Eurosonic: Froukje onthult verhaal achter blauwe elpee, je groen en geel ergeren aan lange rijen en 5 gouden muziektips voor de vrijdag

Ja, dat wil wel op Eurosonic, als je de rijen doorstaat tenminste. Wat die rijen betreft: die zijn langer dan ooit. Er zijn natuurlijk flink wat minder zalen, dus ja, dan krijg je dat. Maar ik heb beslist medelijden met de gewone betalende festivalganger, die steeds in de langste rij staat. Her zou me niet verbazen als veel mensen het grootste deel van hun avond in de kou hebben gestaan.

Bij de meeste of zelfs alle zalen heb je drie rijen. Een voor de gewone man, eentje voor de profs voor wie het festival eigenlijk bedoeld is en dan nog een rij die bijna nooit een rij is. Met mijn extraspeciale bandje kan ik meestal zomaar doorlopen. Maar vooral richting die gewone bezoekers, vaak stadjers maar ik spotte ook een boel Friezen, voell ik me dan wel ernstig bezwaard. Het festival moet daar eens goed naar kijken, ja, niet naar mijn bandje natuurlijk. Maar ook die gewone kaartjes zijn prijzig genoeg.

Met Froukje, ja. Ze speelt niet alleen zaterdag op Noorderslag, maar ook deze vrijdagmiddag bij platenzaak Plato, een kort akoestisch setje. Zal wel razend druk worden. Donderdagmiddag was haar nieuwe prachtalbum Noodzakelijk verdriet onderwerp van een van de drie donkere-kamer-sessies van platenlabel Excelsior in een bioscoopzaal in Forum: met zijn allen in het donker luisteren, en daarna werd ze dus geïnterviewd. Door mij, tja. Ik mocht de plaat opzetten en omdraaien. Durfde ze zelf niet aan.

Froukje blijkt groot liefhebber te zijn van extreme black metal. Liefst van het links-geëngageerde slag, niet die nare rechtse kerkverbranders. Ze had een T-shirt aan van de Duitse band Ultha, al moest ze dat er wel bij zeggen. De logo’s van zulke bands zijn haast per definitie onleesbaar immers.

Haar leukste antwoord kwam op een vraag uit het publiek over het vele blauw op de verschillende hoezen: „Deze plaat voelt erg blauw”. De binnenhoes, inner sleeve zegt ze zelf, is Albert Heijn-blauw, heel herkenbaar. Want ja, ook Froukje zat daar ooit achter de kassa. Eigenlijk is dat ook het geheim van haar aantrekkingskracht: die grote herkenbaarheid, en natuurlijk de bijzondere manier waarop ze die verklankt. En ze kan er heel leuk over praten.

De afscheidsreceptie van Dago Houben, de directeur van Eurosonic Noorderslag die vorige zomer onverwacht afzwaaide. Dat daar meer achter schuilt dan het ‘verschil van inzicht’ van de officiële lezing, bleek uit zijn afscheidswoord, zonder dat hij onthulde wat precies. Veranderende normen, nieuwe generaties, wrijving en wie weet glans, zo veel konden we wel begrijpen. Dat die ‘glans’ nog ver weg is bleek uit de zeer geëmotioneerde manier waarop hij vertelde over de impact van deze hele historie op hem en zijn gezin. Pijnlijk, maar ook deel van het verhaal van Eurosonic Noorderslag.

Toch een paar van meegepikt, soms zelfs in zalen waar iedereen gewoon kon doorlopen. Zoals bij Berlijner Eddington Again, een soepel klinkende zanger annex rapper uit Berlijn met heel gevarieerde beats, die knap op een climax aanstuurden. Het leukst werd het in Huize Maas, met Rotterdamse helden Tramhaus. Niet voor niks de eerste Nederlandse winnaars van de Vera-concertpoll. Misschien was het Swans-bandshirt van de gitariste daar wel een eerbewijs aan. Maareh, wat een energie, wat een hoekige postpunk, wat een knap uitgestelde climaxen en wat is zanger Lukas Jansen toch een meeslepende frontman. Mijn avond, nacht eigenlijk, was meteen weer goed.