Rockgod in ruste Robert Plant volgt zijn hart op nieuw album. ’Stairway to Heaven is te iconisch geworden’

Geld, roem en het scoren van hits interesseren hem al jaren niet. Toch wordt Robert Plant nog altijd geplaatst tussen iconen zoals Freddie Mercury en Mick Jagger. Logisch ook. Hij was de frontman van het legendarische Led Zeppelin dat na de dood van drummer John Bonham in 1980 abrupt de handdoek in de ring gooide. Nu is Plant terug met Saving Grace, een nieuwe band waarmee hij terugkeert naar zijn oude liefde voor blues, folk en country.

Goed, zijn markante kop is wat rimpelig en oogt doorleefd, maar voor de rest is de man uit Birmingham, nu 77 jaar, geen spat veranderd. Ruim twaalf jaar lang stond er in de wereld van de rock-’n-roll geen maat op hem en op zijn band Led Zeppelin. Een band die binnen dat korte tijdsbestek meer platen verkocht dan bijvoorbeeld de Rolling Stones en Madonna.

Plants uitstraling van rijzige en onaantastbare rockgod was wellicht het belangrijkste ingrediënt. Het altijd open hemd met immer uitzicht op een weelderig tapijtje borsthaar, de kenmerkende blonde bos krullen en zijn hoge, ijle uithalen zorgden voor de magie. Maar Led Zeppelin is voorbij.

Nog voor zijn 25ste was de man uit de regio van het Engelse Birmingham multimiljonair, maar toch was het wereldnieuws toen hij tien jaar geleden een aanbod van 800 miljoen dollar voor een Led Zeppelin-reünie achteloos liet lopen. De reden?  „Terugkijken is niets voor mij. Ik weiger mee te doen aan al die nostalgie en teren op oude successen”, zei hij destijds.

Hij hield woord. Terwijl de zanger met Led Zeppelin elk stadion ter wereld zou kunnen vullen, stond hij dit voorjaar gewoon in het voor hem zeer bescheiden theater Carré. „Een fantastisch theater met een kennerspubliek. Heel wat vrienden waren speciaal naar Amsterdam gevlogen om erbij te zijn”, zegt hij nu.

Slechts sporadisch kwam er in Amsterdam een Led Zeppelin-song voorbij, maar dat leverde wel hysterische reacties op. Plant lacht even minzaam. „Mensen willen altijd de hits horen. Dat snap ik heel goed.  Kijk, het is niet zo dat ik niet van een song zoals Stairway To Heaven hou, maar ik heb er wel moeite mee dat het zo iconisch is geworden.”

„Dat geldt eigenlijk voor alles wat met Led Zeppelin heeft te maken. Ik vond dat ene concert dat we in 2007 deden (in the O2 in Londen) prima. Opeens was er in de aanloop weer die ouderwetse spanning voor mij, Jimmy (gitarist Jimmy Page, red.) en John Paul (bassist/toetsenman John Paul Jones, red.). Het was een mooi moment.”

Een paar weken terug werd hij nog door Black Sabbath-gitarist Toni Iommi benaderd om deel te nemen aan het afscheidsconcert van Ozzy Osbourne. „Ik had het heel graag gedaan voor Toni, Ozzy en de andere Black Sabbath-mannen. Maar zo’n stadionconcert staat zover af van datgene wat ik nu doe. Dat voelde gewoon niet goed.”

Op het nieuwe album neigt de sound overigens regelmatig naar de folk-invloeden die ook Led Zeppelin regelmatig gebruikte. „Als ik met mijn huidige band Saving Grace een Led Zeppelin-nummer speel, vind ik dat prima omdat het werkt binnen het concept. Net zoals de platen waar ik met Alison Krauss aan werkte. Het leverde ons voor het eerste album Raising Sand zelfs vijf Grammy Awards (2009) op. Met Alison ging ik terug naar de roots van de countrymuziek. Met Saving Grace waarin ik samenwerk met de geweldige zangeres Suzi Dian, breid ik dat uit naar blues en folk. En het is prachtig. Ik heb mijn muzikanten in een kroeg in de streek rondom Birmingham. Het ging allemaal heel ontspannen en zonder enig verwachtingspatroon.”

Hoe anders was het destijds met Led Zeppelin. Toen hij in 1968 door de toen al geroemde gitarist Jimmy Page werd gevraagd als stand-in voor een tourneetje met diens band The Yardbirds, had hij geen idee waartoe dit zou leiden.  

De gitarist en de eveneens ervaren toetsenman John-Paul Jones hadden al honderden opnames met grote bands en artiesten zoals The Who, The Kinks, Rolling Stones, Dusty Springfield, Shirley Bassey, Rod Stewart gedaan. Maar zij stonden open voor het het ruwe talent van Plant en drummer John Bonham waarmee de zanger al een tijdje speelde. „Het klikte destijds meteen en wisten we dat we iets bijzonders in handen hadden.”

Binnen Led Zeppelin kreeg Plant de kans om zijn voorliefde voor de blues verder te ontwikkelen. „Ik dook al in de blues toen ik nog erg jong was. Ik zat nog op school en het was ver voordat ik Jimmy ontmoette. Je had in die tijd van die oude verzamelplaten en op eentje daarvan stond het nummer Nobody’s fault but mine, een nummer van Blind Willie Johnson. Dat hebben we later met Led Zeppelin opgenomen.”

Saving Grace is eveneens voor hem de reden om bluesmuziek te omarmen. „Blues is voor mij een levenslange studie. Het stopt nooit. We moeten goed beseffen dat datgene dat ons kippenvel en opwinding gaf, niet alleen te maken heeft met de rauwe emotie van toen. De blueslegendes waren destijds pure entertainers die in de juke joints en op de plantages van vrijgemaakte slaven rondom Mississippi optraden voor mensen die een hard leven hadden. Zij wisten die mensen vermaken. Het waren de popsterren van hun tijd. Maar ze waren wel oprecht.”

Ook hij beleefde in zijn rock-'n-roll-leven veel hoogtepunten, maar kreeg ook meerdere keren een flinke knauw te verwerken. Toen Led Zeppelin in 1977 wat betreft populariteit elke andere band en artiest was ontstegen, werden hij en zijn vrouw plotseling getroffen door het overlijden van hun 5-jarige zoontje Karac.  

Het zijn onderwerpen, net als het Led Zeppelin-verleden, waarover Plant het liefst niet praat. „Mijn leven is nog immer een avontuur en het bestaat uit velen prachtige hoofdstukken. Saving Grace is het meest recente en ik ben er enorm trots op.”

Luister het album Saving Grace hieronder: