doen”, zeg Peter. „En nou doet ok blaozers in umliggende dörpen mitan en hew op de eerste zaoterdag van het neie jaor altied een mooi feest.”

Eerder gaf het echtpaar lezings. „Daor zaten ok gedichten en verhaelen van ons in waor ik midwinterhoorn bij bleus”, zeg Peter. Zien vrouw giet op ’t puntie van heur stoel zitten. Heur ogen lichten op, ze stek heur arms uut en drag veur: „Zeg uutgeholde boom/Help oens uut de droom/Geef oens in disse tied/Het mysterie van oen lied.”

Roelie kek naor heur man die nou rechtop in de stoel zit. „En heur, hij blas naor noord en zuud/Nou blef het kwaode vast wel uut/Ook naor ’t oosten en dan weer west/Dit is ‘midwinterfeest’ wat al eeuwen is ewest.”

Peter döt asof e op de midwinterhoorn speult en zingt nao elke regel van Roelie de klanken van zien Oldendieverse roep. Dan pakt e zien buusdoek en veegt zien traonen weg.

Peter is slim ziek. „Kanker”, zeg e. „Het is jammer da’k deur de chemokuren mien lange haor kwiet bin.” In de woonkeuken is het nou stil. An de muur hangt de eerste midwinterhoorn die Peter maokt hef. Het echtpaar kek mekaor in de ogen en glimlacht. „Wij speult dit jaor gelukkig nog altied met mekaer de midwinterhoorn. Wij blieft positief.”