Via Beth Hart naar Hoogeveen: hoe Nienke Dingemans (21) de blues ontdekte en nooit meer losliet

Het Bluesfestival Hoogeveen is komend weekend breed gevuld, maar één naam springt eruit: Nienke Dingemans. De Brabantse singer-songwriter is als jonge vrouw actief in een genre dat vaak nog wordt gedomineerd door oudere mannen.

„Ik ben nu 21. Dat is natuurlijk nog steeds jong, maar toch wel anders dan toen ik 16 was”, reageert Dingemans. „Het publiek vindt het leuk dat er ook jonge mensen zijn die blues, country en rock laten horen.”

De liefde voor de blues ontstond door een toevallige suggestie van haar moeder. „Ik zong eigenlijk altijd al. Dan ga je zangles nemen, dat standaard riedeltje. Toen ik een jaar of 13, 14 was, nam mijn moeder me mee naar een concert van Beth Hart. Daar dacht ik: wauw, dít vind ik vet. En dan kom je in zo’n rabbit hole van Spotify terecht. Je ontdekt Bonnie Raitt, Susan Tedeschi… Toen was het eigenlijk te laat om nog te keren.”

Dat haar naam soms naast die van Ilse DeLange wordt gezet, vindt Dingemans geen probleem. „Als je vergeleken wordt met een artiest die succesvol is en toffe muziek maakt, dan is dat een mooi compliment. Of dat nou Ilse DeLange is of iemand anders.”

Binnen de bluesscene valt Dingemans hoe dan ook op. „Wat je zegt: het is een beetje een door mannen gedomineerd wereldje. Maar ik vind dat geen enkel probleem. Ik maak de muziek die ik wil maken. En het publiek bij de blues is heel loyaal.”

Haar nummers worden vaak omschreven als poëtisch en verhalend. De muzikante – naast piano speelt ze (slide)gitaar en lapsteel – ziet dat niet zo strak. „De ene keer schrijf ik een persoonlijke tekst, de andere keer gewoon een verhaaltje. Het is maar waar de inspiratie op dat moment vandaan komt.”

Dat leidt tot een veelzijdig repertoire. „Ik hou van veel verschillende muziekstijlen en vind het prettig om dingen af te wisselen. Soms maak ik een countryliedje, dan weer een bluesnummer of een rock-’n-rollsong. Zo houd ik het ook voor mezelf interessant.”

Ze zat al naast Danny Vera aan de talkshowtafel van Humberto Tan en is door de Dutch Blues Foundation uitgeroepen tot ‘Jong Blues Talent’. Toch heeft Dingemans geen grote platenmaatschappij achter zich staan. „Ik doe nog veel zelf, wat betekent dat ik volledige artistieke vrijheid heb. Natuurlijk wel met goede mensen om me heen die snappen wat ik wil.”

Een belangrijke basis vormt het conservatorium in Rotterdam, waar ze in haar laatste jaar zit. „Daar ben ik omringd door mensen die allemaal heel talentvol zijn. Soms is dat intimiderend, maar ik zie vooral de mooie kanten ervan. Je leert veel van elkaar. Iedereen heeft een eigen smaak en stijl. Er zijn geen twee dezelfde mensen op zo’n opleiding.”

Podiumervaring is er intussen volop. Van kleine cafés tot grotere zalen: elk optreden heeft een eigen waarde. „Het is moeilijk te zeggen waar ik het beste tot mijn recht kom. In een klein zaaltje is de ervaring intiem, op een festival speel je juist voor mensen die speciaal voor deze muziek komen. Alles geeft een andere beleving, dat vind ik boeiend.”

Dat geldt zeker voor Hoogeveen. „In De Tamboer komen mensen echt voor de muziek die jij maakt. Dan heb je een geïnteresseerd publiek voor je neus. De wisselwerking met de zaal maakt het voor ons als muzikanten bijzonder.”

Met haar debuutalbum Ain’t No Hollywood Girl (2024) op zak, houdt Dingemans de toekomst open. „Schrijven gaat bij mij eigenlijk non-stop door. Vroeg of laat leidt dat vast weer tot een nieuwe plaat. Maar op dit moment zijn er geen concrete studioplannen.”

Voor haar draait het om de kern. „Het belangrijkste is dat ik blijf genieten van wat ik doe. Natuurlijk heb ik toekomstdromen en moet er vooruitgang in zitten, en dat gebeurt gelukkig ook. Zolang ik mijn werk met plezier kan blijven doen, is dat voor mij de basis.”