Een onbestemd gevoel van opluchting aan de Groningse Oosterhamrikkade | recensie ★★★☆☆

De ware liefde is wederkerig, anders zou het geen liefde zijn. Danny dankt Sandra uitbundig. En nogal langdurig, moet ik er bij zeggen. Voor zijn laatste woorden neemt hij de tijd. Na een lofzang op een prachtig leven blaast Danny zijn laatste adem uit. Te mooi om waar te zijn?

Dat gaat er wel op lijken als Sandra haar verhaal vertelt. Ze neemt ons mee naar vroeger. Ze waren jong. Eind 20, begin 30. Twee bevriende stellen. Deden veel samen. Ja ze was meer dan een halve eeuw met Danny, maar ze had hem niet lief. Ze hield van Albert, ze bleef bij Danny. Ze straalde liefde uit. Dat zag en voelde iedereen. De ware liefde, volgens haar, kan niet wederkerig zijn. Echte liefde verlangt niets terug. Ze geeft alleen. Wat te denken van zoveel opofferingsgezindheid? Te mooi om waar te zijn?

Illusies van de uit Rusland uitgeweken schrijver Ivan Vyrypaev wordt gespeeld door het nieuwe theatercollectief Huis Orlando uit Groningen. Een loods aan de troosteloze Oosterhamrikkade in Groningen is getransformeerd tot een sympathiek vlakkevloertheatertje, WEnutbutter. Op deze zwoele premièreavond hoor je de regen prettig ruisen op de dakplaten. Dat is in elk geval geen illusie. De zes acteurs m/v wisselen elkaar af in de rollen van vertellers en personages die in een labyrint van witte stroken vitrage verschijnen en verdwijnen.

Verdwaald in de tijd stellen ze elkaar vragen die misschien nooit gesteld zijn, vertellen ze elkaar geheimen die ze hun hele leven verborgen hielden. Was het waar? Of speelden ze spelletjes? Wie is wie, wie deed wat met wie en wat waren de gevolgen? En hoe erg was dat? Snappen ze zelf wel hoe de vork in de steel zit? Of zat? In dit uur van de waarheid blijft de toeschouwer anderhalf uur in het duister tasten.

Ze stierven als 80’ers, de laatste werd 94 en eentje bungelde helaas aan de balken. Iedereen dood. Het werd tijd. Waar doe je het voor? Ach, het zijn verhalen. Om te vertellen. Verhalen die misschien te denken geven. Herkenbare verhalen. Aanknopingspunten. Verhalen die in zichzelf verdwalen.

Het moet naar een keer uit zijn. De verteller geeft er een klap op. Licht uit. Het is zo wel mooi geweest. Een onbestemd gevoel van opluchting maakt zich van mij meester.