Alex Vissering trekt vanuit Ter Apel met De Troebadoers ten strijde met drie akkoorden en de waarheid

Stap bij Alex Vissering binnen in zijn huis in Ter Apel en het is meteen raak. Zodra de oudste troebadoer de deur opent, is het zo klaar als een klontje: hier woont een muziekliefhebber. In het gangetje hangt een poster van zijn grote held Willie Nelson, Vissering zag de inmiddels 92-jarige country-outlaw tweemaal optreden. Aan de andere kant posters van de Grand Ole Opry, het heilige der countryheiligen in Nashville, Tennessee. Hij zag er onder meer Vince Gill en koestert de herinneringen.

Een paar stappen verder, een blik naar rechts en daar is het grote heiligdom. Tientallen akoestische en elektrische gitaren, banjo’s en wat al niet meer hangen, staan en liggen er, ieder met een eigen verhaal. ,,Elektrisch ben ik een Fender-man, akoestisch een Gibson.” Zijn liedjes schrijft hij op een exemplaar van 90 euro. ,,Gek hè? Zit een element in van 250 euro.” Op de gitaren die hij meeneemt naar optredens zitten spiekbriefjes geplakt, omdat hij de teksten niet altijd meer kan onthouden. Het is het gevolg van een hartinfarct jaren geleden. De akkoorden zitten wel in het geheugen gegrift.

Er valt vanaf de hartelijke ontvangst geen moment stilte, Vissering (Musselkanaal, 1955) is in zijn nopjes als rasverteller. Niet alleen op het podium, maar ook tijdens het serveren van de koffie en huisgemaakte cake met stukjes appel aan de eettafel. ,,Hier aan deze tafel hebben we ook liedjes geschreven. Gewoon wat klooien. Nu repeteren we bij Edwin in zijn schuur in Gieten.” De Groot woont in Kropswolde.

Schoenenverkoper, muskusrattenvanger (,,ik had nog nooit een gezien”), communicatiemedewerker en radiopresentator, Vissering was het allemaal. Maar altijd was er ook de muziek met bands als Törf, Nameless en Woody Wiss en tegenwoordig nog in de Borrelband en Hollywood Horse Shit (,,al 32 jaar met dezelfde mensen”).

Natuurlijk praat hij plat, hij denkt dat hij ook in het Gronings droomt. Dus ook als hij vertelt over hoe een asielzoeker eens in zijn huis stond en de bureaucratische rompslomp die daarachter wegkwam. Gremietig werd hij ervan. ,,Het is te gek voor woorden. Maar verder is Ter Apel een geweldig dorp hoor, ik wil hier ook niet weg.”

Op zijn meest recente soloplaat uit 2022, Vogeltjeman, heeft de fervente natuurliefhebber een lied staan dat aan duidelijkheid niets te wensen over laat: Stem Ze Vot.

‘En ast begunt te jeuken, as ze ons keer op keer verneuken/Astoe ze nait meer wilst, stem ze vot.’

Maar hij heeft zich voorgenomen zich niet al te politiek uit te laten tijdens de komende tournee. ,,Zo laf ben ik wel”, om vervolgens onmiddellijk te erkennen dat hij een ouderwetse rooie is. ,,Maar ik beperk me tot de muziek, daar kan je heel veel mee zeggen.” Nee, lid van clubjes wil Vissering niet zijn. Ja, oké, de Vogelbescherming en Het Groninger Landschap. Verzoekjes om lijstduwer te worden van lokale politieke partijen wees hij vriendelijk af.

Voor de vijfde keer gaat hij nu met Jan Henk de Groot (1975) en Edwin Jongedijk (1976), die in countryband Sunken Lands ook met Visserings drummende zoon Jaap speelt, op pad. Hja! heet de komende tournee. ,,Dat zeggen mensen als ze naar je luisteren maar het ze geen ruk interesseert wat je zegt. Hja!”

Eigenlijk is De Troebadoers de enige Groningstalige supergroep die de provincie rijk is. Zo’n groep waarin meerdere muzikanten die ieder voor zich een carrière hebben zo nu en dan samenkomen om de krachten te bundelen. Twaalf jaar zijn de ‘Troebie Brothers’ nu onderweg, met de cd’s Veenhoes Sessies en Onbekinde Wegen als tastbaar resultaat. ,,Het is onvoorstelbaar zoals het meteen klikte. En nou nog. We hebben allemaal een solocarrière, zo is het wel, en om de zoveel tijd komen we weer bij elkaar. We kunnen niet zonder elkaar.”

Vissering weet nog hoe hij met De Groot tijdens de Veenhoes Sessies in een boerderij in Vriescheloo middenin de nacht in een take het lied Zulfkweekte Tomoaten opnam. De een had een flesje rood op, de ander een flesje witte wijn. ,,Prachtig. Het gaat over echte liefde. En een beetje over neukerij.”

Of hij zich de opa van het stel voelt? ,,Ik vind zelf, en daar zullen anderen wel anders over denken, dat leeftijd in de muziek niet telt. Ik hoop dat dat zo is. 70 is het nieuwe 50. Ik voel me zeer vereerd dat ik met die jongens spelen mag. Dat is andersom ook zo hoor. We hebben een sterke band. In de muziek is dit het grootste cadeau dat mij is overkomen. Als ik wat schrijf, denk ik ook altijd of het misschien geschikt is voor De Troebadoers. Ik schrijf in de stijl van drie akkoorden en de waarheid.”

,,We hebben een paar weken geleden de eerste repetitie gehad. We beginnen de theatertour met De Nacht. Zullen we eens kijken of dat nog wil? Edwin tikt dan af, beginnen we te spelen en het staat als een huis.”

Vissering noemt Riekdom een van de mooiste Grunneger nummers. ,,Niet omdat het van ons is hoor. Maar we moeten natuurlijk ook met wat nieuws komen, we kunnen niet alleen met oude prut en onze hits aankomen. We hebben drie nieuwe nummers die we samen doen, met koortjes en zo. Daarnaast hebben we solo drie nieuwe nummers. Voor de rest spelen we onze hits, Groanrepubliek, Mamme Van Michel en As Ik De Kaans Zol Kriegen bijvoorbeeld, die willen de mensen ook horen hoor. Dat is het Henk Wijngaard-syndroom.”

,,We doen ook een blokje familie. Edwin kan prachtig over zijn dochter vertellen, Jan Henk ook. En ik heb mijn liedje Lutje Wicht over mijn kleindochter Rachel. Die is ook alweer 15, ze heeft haar eerste liefdesverdriet al gehad. Zo snel gaat de tijd. Overal waar ik kom, vragen de mensen of ik dat ook even wil spelen. Vooral opa’s en oma’s vinden dat belangrijk. Onze doelgroep bestaat niet meer uit lekkere wijven, maar uit vrouwen achter de rollator. Ik zeg wel tegen de jongens dat we het niet meer kunnen verdienen met onze sexappeal, we moeten het nu doen met de kleren aan en puntige schoenen.”

De anekdotes die de liedjes inleiden horen erbij. ,,Die verhaaltjes studeren we niet in, we lullen maar wat. Met droogklotenhumor.” Een stageplan of regie is er niet, drie stoelen en een partij gitaren erachter, dat is het. ,,Het gaat erom dat de mensen het gevoel hebben dat ze bij ons op visite zijn. Dat contact met het publiek vind ik belangrijk. Ze mogen ook met mij in discussie gaan, dat vind ik prima.”

Hij prijst zich gelukkig met wat hij heeft en kijkt even naar zijn binnengekomen vrouw Marijke. ,,Ik ga nu alleen nog om met mensen die leuk zijn. Als je jonger bent, moet je van alles. Ik vind dit de mooiste periode van mijn leven, dat vind ik echt. Ik zou ook niet weer terug willen naar toen ik 25 was. Ik ben gezond, afgezien van diabetes maar dat maakt niets uit, ik heb vijf kleinkinderen. En ik ben muzikant, het mooiste dat er is. Mensen vragen weleens wat ik de afgelopen veertig jaar heb gedaan. Dan zeg ik dat ik een genocide onder de muskusratten heb veroorzaakt en mijn halve leven met een gitaar op een barkruk heb gezeten.”