Muzikant Arjan van der Linde (50) uit Groningen raakte bij een zwaar auto-ongeluk zijn geheugen kwijt. ‘Wie ben je zonder verleden?’

Waar sommige popmuzikanten eindeloos wachten op inspiratie, daar bruist Arjan van der Linde (50) uit Groningen van de ideeën. Voor zijn nieuwste album The Way I Am Wired verzamelde hij zo’n 150 muzikale schetsen. „Mijn spanningsboog is kort”, relativeert hij, „en er zit ook veel bagger tussen. Maar aan inspiratie heb ik nooit gebrek.”

De bron van al die creativiteit? Van der Linde heeft er wel een idee over. Op 8-jarige leeftijd veranderde een tragisch ongeluk zijn leven voorgoed. „Een joyrider onder invloed reed me aan in Zuid-Frankrijk. Ik heb een week in coma gelegen, mijn schedel was gebroken. Wonder boven wonder heb ik het overleefd, maar mijn geheugen van voor mijn 8ste is volledig verdwenen.”

Misschien, zegt de muzikant, heeft die gebeurtenis ook zijn creatieve processen veranderd. „Ik las ooit over hoe hersenen na letsel andere verbindingen maken. Als ik in deze tijd jong was geweest, had ik waarschijnlijk het stempel ADHD gekregen. Maar in mijn geval is daar nooit onderzoek naar gedaan.”

Met dat ‘andere brein’ pende de zanger/bassist al acht studioalbums bij elkaar. Het negende presenteert VanderLinde op 22 februari in de kleine zaal van De Oosterpoort. Het gezelschap – met de gitaristen Christof Bauwens en Wietze Koning en drummer Joost van Soest – werkte in de studio opnieuw samen met producer Erwin Musper.

„Uit al die schetsen selecteert Erwin twintig potentiële nummers, waarbij hij soms twee liedjes combineert tot iets nieuws. Ook de teksten schrijven we samen. Als alle vijf bandleden zouden meebeslissen, leverde dat dertig verschillende albums op. Maar zonder hen was deze plaat nooit zo mooi geworden. Het zijn mijn composities, maar het is ónze plaat.”

Musper, bekend van zijn werk met grootheden als David Bowie en Van Halen, woont op zijn 76ste in Ecuador waar zijn stichting een weeshuis steunt. „Dankzij de technologie maakt het niet uit dat we op verschillende continenten zitten. We sturen alles heen en weer.” De studio-opnamen vonden wederom plaats in België.

Dertien composities haalden uiteindelijk de eindstreep. The Way I Am Wired is een album vol melodieuze rock en nostalgische ballads. Thuis kreeg Van der Linde country en americana met de paplepel ingegoten. Tekstueel toont de Groninger zijn maatschappelijke betrokkenheid.

Zo gaat Never Been To San Francisco over verdwenen idealen. „Denk aan de hippies uit de jaren 60. Waar staan zij nu voor? Zijn ze hun ideeën trouw gebleven of hebben ze die ingewisseld voor een dikke BMW en een comfortabel bestaan?” Rise And Grind behandelt (in meer dan 10 minuten) de vraag of rijkdom geluk brengt. „Of is degene met niets uiteindelijk gelukkiger?”

Andere nummers hebben een meer persoonlijke achtergrond. I Think I Slowly Slip Away is geïnspireerd door het geheugenverlies na zijn ongeluk. „Alles wat mij als kind had gevormd was gewist – de momenten, de mensen, de ervaringen die mijn ‘ik’ hadden opgebouwd. Het was alsof een deel van mijzelf simpelweg niet meer bestond. Dat besef vond ik destijds verontrustend, maar het fascineert en raakt me tot op de dag van vandaag: wat blijft er van een mens over als herinneringen verdwijnen? Wie ben je zonder je verleden?”

Het liedje móést echte strijkers hebben, zegt Van der Linde. „Je hoort onder anderen Paul Patterson van het Cincinnati Symphony Orchestra. Het is echt magisch om met zulke goede muzikanten te werken.”

De albumhoes van The Way I Am Wired toont Van der Linde in een opvallende bontjas. „Ik ben tegen bont, dat staat ook in het boekje. Maar ik draag wel leren schoenen. Het laat zien hoe hypocriet mensen soms zijn, inclusief ikzelf.”

Zijn afkeer richt zich op ‘yuppen’ die elektrisch rijden, maar tegelijkertijd veel vliegen of cruises maken. „En dan wijzen ze met een opgeheven vingertje naar anderen. Die tegenstelling wilde ik vangen. Die bontjas roept discussie op, en dat vind ik prima. Laat ze maar praten. Zoals Herman Brood al zei: ze kunnen beter over je fiets lullen dan over je lul fietsen.”

Een onverwachte uitdaging doemde op toen vinylperserij Deepgrooves in Leeuwarden failliet ging, net voordat de nieuwe plaat geperst zou worden. „We zaten met onze handen in het haar”, zegt Van der Linde daarover. Crowdfunding leverde in anderhalve week 6200 euro op. „Ik haat het om mijn hand op te houden en heb in die 20 jaar ook nooit een cent subsidie ontvangen, maar dit was geweldig. Toen de perserij werd overgenomen, kwam alles toch nog goed. Uiteindelijk hebben we een groot deel van het resterende geld kunnen gebruiken voor promotie.”

VanderLinde tourt geregeld in Duitsland, waar ‘classic rock’ veel meer leeft dan in Nederland. Maar daarmee is de band nog geen vetpot. Het album Entering The Circus (2019) verscheen vlak voor het uitbreken van de coronacrisis. Veel podia sloten de deuren, waardoor de verkoop stagneerde. De presentatie van opvolger Muy Rico (2021) schoof telkens op door nieuwe lockdowns.

Van der Linde haalt zijn schouders erbij op. „Mij gaat het om verhalen vertellen en mensen raken, niet om commercieel succes. Maar natuurlijk is het soms frustrerend dat telkens dezelfde bekende namen voorrang krijgen, waardoor ander talent niet komt bovendrijven. Zonder mijn band, mijn gezin en de liefde voor muziek was dit alles niet mogelijk geweest. Dus blijven we gewoon doen waar we van houden. Dát is uiteindelijk waar muziek om draait.”