Het tweede soloprogramma van Nhung Dam is volgens Jacques J. d'Ancona onbegrijpelijk spannend en fascinerend | recensie ★★★★☆

Voor de toenadering hanteert ze met achteloos gemak de expressie, de mimiek en de klaterende dictie van een aan de toneelacademie van Maastricht opgeleide actrice, die zich op zeker moment geestig afficheert als ‘carrièretijger.’

Nou ja... Met monologen, anekdotes en liedjes in een sfeer tussen ruige rock en stemmige ballades, levert ze haar tweede soloprogramma af. De theaterbrochures rubriceren Dam gretig onder het kopje cabaret. Dat scoort nogal, moet je weten.

Er zit veel humor in, met inlegvellen van ironie en sarcasme, zelfkritiek en intrigerende beschouwingen. Hoewel, cabaret is het niet. In Nhung geeft zich bloot gaat het over haarzelf, een vrouw die de dochter is van Vietnamese ouders die in een bootje de gruwelijke oorlog ontvluchtten en in Nederland terechtkwamen.

Vader landde in zijn zwembroek in de Eemshaven. Voor haar moeder voelde het niet als een ontsnapping, maar als een reis naar onbekende bestemming, een verre planeet. En Nhung? Ze leerde hen uiteindelijk kennen, afkomstig uit een totaal andere cultuur. Heel lang had ze geen idee waar zij vandaan kwamen. Ze hoorde over het ‘land van de draken’, werd de tolk voor haar ouders, raakte geboeid door melodie in taal en poëzie.

In het theaterprogramma zingt Nhung Dam in het Vietnamees en in het Nederlands. Dat is onbegrijpelijk spannend en fascinerend. Ze legt de voorstelling in lagen, zonder te vervallen in dwaze kunstjes en effecten, al is haar komische typering in het steenkolengengels van een Vietnamese toeristengids een knaller.

Incasseringsvermogen is daarnaast een facet. Uiteraard komt ze uit bij de pijn van onbegrip, discriminatie en weerstand. Tot op de dag van vandaag krijgt ze vragen over haar afkomst. Zo werkt het nu eenmaal, met als consequentie dat ze erachter wilde komen wie ze echt is. Dan wordt ‘het oprekken van poreuze grenzen’ een opdracht.

Erik van der Horst is haar tegenspeler op gitaar, toetsen en in de vocalen. Hij is muzikant én acteur en verrast met twee smakelijke, levensechte verhalen uit zijn jeugd en opleidingstijd. Hij is niet zomaar een passant. Dat blijkt. De spanningsbogen bepalen het scenario. Regisseur Koos Terpstra heeft daar gevoel voor, al had hij een sterkere titel mogen adviseren.

Wat niet wegneemt dat de finale waanzinnig mooi is. Nhung Dam leest dan een brief voor die ze aan haar moeder heeft geschreven. Ze stelt dat de oorlog het land in tweeën heeft gespleten, maar legt ook uit ‘wie de vrouw is die jouw dochter is geworden.’

Haar aanbeveling: ‘Geaccepteerd worden is overleven. Laat niemand je vertellen dat je onderdoet voor een ander.’