Al dertig jaar festival in de eigen achtertuin: Folk Veur Volk in Aalden. 'Daar gaan we weer, denk ik ieder jaar. Maar ik zou het voor geen goud willen missen'

Schud alle superlatieven maar uit de mouw: de hof van Schepers is zo’n tuin waar het woord idyllisch voor is uitgevonden. Rietgedekte schuren, prachtige doorkijkjes, een heuse stille knip en met als klap op de vuurpijl het oude uithangbord van de beroemdste kroeg van Drenthe: Café W. Perkaan, Tel. 279. Waar boertjes uit Wezup in 1969 rode wangetjes kregen door gratis drank, maar vooral ook vanwege het optreden van een stripteasedanseres. En dat allemaal voor een platenhoes van Cuby + The Blizzards.

Een tuin waar elk detail klopt. Waar je het aantal uren aan werk niet moet tellen. En waar Egbert (65) en Hennie (62) ieder jaar weer duizend bezoekers toelaten voor het festival Folk Veur Volk. „Als de karren vol spullen voor de aankleding een paar dagen voor het festival de hof inrijden, vraag ik me steevast af waar we weer aan beginnen”, bekent Hennie. „Ik ben ook altijd blij als het afgelopen is en we kunnen vaststellen dat alles goed is verlopen. Tegelijkertijd zou ik het festival voor geen goud willen missen. Het is zó gezellig met z’n allen. We kunnen zo nog vijftien jaar door.”

Aanstichter van dit alles is Egbert, die destijds lyrisch terugkwam van een countryfestival in Diever. „We haalden voor Sweel Cultureel al regelmatig artiesten naar Zweeloo en Aalden, maar zo’n festival was andere koek. Wat een sfeer, wat een plezier. En dat een dag lang.”

Dorpsgenoot Henk Pauw had een soortgelijke ervaring, maar dan bij een optreden van Captain Gumbo in Heerenveen. „Groepen als The Pogues kwamen net een beetje op. Iets met folkmuziek in alle facetten, dat zouden we toch ook in ons eigen dorp op poten moeten kunnen zetten? Met je rug tegen een boom, biertje in de hand, in een mooie omgeving luisteren naar muziek. Dat was ons idee. En dan niet voor de grijze plaag”, lacht de inmiddels bijna-pensionado.

En dat kwam weer omdat de meeste bestuursleden en vrijwilligers jarenlang ervaring hadden opgedaan bij Sweelpop, dat sinds 1982 in Zweeloo wordt gehouden en daarmee het oudste festival van Drenthe is. „Van Sweelpop naar Folk Veur Volk is ook wel een natuurlijke overgang. Jarenlang waren ook wij van de partij, maar toen onze drie dochters ook naar Sweelpop gingen vonden wij het tijd om af te haken. Op ons festival kun je naar muziek luisteren, maar tijdens de optredens ook met elkaar praten. Dat lukt je bij Sweelpop niet”, zeggen Egbert en Hennie.

Het telkens wisselen van locatie is niet meer mogelijk. Pauw emigreerde jaren geleden naar Hongarije, waar hij inmiddels is overleden. De organisatie is nog wel een keer uitgeweken naar de manege, vanwege stormschade. En tijdens corona trokken bands, vanwege de anderhalve meter afstand die mensen in acht moesten nemen, op platte karren langs verschillende terrassen in Zweeloo en omgeving. „In het begin zat het publiek keurig op voldoende afstand uit elkaar, maar dat duurde niet lang. Men begon al gauw in te haken en mee te deinen. Corona was even helemaal vergeten.”

Waar in de beginjaren ook de boerderij tijdens het festival openstond voor Jan en alleman, is de familie Schepers nu toch wat strenger geworden. „Steevast hadden we ieder jaar ook tien tot vijftien muzikanten van optredende bands te slapen in huis. Overal lagen mensen op hun matje. Maar op een gegeven moment was ik daar wel klaar mee. Bij ‘mevrouw, er is een ongelukje gebeurd’ wist ik precies hoe laat het was. Kots”, zegt Hennie.

Muzikanten hebben ook wel eens hun tent opgezet in de tuin. „Wilde zo’n band na afloop nog uitgebreid barbecueën, vlakbij het rieten dak van de schuur. Dan is het fijn dat je kordate vrijwilligers hebt die dan gewoon even in actie komen”, zegt Egbert. Zelf kan hij ook streng zijn. Als meester en schooldirecteur heeft hij heel veel bezoekers en vrijwilligers in de klas gehad. „Ik ben dan voor hen even weer ‘meester Egbert’, hoor ik dan. Bij wie toch niet alles kan.”

Die rieten daken rondom zijn sowieso een heikel punt. Hennie: „Er is een afspraak dat het kampvuur niet wordt ontstoken bij zuidwestenwind. Fijn hoor, zo’n toezegging. Maar ieder jaar is het volgens de mensen die het zouden moeten weten toch net niet díe wind. Met als gevolg dat we nog nooit géén vuur hebben gehad.” Vuurwerk is ook zo’n ding. Het is de traditionele afsluiting van het festival. „Laat er door zo’n knal maar eens een paard ontsnappen uit de wei, denk ik soms. Maar dan mogen jullie er wel zelf achteraan.”

Liever denkt Hennie aan de lol met elkaar en de gezelligheid. „Dat lukt ieder jaar weer. Je moet er beiden ook wel schik in hebben om je achtertuin open te stellen, anders gaat het niet.” Egbert en Hennie koesteren het ontbijt in de hof op zondagochtend, samen met de muzikanten en de vrijwilligers. „Dat hoort er echt bij, voor ons. Je hoort dan van alle kanten verschillende verhalen en anekdotes over de avond ervoor. Dingen die je zelf hebt gemist. Hoe mooi het weer is geweest. En ‘s middags is de tuin al grotendeels opgeruimd door de vrijwilligers”, zegt Egbert.

Folk Veur Volk gaat subsidie- en sponsorloos door het leven. „We zijn inmiddels her en der gekopieerd. Neem Folk in ‘t Mohr in Oosterhesselen. Dat festival hangt van subsidies aan elkaar, waardoor ze geen entree hoeven te vragen. Kan dat nou niet anders, vraag ik me af. Ze hebben gewoon ons concept gejat”, zegt Egbert. Zijn T-shirt spreekt boekdelen: ‘Folk Veur Volk, The Original. Since 1994’.