Hans (26) uit Borger is theatermaker, tekstdichter én zanger. ‘Muziek is een uitlaatklep die ik nodig heb’

,,Zou je daar de foto willen maken?” vraagt Hans van der Werf aan de fotograaf, wijzend naar het weiland achter de woning aan de Hunebedstraat in Borger. ,,Met je rug naar het Joodse kerkhof en met het huis op de achtergrond, kan dat?”

Hij koestert warme herinneringen aan deze plek. Talloze uren bracht hij door bij zijn opa Wim Dikkers. ,,We hebben opa in dezelfde setting gefotografeerd, dus dat lijkt mij wel mooi”, verklaart hij zijn verzoek. De woning staat te koop. Zijn grootvader is kortgeleden verhuisd naar een zorgcentrum, vertelt hij.

Al op jonge leeftijd voelde Van der Werf dat hij ‘anders’ was dan leeftijdsgenootjes. ,,Ik ben geboren met een spastische afwijking, dat is onderdeel van mijn jeugd. Ik praatte al heel snel, lulde iedereen de oren van het hoofd. Lopen kwam later opgang. Ik wilde graag gitaar spelen, maar dat was daardoor allemaal wat lastig. Mijn ene arm is 10 centimeter korter dan de andere”, demonstreert Van der Werf. ,,Maar zingen kon ik wel.”

De zanglessen die hij op zijn achtste nam bij een dorpsgenoot, zouden de koers in zijn leven bepalen.

,,Papa en mama zijn typische Borgerders. Nuchtere Drenten en harde werkers. Papa werkt voor een bouwbedrijf, mijn moeder bij een tandartspraktijk als gastvrouw bij de ontvangstbalie. Ze is sociaal en maakt graag een praatje. Iedereen kent haar.”

,,Het is niet zo dat we een heel muzikale opvoeding hebben gehad. Ik vond het gewoon heel leuk om te zingen. Opa speelde Kom mee naar buiten allemaal, dan zingen we de Wielewaal op zijn accordeon, mijn broertje en ik zongen uit volle borst mee.”

Wim, de twee jaar jongere broer van Hans, die tot het verkocht is de woning van opa bewoont, mengt zich in het gesprek. ,,Hans was de creatieveling bij ons thuis. Hij is veel meer stads dan wij, veel extraverter ook. Voor mij was hij altijd mijn grote broer. Hij was de prater, ik de stille genieter.”

Dat creatieve schuurde ook wel eens, bekent Hans eerlijk. ,,Mijn ouders kiezen voor vastigheid, ik voor dingen najagen. Vaak zeiden ze: kies voor iets waarmee je centen verdient.”

,,Ik had creatieve hobby’s. Mijn eerste theaterervaring deed ik op toen ik 1 1 was met Oek de musical’. Ik deed auditie en werd één van de vier Oeks. Later op de middelbare school, kwam ik opnieuw in aanraking met theater. Ik had weinig vrienden, miste de aansluiting. En toen was daar Henry Alles van locatietheater PeerGroup en hoofd van Peer Jong, de jeugdafdeling. Er was een project, Van mond tot mond heette dat. In een pop-uprestaurant konden gasten tijdens soort dinershow acts bestellen. Ik zong liedjes. Henry vroeg me: doe je nog eens mee? Zo ben ik het locatietheater ingerold. Elke zondag zat ik in Donderboerkamp, waar de PeerGroup gevestigd was. Daar kon ik me helemaal onderdompelen in de wereld van kunst maken.”

,,Die periode bij de PeerGroup heeft me gevormd. Ik was heel onzeker. Het zijn van die momenten dat je groeit terwijl je het niet doorhebt. Ik weet nog dat ik tegen Henry zei: ik wil graag liedjes maken maar dat kan niet, want ik ben spastisch. ‘Koop maar een gitaar en ga maar spelen’, zei hij. Dat deed ik. Theater was ik goed in, dat wist ik, maar in muziek kon ik mezelf helemaal verliezen. Daar heb ik mijn eerste liedje geschreven.”

,,Nadat ik afgestudeerd was als theaterdocent aan ArtEZ Academie in Zwolle, gaf ik les op een basisschool. Dat was leuk, maar het was niet hoe ik mezelf zag. Via de opleiding leerde Dion van der Geest kennen, hij deed conservatorium en ik was theatermaker. Samen deden we wat projecten. We hadden plannen om een band te beginnen. Ik werd geselecteerd voor Hit the North, daarmee speel je op Eurosonic Noorderslag. Dat wilde ik met een band doen, zo ontstond vanuit een vriendengroep in 2021 Hiigo.”

,,We vielen op. Al vrij snel daarna kwam Hedon met het Beurstraject, een poppodium in Zwolle. We werden gevraagd voor Popronde, een soort opstap voor jonge bands. We traden op in kroegen door heel Nederland.”

,,Nadat onze single Tankstation werd uitgeroepen tot TopSong op NPO Radio 2 ging het inderdaad razendsnel. Jan Willem Roodbeen van de ochtendshow belde me om 7.15 uur, een half uur later zat de mailbox vol met mailtjes radiostations die ons eerder allemaal hadden afgewezen. Of we toch wilden komen.”

,,Het is wel een beetje een jongensdroom, Je doet iets met je vrienden, mensen vinden het leuk en daarom mag je het blijven doen.”

,,Ik denk dat we iets maken dat begrijpelijk is en dat we daarmee onderscheidend zijn. Je hebt een stroming binnen de Nederpop die plat en gemakkelijk is en een stroming die experimenteel is en heel erg het ambacht laat zien. Wij zitten op dat snijvlak. We proberen muzikaal interessant te zijn terwijl we wel te vangen blijven. En we hebben veel geluk gehad met onze producer Rob Peters. Hij heeft samengewerkt met artiesten als Bløf, Typhoon en Flemming. Het is bijzonder dat je iemand vindt die je muziek versterkt. Hij is een soort vader van de band geworden.”

,,Ik heb een soort rare knop die omgaat. Ik kan op een feestje zijn, naar buiten lopen en me eenzaam voelen. Terwijl ik een paar seconden geleden nog met mensen heb gepraat. Ik ben altijd wat kwetsbaar geweest en dat ben ik dat nog steeds wel. Ik heb geleerd om het vorm te geven door het persoonlijk te maken, maar niet meer privé. In onze liedjes schuwen we het gesprek over dat soort onderwerpen niet. Het begint altijd met een persoonlijk verhaal.”

,,We maken liedjes vanuit een intern gedreven gevoel. Voor mij is het een uitlaatklep die ik nodig heb. Ik heb geen ambitie om anderen te raken. Dat het resoneert bij mensen is wel een leuke bijvangst.”

,,Het liefst wil ik een vaste waarde zijn in het muzieklandschap. Optreden op festivals als Lowlands en Pinkpop is een droom. Het overkoepelende doel is een carrière die bestand is tegen een stootje en jarenlang kan voortbestaan, zodat ik muziek kan blijven maken tot ik doodga of doof word.”

Paspoort