Hoe is het nu met Maurits Schneemann, oud-burgemeester van Schoonebeek. 'Een groot deel van het dorp zat opeens onder de olie en iedereen bleef rustig'

,,Ik mag niet klagen. Er zijn veel redenen om tevreden te zijn. Mijn vrouw Marjolijn en ik zijn nog altijd samen en we wonen sinds drie jaar met plezier in een appartement in Nijmegen. Daarvoor woonden we in het voormalige politiebureau in Beek, zo’n zeven kilometer hier vandaan. Omdat het onderhoud van de tuin in Beek ons te veel werd, zijn we verhuisd. We voelen ons plezierig op onze nieuwe stek. Jammer is dat ik wel last heb van phpd.’’

,,Pijntje hier, pijntje daar. Ouderdom komt met gebreken en dat ondervinden mijn vrouw en ik nu aan den lijve. Het lopen gaat moeilijk en ook zie ik steeds minder goed. Daarnaast heb ik het Q-koortsvermoeidheidssyndroom, als gevolg van een Q-koortsbesmetting in 2010. De naam zegt het al: ik ben gauw moe. Maar goed, we kunnen gelukkig nog altijd dingen doen die we leuk vinden. Kamperen in Frankrijk lukt niet meer, de caravan is verkocht. Maar naar een hotel kan nog wel.’’

,,Uit Beek, de plaats waar we tot drie jaar geleden woonden. Ik kom uit een katholiek gezin met zeven kinderen, van wie ik de oudste ben. Mijn vader was steenfabrikant. Nadat ik het gymnasium en HBS-A had afgerond, spoorde een broer van mijn vader mij aan om naar Australië te gaan. Hij woonde daar ook, net als een andere broer van mijn vader. Tot mijn verrassing vonden mijn ouders het goed. Ik beleefde daar drie jaar lang een heerlijke tijd. Ik had er verschillende banen, studeerde enige tijd economie en voelde me zo vrij als een vogel.’’

,,Ik ging in dienst, vervolgens naar opleidingsinstituut Nyenrode en daarna kreeg ik een baan als verkoopleider bij RAM in Arnhem. Dat was een bedrijf dat Delfts Blauw maakte. In 1968 ging ik werken bij het kabinet van de commissaris van de Koningin van Overijssel en in 1972 werd ik burgemeester van Schoonebeek. Met mijn 34 jaar was ik volgens mij toen de een na jongste burgemeester van Nederland.’’

,,Nee. Maar ik voelde me er meteen op mijn gemak. Een gemeente met vriendelijke en actieve mensen. Met prachtige beschermde dorpsgezichten, maar ook met industrie. Als burgemeester had ik onder meer economie in mijn portefeuille, waardoor ik veel contact had met het bedrijfsleven. Met de NAM uiteraard, maar ook andere ondernemingen.’’

,,Je doelt vast op de oliespuiter. Doordat een afsluiter van een put van de NAM het begaf, werd een groot deel van Schoonebeek bedekt met een nevel van olie, water en zand. Dat was natuurlijk een belabberde toestand. Maar de Schoonebekers bleven er tot verbazing van persmensen uit het hele land heel rustig onder. Zij vertrouwden erop dat de NAM alles keurig op zou ruimen en ruimhartig zou zijn met vergoedingen. En dat was ook precies wat er daarna gebeurde.’'

,,Klopt. Ik was met mijn vrouw voor een korte vakantie in Londen. In Schoonebeek ging het verhaal dat ik onbereikbaar was, maar de Rabobank in het dorp wist precies waar ik was. Want daar had ik de trip naar Londen geboekt. Of ik die informatie ook door had gegeven aan de rijkspolitie, weet ik niet meer. Toen mijn vrouw en ik ‘s avonds terugkwamen in het hotel lagen er allemaal briefjes voor mij. Toen wist ik dat er echt iets aan de hand moest zijn. De dag daarna ben ik teruggevlogen.’’

,,O ja, dat was een jaar na de oliespuiter. Het dorp moest het al jarenlang stellen zonder tandarts. In 1977 was ik voorzitter van de Drentse jury van het nationale songfestival dat op de landelijke televisie werd uitgezonden. Uiteraard kreeg ik ook vragen over de oliespuiter. Ik zei toen dat het dorp vooral dringend behoefte had aan een boormeester, ofwel een tandarts. Niet lang daarna vestigde zich een tandartsenechtpaar in Schoonebeek.’’

,,Wat dacht je? Ik ben daar 17 jaar burgemeester geweest en met mijn gezin — mijn vrouw en dochters Maartje en Annebelle — had ik daar een heel plezierige tijd. Drie, vier weken geleden waren mijn vrouw en ik er nog, op bezoek bij vrienden. Rond de kerstdagen krijgen we nog altijd kaarten uit Schoonebeek en sturen we kaarten terug. En is Joke van Voorst — oud-wethouder van Schoonebeek — jarig, dan bel ik haar. En zij belt mij als ik jarig ben. Heel fijn om die contacten nog altijd te hebben.’’