Floortje Dessing naar het einde van de wereld, in Drenthe

Reis je de hele wereld over en kom je op de meest uitheemse plekjes, strijk je neer in Drenthe. Floortje Dessing haalt haar schouders op. Ja, mensen verwonderen zich daarover. Maar zo gek is het niet, vindt ze. ,,Omdat ik op veel exotische en bijzondere plekken kom, denken mensen vaak dat ik ook alleen maar dát leuk vind. Maar ik vind Nederland een heerlijk land. Ik fiets me een versuffing hier. En ik hou heel erg van kamperen.’’

De programmamaakster zit midden in de opnames van het zesde seizoen . ,,Einde wereld’’, zoals zij het zegt. Net terug uit Wyoming (USA) en de volgende reis alweer in de planning. Naar de Azoren waarschijnlijk, al is dat nog niet zeker. Tijdens het interview gaat af en toe de mobiele telefoon voor een spoedoverlegje. Maar ach, Floortje is op ‘haar’ Camping BuitenLand. Met vrienden, in Drenthe. Het leven is goed hier in Zandpol, tussen Schoonebeek en Nieuw-Amsterdam.

Wie een keurig net vakantiepark verwacht, komt bedrogen uit. Het terrein oogt juist wat rommelig, met bij de ingang hoog onkruid en gras, waarin zonnebloemen groeien en vlinders fladderen. Her en der staan maffe spullen, zoals een oude cabrio Kever die fungeert als hottub met barbecue, onder de naam . Het ding is alleen kapot, op dit moment.

In de receptie staat een leren bank met scheuren in de bekleding. Het is een soort van statement: waarom iets nieuws kopen als het tweede-, derde- of vierdehands te krijgen is? Bezoekers die door de sofa worden afgeschrikt, passen waarschijnlijk toch niet op deze camping, waar bamboe-tandenborstels te koop zijn, tenten lukraak mogen worden neergezet en waar wordt gekookt met natuurlijke en lokale producten, bij voorkeur vegetarisch. Een kwestie van natuurlijke selectie aan de poort.

Van de vakantiehuisjes op het terrein is geen enkele gelijk. Een oude gele Gado-bus, een tipi-huis, een circuswagen, een recycle-huis en nieuwe bouwsels: het staat kriskras door elkaar heen. De onderkomens zijn er neergezet door artistiekelingen, die hier vrij van het bestemmingsplan mogen bouwen wat ze willen. Althans, tot op zekere hoogte. Hier mag de creativiteit stromen, graag zelfs. In deze oase van rust, weg van de stadse prikkels.

,,Mijn vrienden hebben dit gevonden. We hebben het met ons vijven gekocht. Esther en Wessel (zie kader, red.) hadden een gastenverblijf op Curaçao, maar wilden graag terug naar Nederland nu hun zoontje wat ouder wordt. Ze vonden deze oude camping, waar al een paar jaar niets meer aan was gedaan. Ik zag het niet direct, hoor. Ik had zelf nooit bedacht om in zo’n uithoek te gaan zitten. Ik dacht meer aan iets centraals op de Veluwe of aan de IJssel of zo. Willen mensen wel zo’n stuk rijden? Maar goed, ik vertrouw Esther en Wessel en zij hebben de visie die ik niet heb, dus... ! Een paar weken later viel bij mij pas het kwartje. We hadden wat campertjes op het gras neergezet, een vriendin had koffie gezet en was eitjes aan het bakken en ik dacht: ik zit hier met vrienden en het is goed. We gaan straks zwemmen in het meer, een vuurtje stoken... Al komt er niemand, dan hebben wíj een toffe plek hier.’’

,,Ja, juist. Het is net af. Een mooie aanvulling, vind ik. Het is hier net een dorpje en ieder dorp heeft toch een kerk? Het is de eerste Nederlandse spaghettikerk. De Kerk van het Vliegend Spaghettimonster. (In de publiciteit gekomen vanwege een rechtszaak over het vergiet als hoofddeksel waarmee de aanhangers, de zogeheten pastafari, in hun paspoort willen, red.). Ze hebben geen tien geboden, maar acht ‘liever nieten’. Ach, het is één grote gimmick natuurlijk, maar ik vind net als zij dat iedereen elkaar in zijn waarde moet laten. Alles en iedereen is welkom op deze camping. Het moet hier geen randstedelijke hub worden. Mensen uit de stad komen hier voor de rust, mensen uit de omgeving juist om wat meer stadse mensen te ontmoeten. Die mix vinden we leuk en willen we zo houden.’’

,,Ja, erg mooi. Ik ging hier als kind al kamperen, dus het is niet nieuw voor me. Ik ben laatst in het natuurgebied geweest hier vlakbij, met dat water. Het Bargerveen? Ja, dat! O, man, wat fantastisch! Daar zit nu ook een heel grote schaapskudde. En het Festival der Aa: oi oi oi. Helemaal fantastisch! Ik fiets veel, loop hier hard. Of de mensen mij herkennen? Jawel, maar het is geloof ik de aard van de Drent om daar niet al te hysterisch over te doen. Dat vind ik wel prettig, maar ik weet ook dat ik nu eenmaal in the picture sta vanwege mijn werk. Toen ik besloot mee te doen aan deze camping, realiseerde ik me direct: O jee, straks koppen de roddelbladen: ‘BN’er opent camping’. Maar daarom dóe ik het niet. Je ziet me ook nooit op feestjes, behalve dan een paar keer naar het Televizier-Ring Gala of een opening. Het is niet dat ik me ertegen afzet, maar ik hou er niet van. Ik zit niet in het Hilversumse en ik heb geen bekende vrienden.’’

,,Dat ik in dit campingavontuur ben gestapt, heeft er niets mee te maken. Maar alle clichés gelden als je ouder wordt. Vooral dat je je ouders ouder ziet worden, is moeilijk. En ik vind het lastig dat ik fysiek harder moet werken om mijn werk te kunnen doen. Ik heb een hoop gezeik gehad met mijn gezondheid en heb nu ook alweer een paar weken lang griep. Ik vraag veel van mijn lichaam en dat merk ik. Een nacht flink doorhalen gaat ook niet meer zo makkelijk. Ik ben rustiger geworden nu ik ouder ben.’’

,,Dat is aangeboren. Het heeft niets met vluchten te maken of zo. Als kind wilde ik al de hele wereld zien. Dan zat ik in de bibliotheek plaatjes te bekijken, eindeloos boeken te lenen en in atlassen te turen... Ik vond het tof, al die landen en culturen. Zo magisch! Ik wist toen al dat ik veel wilde reizen.’’

,,Dat zo veel dingen niet zijn zoals je aanvankelijk denkt. Mensen hebben vaak een bepaald beeld van een land. Zoals van Nederland dat je er drugs kunt kopen en dat er tulpenbollen zijn. Heel zwart-wit. Maar er zijn zoveel grijstinten in de wereld. In Wyoming sprak ik bijvoorbeeld een Nederlandse vrouw die daar geiten hoedt. Zij blijkt aanhanger te zijn van Trump. Dat had ik zó niet verwacht... Zij heeft me uitgelegd waarom. Ik vind het boeiend om verhalen te horen waarvan je denkt: Ja, zo had ik er nog niet over nagedacht. Reizen verbreedt je blik.’’

,,Iedereen zal herkennen dat bij keuzes in het leven voor- en nadelen horen. Een nadeel van mijn leven is dat het onrustig is. Een van mijn karaktereigenschappen is dat ik niet tegen rust en regelmaat kan, maar dat is juist waar kinderen baat bij hebben. Spijt heb ik niet, écht niet, maar ik kan soms -en zeker hier op zo’n camping- met weemoed kijken naar anderen. Dit is zoals anderen leven, denk ik dan. Huisje, boompje, beestje, camping. Ik kom maar weinig mensen tegen die zo’n leven hebben zoals ik. Maar ik ben er helemaal happy mee, hoor. Het is niet zo dat mijn leven voorbij raast en dat ik opeens denk: o, balen, nu heb ik geen gezin. Ik heb daar wel heel goed over nagedacht.’’

,,Thuis is thuis, ik denk dat ik daarbij hetzelfde gevoel heb als anderen. Bij mij komt daarbij dat ik dan heel dankbaar ben dat ik weer water uit de kraan kan drinken en dat ik niet bang hoef te zijn geprikt te worden door een of ander eng beest. Thuis is veiligheid en comfort. Het goeie leven. Ik ben een gezelligheidsdier. Daarom ga ik nu ook altijd naar deze camping als ik weer in Nederland ben. Altijd. Want hier zijn mijn vrienden. Het is écht een vriendending, dit.’’