Johan Derksen tipt: deze zanger zou multimiljonair en wereldberoemd moeten zijn

Zijn archief telt meer dan 1100 zelfgeschreven liedjes. Een deel daarvan werd de wereld in geslingerd door artiesten als Henk Wijngaard, Mooi Wark en The Dutch Boys. Zelfs Armand nam werk van hem op. Het stelde Dick van Altena (66) uit het Gelderse Oosterhout in de gelegenheid te leven van de muziek. „Commercieel succes is leuk, maar de reacties van mensen zijn onbetaalbaar.”

„Ik denk dat ik een jaar of 13, 14 was toen ik een elpee van Kris Kristofferson hoorde. Ik was meteen verkocht door die mooie lage stem. Eenvoudige instrumenten erbij: gitaar, bas, drums, orgeltje. En dan die geweldige liedjes met vaak maar drie, vier akkoorden. Kristofferson is geen echte country-artiest, hij is vooral een singer-songwriter. Pas later verdiepte ik me in zijn teksten. Dan weet je niet wat je meemaakt. Alliteraties, binnenrijm: het is van een grote schoonheid.”

„Ik begon in 1977 met de Major Dundee Band. We stuurden een cassettebandje naar Telstar, het platenlabel van Johnny Hoes, en mochten een single opnemen. The Longer The Distance, een truckersong van producer Fred Limpens. Voor we het wisten, stonden we in de Top 40. De grote verdienste van Johnny Hoes was dat hij iedereen een kans gaf. Dat deed hij met ons, maar ook met Doe Maar en Normaal. Kom maar in de studio, probeer maar iets nieuws, we zien wel wat ervan komt. Die houding is geweldig. Lang verhaal kort: afgelopen week ben ik bij Adri-Jan Hoes op de koffie geweest. Mijn eerstkomende cd maak ik op het oude nest.”

„Hé Suzie is een heel belangrijk liedje voor me geweest. Dankzij de Buma-inkomsten kon ik beroepsmuzikant worden. Oorspronkelijk is het aangeboden aan Arne Jansen, maar die vond het niet zo goed bij hem passen. Waarop Telstar zei: dan geven we het aan Henk Wijngaard. En Henk vond het prima. Het was 1990 toen de single uitkwam. Mijn vrouw en ik reden na drie weken vakantie Nederland binnen, en hoorden op de radio iemand klagen over al die aandacht voor Henk Wijngaard. Of ze niet eens wat anders konden draaien dan steeds maar weer Hé, Suzie. We keken elkaar aan en dachten: kassa! Het werd een gigantische hit. In 1991 is ons dochtertje geboren. Natuurlijk hebben we haar Suzie genoemd.”

„Mijn oude vriend Jean Innemee, de eerste zanger van The Walkers, is een beetje mijn leermeester geweest in het aanbieden van liedjes aan anderen. Via Jean kwam ik in contact met Armand, die muziek nodig had voor zijn teksten. Via de post ontving ik een heel pakket handgeschreven A4’tjes, liedteksten vol sociale woede. Zo ontstond Vrijheid (is een volgetankte Mercedes), dat op single verscheen. Toen ik klaar was, heb ik al die papieren weggegooid. Achteraf vreselijk zonde. Ik heb Armand trouwens maar één keer ontmoet, in de Telstar-studio. Alleen heeft hij mij totaal niet opgemerkt. Ik weet niet wat hij allemaal op had, maar zijn linkeroog keek links langs mij heen en zijn rechteroog staarde rechts de diepte in. Hij was totaal van de wereld.”

„Al mijn liedjes hou ik bij in een kasboek. Daar ben ik mee begonnen toen er nog geen computers waren, althans niet bij mij thuis. De teller staat nu op 1143 titels. De laatste paar jaar zijn er maar weinig bij gekomen. Eerst was er de coronaperiode. Een hoop vrije tijd, maar er kwam toen weinig uit mijn vingers. En daarna ben ik ziek geworden. Ik heb blaaskanker gehad. Dus dan staat je hoofd er ook niet naar. Op dit moment gaat het goed. Mijn stem was wat wankel na dat hele gedoe, maar die is gelukkig terug. En ik ben weer volop aan het optreden.”

„Het meest recente nummer heb ik geschreven voor mijn derde kleinzoon. Mijn beide dochters – Suzie en Rosie – hebben een eigen liedje en dat geldt nu dus ook voor de kleinkinderen. Vroeger, toen ik Engelstalig schreef, ging het vooral om de klank. Er zat weinig autobiografisch materiaal bij. Maar de zeventig, tachtig dialectliedjes die ik heb opgenomen, zijn allemaal waargebeurd. Die arm om mijn schouder is een goed voorbeeld. Die zin sprak mijn moeder na de vraag wat ze het meeste miste na het overlijden van mijn vader. Het liedje is zijn eigen leven gaan leiden. Nummer 1 in de Gelderse Top 100. Dan denk je: nou en? Maar daar staat ook Rob de Nijs in, Frank Boeijen, Suzan & Freek, Normaal... Commercieel succes is leuk, maar de reacties van mensen zijn onbetaalbaar.”

„Volgens Johan had ik multimiljonair en wereldberoemd kunnen zijn, als ik niet zo bescheiden was geweest. Een groot compliment. Maar ten eerste: met die bescheidenheid valt het reuze mee. Ik vind 90 procent van de Nederlandse muzikanten en zangers te hoog van de toren blazen; zo kun je het ook zien. En in Amerika breek je als Europeaan toch niet door. Op iedere hoek in Nashville staat een idioot die tien keer beter is dan ik.”

„Toen Johan Derksen ging touren met een nieuwe show, benaderde hij mij. Maar ja, ik zat al in Back to the Country en ik ben zo trouw als een hond. Dus die honderd shows met Derksen heb ik laten schieten. Als vervanger tipte ik Hilde Vos, een fantastische zangeres die nu in Zuidlaren woont. Derksen heeft haar meteen uitgenodigd om mee te doen, zonder dat hij haar gesproken of gehoord had. Wat Hilde zo goed maakt? Ze gaat verder waar Ilse DeLange is gestopt. Die is de popkant opgegaan en dat spreekt mij minder aan. In feite is Hilde nog de enige overgebleven countryzangeres van Nederland.”

„Ik denk dat Back to the Country nu bijna twintig jaar draait. Aanvankelijk ging het om 10, 15 optredens per seizoen, nu zijn het er 45. We spelen countrynummers zoals mijn generatie, en misschien ook wel oudere en jongere generaties, die wil horen. Geen moderne arrangementen, geen popachtige dingen. Gewoon lekker Johnny Cash, Jim Reeves, misschien een uitstapje naar The Everly Brothers of Elvis. Mijn eigen nummers kan ik in andere optredens wel kwijt, bijvoorbeeld als duo met Savannah-zanger Marcel Smulders. Volgende week zit ik weer ergens alleen, met een mix van Nederlandstalig en country. Dat afwisselende bestaan verveelt me nooit.”