Simon de Wit (27) uit Groningen gaat als Blanks de wereld over: 'Ik ben nog lang niet zo bekend en succesvol als ik zou willen zijn'

Waar Blanks verschijnt, breekt de zon door. In dit geval zelfs letterlijk. Simon de Wit (27), opgegroeid in Harkstede en woonachtig in Groningen, zit op een maandagochtend aan het ontbijt in München. „De lucht is helderblauw”, constateert hij tevreden. „We zijn hier gisteravond aangekomen en starten nu langzaam op. Vanavond mogen we weer lekker spelen.”

Hij zegt het bijna met verwondering. Zijn muzikale reis leest dan ook als een jongensboek. „Eergisteren stonden we in een uitverkochte zaal in Keulen. Je komt daar aan en denkt: oké, we zullen wel zien. Maar dan is die zaal gewoon vol en iedereen zingt mee. Dat blijft bizar.”

Die internationale waardering voor zijn catchy melodieën dankt De Wit aan hard werken en het doelgericht bouwen aan een internationale fanbase. Met creatieve concepten – zoals ‘Fill in the Blanks’, waarin hij samen met zijn fans liedjes schrijft – bereikt de Groninger zo’n 2 miljoen volgers op verschillende sociale platforms.

Maar optreden, dat was lange tijd een ander verhaal. „In het begin moest ik echt leren wat het betekent om live te spelen”, zegt hij. „Ik zat ooit in een schoolband, maar dat stelde allemaal niet zoveel voor. En ik heb bijvoorbeeld ook nooit aan de Popronde meegedaan”, verwijst hij naar het rondreizende muziekfestival voor opkomende artiesten.

Het omslagpunt was zijn deelname aan Giel Beelens online talentenjacht, in 2016. „Het ging echt stapje voor stapje. Ik heb altijd gedacht: ik kan dit, ook als dat op dat moment nog niet zo was. Een kwestie van blijven oefenen, nieuwsgierig blijven en jezelf verbeteren.”

Zijn aanpak is doelgericht en perfectionistisch: na elk optreden analyseert hij wat beter kan. „Ik vraag altijd feedback van mijn team. We blijven sleutelen aan hoe we het publiek een onvergetelijke avond kunnen bezorgen. Naast de muziek moet de podiumpresentatie gewoon kloppen. Ik ben nu echt trots op de show, dus het heeft wel zijn vruchten afgeworpen.”

Toetsenist Jurgen Gerlofs vervult binnen de band de rol van musical director. „Hij bedenkt overgangen en live-arrangementen die de muziek naar een hoger niveau tillen. Momenten die het euforisch maken. Als we het podium op gaan, vind ik het vet als het niet exact hetzelfde klinkt als op de plaat. Want dan wordt het ‘liedje, applaus, liedje, applaus’.”

Een concert is voor hem geslaagd als de bezoekers geïnspireerd naar huis gaan. „Ik wil ze het gevoel geven dat ze iets bijzonders hebben meegemaakt. En ze aanmoedigen om zelf óók te durven dromen. Als iemand iets creatiefs najaagt, vind ik dat geweldig.”

De Wit ziet zichzelf in de toekomst niet alleen als podiumartiest, maar vooral ook als songschrijver en producer. „Mijn ultieme droom is een soort Ryan Tedder te worden, de zanger van OneRepublic’’, zegt hij. „Dat betekent zelf muziek blijven maken, maar ook anderen helpen om hits te creëren. Over 20, 30 jaar zou ik graag die man achter de schermen zijn, de producer die ze bellen als er een hitalbum gemaakt moet worden.”

Inspiratie genoeg. Die haalt hij bijvoorbeeld uit de jaren 70 en 80, een periode die hij beschouwt als een gouden tijdperk in de popmuziek. „Het was de perfecte mix tussen analoge en digitale invloeden’’, legt hij uit. „Je had nog de echte instrumentalisten, maar ook de nieuwe mogelijkheden van synthesizers en andere technologieën. Het heeft een grootse sound die me enorm aanspreekt.”

Daarnaast zijn er hedendaagse voorbeelden, zoals Flawed Mangoes. „Zijn gitaarsoundscapes raken me zo diep, dat ik vergeet hoe de muziek technisch in elkaar zit. Dat soort momenten zijn zeldzaam en bijzonder. In 95 procent van de gevallen ben ik aan het analyseren: hier komt de hi-hat erbij. En hé, wat een vette pre-chorus. Er moet echt iets in de muziek zitten waardoor ik vergeet om op die manier te luisteren.”

Met het nieuwe jaar in zicht heeft De Wit grote plannen. In 2025 wil hij werken aan een nieuw Blanks-album, al kan de release nog best een tijdje op zich laten wachten. „Het wordt een jaar van groundwork”, zegt hij. „Hoe kan ik mezelf muzikaal blijven vernieuwen en groeien als artiest? Dat wordt de uitdaging.’’

Daarbij laat hij zich niet meeslepen door de druk van de industrie. „Ik wil mijn carrière op een pure manier blijven aanvliegen. Het moet vanuit plezier en liefde voor muziek komen. Dat is voor mij de enige manier om dit mijn hele leven te kunnen blijven doen.’’

Hij zegt het zonder een spoor van arrogantie. En ja, natúúrlijk reiken zijn ambities verder dan Europa. „Het gaat al heel goed, begrijp me niet verkeerd. Maar ik ben nog lang niet zo bekend en succesvol als ik zou willen zijn. We hebben een paar keer in Amerika gespeeld en er is iets magisch aan dat land, al is het natuurlijk ook totaal verknipt. Vroeger dacht ik altijd: ik ga daar op een gegeven moment wonen. Dat weet ik nu niet helemaal zeker meer. Maar er een tijdje vertoeven, connecten met al die Amerikaanse talenten, dat wil ik heel graag. Ik denk dat dat nog een keer gaat gebeuren.”