De albumcover van 'Before It Might Be Gone'. Foto: V2
Waar het debuutalbum ‘Looking For Faces’ (2021) nog een rauwe live-uitstraling had en opvolger ‘Unknown Affairs’ (2023) een meer gestructureerde aanpak kende, kiest The Vices op de derde plaat ‘Before It Might Be Gone’ voor het experiment.
De Groningse indierockers laten zich, gestaag bouwend aan een internationale reputatie, niet vastleggen op één specifieke stijl. Dus horen we een aanstekelijke mix van britpop, indie en psychedelische blues.
De titeltrack zet de toon: na een licht dromerig intro volgt de energie en speelsheid die we kennen van het eerdere werk. Producer Charlie Andrew (bekend van Alt-J) gaf het album een ongepolijste dynamiek. Dat vrije opnameproces klinkt door in nummers als Gold en Shaking Shoulder, waarin felle gitaarpartijen en dansbare ritmes moeiteloos in elkaar overlopen.
The Vices met zanger Floris van Luijtelaar (voor), drummer Mathijs Louwsma, bassist Simon Bleeker en toetsenist/gitarist Jonathan Kruizenga (v.l.n.r.). Foto: V2
Verandering en zelfreflectie
Thema’s als verandering en zelfreflectie vormen de rode draad. Zanger Floris van Luijtelaar omarmt zijn soul- en bluesinvloeden en durfde naar eigen zeggen vocaal meer te experimenteren dan voorheen. Toch kiest hij niet altijd voor grootse gebaren. In een verstilde, John Lennon-achtige hidden track begeleidt hij zichzelf op de piano, wat resulteert in een persoonlijk slotakkoord.
Zo zetten de Groningers met Before It Might Be Gone opnieuw serieuze stappen richting een internationaal publiek. Na een succesvol optreden op Noorderslag pakken ze deze week het vliegtuig naar de Verenigde Staten om daar de kansen te verkennen. Met een fanbase die uiteenloopt van tienermeisjes tot doorgewinterde rockliefhebbers lijkt de toekomst in elk geval veelbelovend.
The Vices: Before It Might Be Gone. V2 Records. ★★★★☆
