Voor Anneke en Wessel Beuving van scheepswerf in De Punt blijft 9 mei voor altijd een zwarte dag. 'Het ergste is dat hier drie mensen om het leven zijn gekomen'

De betonnen vloerplaat is het enige dat nog rest van de grote loods die vandaag 14 jaar geleden afbrandde. Net buiten de hekken van scheepswerf Beuving in De Punt staat een grote kei met herdenkingsplaat. Die herinnert aan de drie brandweerlieden van het korps Eelde die het leven lieten tijdens de brand. Aan Anne Kregel, Egbert Ubels en Raymond Soyer. Vandaag zullen er weer bloemen bij het monument worden gelegd.

Voor Anneke en Wessel Beuving zal 9 mei een zwarte dag blijven. ,,Het ergste is dat hier drie mensen om het leven zijn gekomen. Dat dragen we altijd met ons mee”, zegt Wessel Beuving (66). De scheepswerfeigenaar werd ervan verdacht met de stoppen in de meterkast van de afgebrande loods te hebben geknoeid. Hij werd daarvoor in 2010 in hoger beroep veroordeeld tot een jaar cel. Voor de dood van de drie brandweermannen in de loods, veroorzaakt door een enorme rookgasexplosie, werd hij niet verantwoordelijk gehouden.

De celstraf zat Beuving uit in Groot Bankenbosch, de halfopen inrichting in Veenhuizen. ,,Ik repareerde er fietsen en leerde schaken van andere gedetineerden. Het laatste deel van mijn straf mocht ik werken in Eelde, als voorbereiding op terugkeer in de maatschappij. Dan kwam ik voor ons huis langs, maar mocht er niet stoppen. Dat greep mij aan.”

Anneke en Wessel Beuving wonen niet meer in de boerderij op de scheepswerf, maar in de woning van vader Beuving er pal tegenover. De werf met boerderij, watersportwinkel en winteropslagplaats voor boten is verkocht aan Luuk Siesling van het gelijknamige schoonmaak- en hoogwerkersbedrijf uit Eelde. Die wil op het terrein vijf nieuwe panden neerzetten: twee bedrijfswoningen, twee loodsen voor botenopslag en reparatie en een watersportwinkel met showroom.

Beuving en zijn vrouw willen binnenkort stoppen met werken. ,,Beuving VOF blijft bestaan. We zoeken nog iemand die de zaak wil voortzetten in een van de nieuwe panden.”

De verhuizing naar de overkant van de Groningerstraat had een reden. De familie Beuving werd in oktober 2015 met nieuw leed geconfronteerd. Wessel liep een dwarslaesie op na een val van de trap. Zelf weet hij daar niets neer van, maar Anneke weet het nog als de dag van gisteren. ,,Wessel zou onze dochter van Schiphol halen na een duikvakantie in Indonesië en moest op tijd vertrekken. ‘s Nachts ging hij uit bed, vermoedelijk om te plassen. Toen is hij waarschijnlijk op de overloop gestruikeld en over het traphek naar beneden gevallen. Ik hoorde een harde klap en toen ik ging kijken lag Wessel in het trapgat. Hij snurkte erover. Ik heb gelijk 112 gebeld en die liet twee ambulances komen en trauma-ambulance.”

Beuving lag bijna twee maanden op de intensive care van het UMCG. Daar constateerden de artsen dat hij een dwarslaesie tot aan zijn oksel had opgelopen. ,,En hij had zijn nek gebroken. Hij heeft een half jaar een nekkraag gedragen”, vertelt Anneke. In Beatrixoord in Haren begon het revalidatietraject, maar duidelijk was dat Wessel voortaan aan een rolstoel gekluisterd zat.

De boerderij was niet geschikt voor gehandicapten, vandaar dat ze naar de overkant van de Groningerstraat verhuisden. Het huis van vader werd rolstoelvriendelijk gemaakt. Drempels eruit en geen kastjes onder de kookplaat en het aanrecht zodat Wessel de rolstoel eronder kan schuiven.

Een revalidatiearts van Beatrixoord belde Beuving in 2018 met de vraag of handbiken niets voor hem was. ,,Ik wilde het wel eens proberen en maakte een ritje op een probeerfiets samen met het hoofd van de sportafdeling. Na een tijdje hoorde hij me roepen. Ik was met de handbike in de sloot gereden. Trekkend aan graspollen ben ik uit de sloot gekomen. Maar ik had veel plezier in het handbike.”

Na zes weken deed Beuving met de UMCG Handbiketeam mee aan een handbiketocht bergop in de Kaunertal in Oostenrijk. Bekaf kwam hij boven. In juni staat deze tocht weer op het programma. Wessel Beuving is druk in training.

Maar de dwarslaesie valt hem zwaar. ,,Het is voor mij nog steeds wennen. Als ik droom, loop ik. Als ik de tv aanzet wil ik opstaan, maar dat lukt niet. Ik deed alles zelf in de werkplaats. Een buitenboordmotor plaatsen, sleutelen aan de motor. Nu moet ik iemand anders vragen. Dat vind ik moeilijk. We hebben wel iemand in dienst genomen, maar die doet het net iets anders dan ik het deed.”