Woody Brunings voelt zich een bevoorrecht mens omdat hij op zijn 87ste nog steeds optreedt. Foto: Simon Bleeker
„Wij stonden er helemaal niet bij stil dat we Nederlandse popgeschiedenis zouden schrijven”, zegt de 87-jarige zanger-gitarist Woody Brunings (87) uit Sneek over zijn band Crazy Rockers. „Wij wilden gewoon goeie muziek maken.”
Bands zoals de Tielman Brothers, de Javalins en de Crazy Rockers introduceren in de jaren vijftig en zestig de rock-’n-roll in Nederland, geïnspireerd door Amerikaanse sterren als Elvis Presley, Buddy Holly en Bill Haley & His Comets en films als Blackboard Jungle en Rebel Without A Cause. Films waarin de jeugd zich afzet tegen de gevestigde orde.
Zulke opzwepende muziek met elektrische gitaren kent Nederland voor die tijd nog niet. Het nieuwe genre vormt een behoorlijk contrast met destijds populaire, maar ook brave nummers als Een beetje van Teddy Scholten, De Postkoets van de Selvera’s en Tulpen uit Amsterdam van Herman Emmink.
‘Wijdbeens op het podium’
„Wij maakten, zeker voor die tijd, agressieve muziek”, stelt Woody. „Nozems waren we, met opstandige nozemmuziek. Vetkuiven. Wijdbeens op het podium. En vooral boos kijken. Boos op de gevestigde orde. Buiten deed je de kraag omhoog en de handen in de zakken van je spijkerbroek. Een houding van: wie doet me wat. Dat was stoer.”
Woody wordt in 1938 geboren op het eiland Saba (Nederlandse Antillen), maar groeit op in Paramaribo. Op 15-jarige leeftijd verlaat hij Suriname en stapt aan boord van stoomboot de Cotica met bestemming Amsterdam.
„Familieleden en vriendjes van voetbal hadden me op de kade in Paramaribo uitgezwaaid. Ik zwaaide gespeeld enthousiast terug: bye bye Perbo. Het vertrouwde bruine water van de Amazonerivieren ging over in helderblauwe water van de oceaan. Ik weet nog dat ik in mijn hut een traantje wegpinkte in het besef dat ik mijn geliefde Sranang achter me liet. Daar had ik een heerlijk leven gehad. Altijd buiten spelen.”
Naar de Zeevaartschool
Na een kort verblijf op een internaat, krijgt Woody onderdak bij zijn tante Marie – ‘mijn favoriete tante’ – en oom Cor in Den Haag. Hij maakt de MULO af en gaat vervolgens naar de Zeevaartschool in Scheveningen. „In die jaren begon ik met muziek maken”, vertelt Woody. „Veel getinte jongens zoals ik speelden gitaar. A poor man’s instrument, werd het destijds wel genoemd.”
Met twee vriendjes start Woody Trio Moreno. Ze spijbelen vaak, gaan veel liever naar strandtent De Dolfijn om daar muziek te maken. Zuid-Amerikaanse muziek: „Maria Dolores en Malagueña. Prachtig.” In die tijd ontmoet Woody Sidney Rampersad, eveneens uit Suriname. „Wat een kutmuziek”, roept Sidney over de nummers van Trio Moreno. Rock-’n-roll, dat is de toekomst, bezweert Sidney.
Ze richten in 1959 de band Crazy Rockers op met uiteindelijk in de definitieve bezetting: Sidney Rampersad (eerst zang, later drums), Woody Brunings (zang en gitaar), Eddy Chatelin (zang, gitaar) en Harry Berg (eerst drums, later gitaar) en ten slotte Pim Veeren (basgitaar). „Een multuculturele band met twee Surinamers, twee Indische Nederlanders en een pure Nederlander.”
‘Het was behoorlijk primitief’
De jongens brengen een spectaculaire show met covers van bekende rock-‘n-roll-nummers aangevuld met allerlei capriolen, naar het voorbeeld van de Tielman Brothers, zoals staand drummen en gitaarspelen met het instrument op de rug of rollend over de vloer. „Eddy en Sidney rolden meer over de vloer dan dat ze een instrument bespeelden. Toch was het publiek razend enthousiast.”
In het begin treden de Crazy Rockers vooral op in het Haagse café La Gaité dat tegenwoordig poppodium De Zwarte Ruiter heet. Met twee avonden optreden verdienen ze 15 gulden de man. „Het was allemaal behoorlijk primitief”, vertelt Woody. „We speelden gewoon zonder versterker. Basgitaren waren er eerst nog niet dus ik baste gewoon wat op mijn Höfner-gitaar. Dat moet vreselijk geklonken hebben, maar het publiek wist niet beter.”
Woody Brunings toont een foto uit de gloriedagen van de Crazy Rockers. Foto: Simon Bleeker
De veelal licht getinte rock-‘n-roll-pioniers zijn erg populair bij de Nederlandse meiden, herinnert de Sneker zich met een brede glimlach. „Die vonden het wel leuk, zo’n bruine man met een bruine piemel. En wij vonden die ‘blondies’ wel leuk.”
‘Hollanders onder de indruk’
Het leidt volgens Woody regelmatig tot vechtpartijen met de getergde Belandas (Nederlandse jongens). „Gewoon met veel geschreeuw en blote vuisten”, benadrukt Woody, „niet met messen of vuurwapens zoals nu. Ik zie nog voor me dat de Hollanders bijzonder onder de indruk waren van de Indische vechtkunst pencak silat.”
Tijdens een optreden in de bekende Club de l’Etoile in Den Haag ontdekt de Belgische René van Vlasselaer, manager van onder andere Tielman Brothers, ook de Crazy Rockers.
Hij regelt een reeks concerten in Duitsland te beginnen op 15 februari 1961 in de Duitse zaal Bernards Echt in Hanau. „Een echte garnizoensstad vol Amerikaanse soldaten. Wij waren in 1961, na de Tielman Brothers, een van de eerste Nederlandse bandjes die in Duitsland optraden.”
Typisch Duits zurecht gemacht
In Hanau zien ze de TieIman Brothers voor het eerst live met hun witte smokings, zwart kragen en dure Gibson-gitaren. „Dat wilden wij ook”, herinnert Woody zich. „En dus werden we typisch Duits zurecht gemacht. Oftewel: voorzien van nieuwe gitaren, versterkers en dure maatpakken. Het ging niet alleen om de muziek, maar zeker ook om de show. Daarom werden we in Duitsland die Indoneschischen Schaukapellen genoemd.”
De Crazy Rockers maken lange avonden van half negen ‘s avonds tot wel kwart over drie ‘s nachts. „Als je geluk had was je één dag in de week vrij. Daar stond tegenover dat we als groep goed verdienden: van 4500 DM per optreden tot wel 10.000 DM en nog meer, te delen door vijf. Fikse bedragen voor die tijd.”
In muziekclub Kaiser Keller in Hamburg, waar de Crazy Rockers vijf maanden gecontracteerd zijn, bestaat het publiek voor een groot deel uit animeermeisjes en zeelieden. Om de hoek, in de Top Ten Club, ontmoet de band twee van de destijds nog niet zo bekende Beatles die zich dan nog The Beat Brothers noemen. Ze begeleiden een andere Brit, zanger/gitarist Tony Sheridan, maar spelen ook eigen nummers.
Lachen met de Beatles
„Wij speelden in de Kaiserkeller”, legt Woody uit, „zij om de hoek in de Top Ten Club. We hebben elkaars optredens gezien en samen aan de bar gehangen. Lachen, gieren brullen. Maar welke twee Beatles het waren, weet ik nog steeds niet. Pas later toen ik een van hun hits op de radio hoorde - ik meen She Loves You - besefte ik: ah, dat zijn die gasten die Sheridan muzikaal begeleidden.”
In 1962 breken de Crazy Rockers echt door in Nederland. Ze tekenen onder meer een platencontract bij Delta Records. De single Mamma, Pappa, Twist, staat drie maanden lang in de hitparade maanden in de hitparade. Veel optredens in Nederland en Duitsland volgen. In 1965 maakt de band zelfs een tournee door Scandinavië. De Crazy Rockers treden daarbij op met The Animals, The Hollies en Louis Armstrong.
Eind 1965 gaan de bandleden ieder hun eigen weg. Ze spelen daarna nog wel samen als er vraag naar is, maar treden minder vaak op dan voorheen. „Eigenlijk zijn de Crazy Rockers nooit uit elkaar gegaan”, zegt Woody. Hij begint op latere leeftijd aan een studie Duitse taal en cultuur aan de RUG en wordt leraar Duits aan het Friesland College (nu Firda).
‘Het land uitgeschopt’
Liefhebber en verzamelaar Piet Muys bedenkt halverwege de jaren zeventig de term Indorock. Veel rock-‘n-roll-pioniers kwamen namelijk uit de voormalige kolonie Nederlands-Indië/Indonesië en vermengden de nieuwe muziekstijl ook wel met hun eigen traditionele muziek (krontjong).
Pas in december 1949 erkent Nederland, na een bloedige oorlog, de onafhankelijkheid van Indonesië. Inwoners die het Nederlandse paspoort willen behouden, worden gedwongen het land te verlaten. Zij voelen zich meer Indische Nederlanders dan Indonesiërs, legt Woody uit. „Muzikanten met die achtergrond vinden de term beledigend omdat die is afgeleid van Indonesië. Zij waren juist door de Indo’s het land uitgeschopt.”
‘Popprofessor’ Leo Blokhuis heeft meermaals de grote invloed van de Indorock op de Nederlandse popgeschiedenis benadrukt. De Indorockers introduceerden de elektrische gitaar en zetten, aldus Blokhuis, de deuren open voor een heel breed en succesvol muzieklandschap.
‘Gewoon goeie muziek maken’
Woody reageert bescheiden: „Wij stonden er helemaal niet bij stil dat we Nederlandse popgeschiedenis zouden schrijven. Wij wilden gewoon goeie muziek maken.” In 1981 overlijdt Sidney Rampersad op 41-jarige leeftijd. Kort daarvoor heeft hij nog meegedaan aan een reünieoptreden van The Crazy Rockers tijdens het Indo Rock Revival Festival in de Haagse Houtrusthallen.
Sindsdien staan de overgebleven groepsleden weer regelmatig samen op de planken. In 2004 is er zelfs een tournee door Indonesië. Chatelin en Brunings worden in 2023 benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau en in 2024 viert de band het 65-jarig bestaan in poppodium Het Bolwerk in Sneek met onder meer een ander icoon uit de Nederlandse popgeschiedenis: Golden Earring-bassist Rinus Gerritsen.
Met de Crazy Rockers zijn ook de fans ouder geworden. „Ze komen nog net niet met de rollator”, grapt Woody. Zondagmiddag betreden Woody Brunings en Eddy Chatelin (inmiddels 82 jaar oud) opnieuw het podium in Sneek, als laatste leden van de oorspronkelijke bezetting.
Een bevoorrecht mens
Dit keer worden ze opnieuw bijgestaan door Rinus Gerritsen en daarnaast de gitaristen Dennis van Leeuwen (bekend van Kane) en Tim Birkenholz (die naam maakte bij onder andere Electric Hollers, Byrchwood en Ralph de Jongh).
Woody voelt zich een bevoorrecht mens: „Een jaar of drie geleden heb ik darmkanker gehad. Een tumor met een doorsnede van 5 centimeter is weggehaald. Toen ik de chirurg later nog eens tegenkwam, zei hij: ‘Je bent door het oog van de naald gekropen.’ Ik heb geluk gehad. Heel bijzonder dat ik met de jongens nog steeds concerten mag en kan geven. Ik moet muziek blijven maken. Dat is gewoon therapie. Die concerten geven me steeds weer nieuwe energie.”
Crazy Rockers, zondag 14 december, poppodium Het Bolwerk, Sneek. De deuren gaan open om 15.00 uur, concert begint om 15.30 uur.
