Jasmijn (9) is de stoerste supporter van FC Emmen. Waarom worden sommige kinderen niet beter? 'Dat is toch oneerlijk'

Drenthe en omstreken kent Jasmijn als de stoere mascotte van FC Emmen tijdens het kampioenschap van de voetbalclub eerder dit jaar. Ze veroverde de harten van supporters, spelers en staf. ‘Jasmijn is een Emmenaar’, klonk het uit duizenden kelen tijdens het kampioensfeest op het stadionplein. De dapperste supporter van Emmen heeft in een jaar meer meegemaakt dan mening mens in een heel leven.

Het huis van de familie Nijhuis is deze weken omgetoverd tot ‘armbandjesfabriek’. De zusjes Jasmijn (9) en Myke (11) staan aan het roer. Moeder Saskia helpt met het rijgen van de kralen en de binnenstromende bestellingen. Vader Ivo is de ‘knoper en lijmer’ van dienst. Het is een geoliede machine, zoals ze eigenlijk het hele jaar al zijn.

Elk armbandje levert twee euro op voor het Prinses Máxima Centrum (PMC) in Utrecht, waar kinderen uit heel Nederland behandeld worden voor kanker. De plek waar het gezin zo vaak was dit jaar; en nog vaker naartoe moet.

,,Het is een stomme plek om te moeten zijn, maar een heel belangrijke als je zo ziek bent‘’, zegt Jasmijn. Ze onderging er tien maanden lang behandelingen, chemo’s en een operatie tegen de botkanker in haar heup.

Zelfs op haar allerziekst bekommerde ze zich daar meer om de andere patiënten dan om haar eigen leed. ,,Dan kwamen we een ziek kindje op een fietsje in de gang tegen, en zei ze tegen ons: wat zielig, hè?’’, vertelt Saskia.

Terug naar januari van dit jaar. Het begin van een nare periode. Jasmijn moet een scan laten maken in het ziekenhuis. Ze mag een radiozender kiezen voor wat muzikale afleiding bij de zoektocht naar het allerergste. Ze kiest Radio 538. Het is vier uur, de middagshow begint net.

Na de uitslag, een mokerslag, staat de wereld stil en draait gelijktijdig als een malle in de rondte.

Jasmijn rijgt de maanden erna de kralen die ze krijgt bij iedere behandeling aan haar zogenoemde kanjerketting. Een traditie bij de behandeling van kinderen met kanker, om het onvoorstelbare beeldend en bespreekbaar te maken. Eind oktober ontvangt ze de belangrijkste in de reeks: de bloemenkraal. Die krijgt ze na de laatste behandeling én eindcontrole. Het is feest in Utrecht.

Wie ze daarbij wil uitnodigen? Kinderen denken dan meestal aan familie en vrienden, maar Jasmijn wil dat iedereen ‘die mij beter heeft gemaakt’ komt. Dus worden de spreekuren zo gepland dat artsen en verpleegkundigen bij hét moment kunnen zijn. Ze stonden eerder om haar bed of operatietafel, nu staan ze wederom als beschermengelen om haar heen.

Al haar betermakers, ze kent ze allemaal nog bij naam, krijgen van Jasmijn een gouden medaille met de tekst ‘voor mij ben je goud waard’. Van haar ouders en zus krijgt ze een kampioensschaal, net als hun favoriete voetbalclub eerder dit jaar.

Dan het mooiste geluid van het heelal: het luiden van de bel in de grote hal. Een hoogtepunt in het PMC na de eindcontrole van een kind. Een belangrijke stap in het leven van de familie Nijhuis. Een missie achter de rug, maar voor de dankbare Jasmijn de start van een nieuwe: ,,Die bel moeten we helemaal kapot luiden met zoveel mogelijk kinderen. Daar ga ik alles voor doen.’’

Haar eigen revalidatie is zwaar. Het opnieuw leren lopen pittig. Iedere stap doet nog pijn en kost veel moeite. Maar daar hoeft ze het niet over te hebben met de krant, het gaat om andere kinderen.

Zoals een lief jongetje dat ze heeft leren kennen. Hij wordt niet beter en dat maakt haar boos. „Dat is toch zo oneerlijk?” Dus moet er nog maar een schepje bovenop wat betreft haar acties.

Eigenlijk de missie van het hele gezin. Ze kwamen deze zomer al samen in actie voor KiKa (Kinderen Kankervrij). Myke en Saskia fietsten samen 88,88 kilometer om geld op te halen, met de eerste route vanaf het PMC in Utrecht. Tijdens de fietsetappes in Emmen was Jasmijn waterpost, en tijdens de slotrit liep ze acht meter mee op krukken, en reed ze achthonderd mee in haar rolstoel. Haar geluksgetal acht was overal. Ook in de eindsom: 3108,88 euro voor KiKa.

Ondertussen ging de loodzware chemotherapie gewoon door.

Terwijl de hele wereld logischerwijs om haar zusje draaide, stond de nieuwbakken groepachtster Myke altijd aan haar zijde. Tussen het handballen, school en wedstrijden van FC Emmen door, ging ze altijd mee naar Utrecht. Soms vier uur in de auto voor een halfuurtje bij haar zusje. Als eerste naast het bed met een glas water als Jasmijn misselijk was. Nooit klagen, ook niet toen ze haar verjaardag in april nauwelijks kon vieren omdat een dag ervoor haar zusje geopereerd was. ,,Maar ik kreeg echt heel veel kaarten, hoor.’’

Jasmijn is een fantastische flapuit, Myke is een betrokken binnenvetter. De bijzondere band tussen de twee is dit jaar alleen maar sterker geworden. Nu samen avond aan avond aan de keukentafel armbandjes maken. Veel lachen, af en toe klieren en vooral flink doorwerken.

Leuk hoor, dat er iemand van de krant komt om over de actie te praten, maar hij moet eerst maar even helpen met armbandjes maken, stelt Jasmijn resoluut. ,,Welke kleuren wil je? Vooral vrolijke, toch? Wat is de lievelingskleur van je dochtertje?’’

Afgelopen week waren Saskia en Jasmijn op de radio bij presentator Frank Dane om te praten over de missie. Tien maanden nadat ze de 538-middagshow hoorde in het scanapparaat van het ziekenhuis. De disjockey in Hilversum is normaal gesproken niet snel stil te krijgen, maar de meisjesstem uit Emmen maakt hoorbaar indruk in de studio.

Jasmijn babbelt ondertussen door over waarom het zo belangrijk is dat geen kind meer hetzelfde hoeft mee te maken als haar. Dat ze naast de armbandjes ook inzamelingsacties zijn gestart bij winkels in de buurt. Dat iedere armbandje ook een smiley krijgt. ,,Maar alleen de vrolijke emojis, want daar word ik vrolijk van en ik wil graag dat anderen dat ook worden. ’’

Nee, de koosnaam ‘stoer wijfie’ zoals haar mama en verpleegkundigen haar noemden in Utrecht, is niet uit de lucht gegrepen. Papa Ivo luistert samen met Myke in de huiskamer trots naar zijn meisje op de nationale radio. ,,Vorig jaar december, nog voor Jasmijn zelf ziek werd, hoorden we op de radio over de actie van 538 voor onder andere een 3D-echoapparaat in het Prinses Máxima Centrum. Echt bizar dat we een maand later zelf midden in die wereld zaten.’’

,,Ze begon met 538 in de scan en nu komt ze in actie met dezelfde zender. Toeval of niet, de cirkel lijkt rond’’, vult Saskia aan.

De meiden krijgen het tijdens het kralen rijgen over FC Emmen. Het voetbalgekke gezin heeft een seizoenkaart van de club. Ze zaten er eerder deze maand dus ook in de knotsgekke wedstrijd tegen Ajax (3-3). De beelden van een dolenthousiaste Jasmijn en Myke op de tribune bij één van de drie thuisdoelpunten is op alle mogelijke manieren bevrijdend.

In april was Jasmijn ook in stadion De Oude Meerdijk. Via een bijzondere beeldrobot zat ze vanuit een bed in het PMC de succesvolle selectie dicht op de huid. Ze ging mee in de kleedkamer, op het veld en stond trainer Dick Lukkien terzijde bij zijn interviews. De aanstekelijke glimlach vanuit Utrecht maakte indruk.

Kort daarop bij de huldiging van de kampioenschap heeft ze alle kracht verzameld om even kort te gaan kijken. Een halfuurtje weg uit de narigheid. Spelers, staf en de burgemeester van Emmen herkennen haar op het plein en nemen haar mee het podium op als stralend middelpunt van het volksfeest.

,,Heel erg bijzonder wat FC Emmen voor Jasmijn en Myke gedaan heeft’’, blikt Saskia nu terug. Dat het andersom minstens zo waardevol was voor spelers kan ze eigenlijk nog niet bevatten. ,,Je denkt dat spelers wel even ‘hoi’ zeggen tegen een robot en het dan weer vergeten, maar het betekende blijkbaar zoveel meer voor ze.’’

Dat bleek ook in de wedstrijd tegen Ajax, waar afscheid werd genomen van onder andere keeper Michael Brouwer en spits Reda Kharchouch, die in de zomer richting Almere en Rotterdam vertrokken. ‘Hey lieverd, wat goed jou te zien!’, zei Kharchouch meteen toen hij haar zag. Van hem kreeft ze een dikke knuffel en ook Brouwer pikte haar er zo tussen alle supporters uit voor een ferme boks.

De zusjes Nijhuis hebben nog wel een advies aan trainer Dick Lukkien en voorzitter Ronald Lubbers van de club: ,,Dick, niet weggaan uit Emmen, hè. En we moeten Ronaldo kopen.’’