Tarek dreigt na een week alweer gescheiden te worden van vrouw en kinderen die hij 2,5 jaar niet kon zien: 'Ik slaap liever op straat, dan dat ik ze weer uit het oog verlies'

Het Syrische gezin verblijft op vakantiepark Aelderholt in Aalden. Het contrast is groot. Een vader en zoon trappen op een voetbalveldje onbezorgd een balletje in de zon. Terwijl een rood eekhoorntje door het dauw trippelt, vertelt Tarek in een tuinstoel over de nijpende situatie waarin hij en zijn familie verkeert.

Over de twee hopeloze, zware en lange jaren die vooraf gingen aan de hereniging op Schiphol, afgelopen zondag. Over hoe Tarek in zijn thuisland weigerde voor het regime van president Bashar al-Assad te vechten en de angst voelde om daardoor te ‘verdwijnen’, zoals dat dagelijks gebeurde met politieke tegenstanders. Dat hij 15 uur achter elkaar te voet door Iran trok om de Turkse grens te bereiken, daar werd opgepakt en door agenten werd mishandeld. Hoe zijn boot zonk in een poging naar het Griekse eiland Kos te varen.

Tareks volgende poging de oversteek naar Europees grondgebied te maken, slaagt. Driekwart jaar zit hij vast in Athene. Steeds hield hij zijn doel voor ogen: Nederland bereiken. „Ik las op internet dat de mensen hier heel vriendelijk zijn tegen mensen zoals ik. Het was soms hopeloos. Er zaten soms weken tussen voor ik contact met mijn vrouw en kinderen kon krijgen. Ik probeerde te blijven vechten.”

Uiteindelijk bereikt hij via Malta en Duitsland Nederland. Op 9 juli 2020 komt Tarek aan en wordt naar het asielzoekerscentrum in Ter Apel gebracht. „Die eerste week was het een geweldig gevoel. Maar daarna wordt het een gevecht op een heel ander niveau. Je gaat van procedure naar procedure en in de tussentijd doe je vrijwel niets. In coronatijd ging het azc in lockdown en mochten we onze kamers niet eens meer uit. Het leek een gevangenis.”

Inmiddels heeft Tarek een verblijfsvergunning en is in het azc in Zweeloo in afwachting van huisvesting. In het centrum komt hij in contact met Jan-Willem Vrieling en Daphne Callee uit Westerbork, die hem een stage aanbieden als hulpkok in hun restaurant Bint. Daar leert hij beetje bij beetje de Nederlandse taal en worden de fooien opgespaard om zijn gezin naar Nederland te kunnen halen. „Zonder hen had ik hier niets. Nu is mijn familie hier. Ik ben enorm dankbaar”, zegt Tarek.

Maar dat de statushouder na ruim twee jaar zijn vrouw Dima en zijn drie kinderen van 21, 8 en 5 jaar weer in de armen kan sluiten, is allerminst een reden tot rust. Want het gezin dreigt weer gescheiden te worden. Tot vrijdag zitten ze op kosten van Vrieling en Callee op de Aelderholt, maar dan moeten Dima en kinderen zich melden in Ter Apel voor een screening. Terwijl daar de omstandigheden de afgelopen weken zorgelijk zijn door de hoge toestroom. Meerdere nachten op rij moesten vluchtelingen op veldbedden en stoelen slapen.

Tarek moet terug naar Zweeloo, maar de vraag is waar zijn gezin heen gaat als zij de eerste procedures hebben doorlopen. In veel azc’s neemt de drukte toe, waardoor de kans bestaat dat ze naar een noodopvang moeten. Tarek deelde zijn zorgen met personeel van het COA. Het ‘zou worden doorgegeven’, hoorde hij, maar stappen werden er niet ondernomen. „Ik slaap nog liever met mijn kinderen op straat, dan dat ik ze nu weer uit het oog verlies.”

Vrieling en Callee hoopten het gezin de nachten door te kunnen helpen, terwijl Dima en de kinderen hun screening afwachten. Maar dat bleek niet mogelijk. Callee: „Als we hen aan het einde van de dag op zouden halen, zouden ze hun plek in de wachtrij kwijtraken. We willen die opvangcentra ontlasten. We hopen voor hemzelf, voor zijn gezin én voor ons bedrijf dat we Tarek hier in de regio kunnen houden.”

In een reactie laat een woordvoerder van het COA weten dat zij begrijpt dat mensen als Vrieling en Callee willen helpen door onderdak aan te bieden. „Maar in de huidige situatie is weinig ruimte voor maatwerk. De methode die nu is gekozen maakt dat we de grote stroom kunnen laten doorvloeien. Wat dan een mindere belasting lijkt voor een opvanglocatie, kan veel meer werk opleveren.”

Het COA laat verder weten het ‘ontzettend vervelend’ te vinden dat het gezin weer zal worden gescheiden. „We zullen altijd ons best doen, maar we sluiten het niet uit. Dag in, dag uit is de bezetting bijna 100 procent, dan kunnen moeilijk schuiven met plekken. In deze tijden zijn we blij met dat we al deze mensen veilig kunnen opvangen. Hoe ingewikkeld dat soms ook is.”