Bevlogen Amerikaanse countryster Margo Price op een missie naar Grolloo

Wat het grootste compliment is dat ze ooit heeft gekregen? Dat zij hard op weg is de vrouwelijke Willie Nelson te worden. Margo Price (42) schrijft het op haar pagina op Instagram. Daarop is zij verder behoorlijk open. Zo poseert zij er op een foto met haar dochtertje op de arm en een ontblote borst. Zij schrijft erbij dat ze droomt over een toekomst voor haar dochtertje waarin vrouwenrechten worden vastgesteld door vrouwen.

Let wel, die foto en tekst plaatste Price al jaren geleden, zo tegen het einde van de eerste presidentstermijn van de Republikein Donald Trump. ,,Ik ben geen politica”, zegt ze via de telefoon vanuit haar huis in Nashville, Tennessee. ,,Maar ik maak me wel zorgen. Bijvoorbeeld over wat er laatst gebeurde in Georgia waar een vrouw werd gearresteerd nadat zij een miskraam had gekregen.” De aanklacht werd begin april ingetrokken, maar het voorval doet voorstanders van het recht op abortus vrezen.

Dat Price de vergelijking met de 92-jarige Nelson zo waardeert, is niet zo gek. Zij is goed bevriend met de legendarische countryster, een outlaw die ook geen blad voor de mond neemt als het gaat om sociale en maatschappelijke thema’s. ,,Mijn favoriete singer-songwriters zijn altijd al anti-establishment geweest. Ik ben die oudere generatie dankbaar. Mensen als Bob Dylan, Joan Baez en Kris Kristofferson zie ik als een soort culturele werkers die de wereld wilden verbeteren. Net als Johnny Cash die opkwam voor de gewone man, de werkende klasse.”

Zelf is Price bestuurslid van Farm Aid, de non-profitorganisatie die in de jaren 80 door Neil Young en Nelson werd opgericht om aandacht te vragen voor de belangen van kleinere (familie)bedrijven in de agrarische sector. ,,Onder meer door middel van een jaarlijks benefietfestival steunen we lokale boeren die het zwaar hebben. En betaalbaar voedsel zou er voor iedereen moeten zijn, maar ook op dit gebied is er sociale ongelijkheid als je kijkt naar het niveau van armoede in de Verenigde Staten.”

In de muziek van Price klinkt het allemaal door hoe zij in het leven staat. Voordat zij in Buffalo Clover speelde, was er een uitgesproken politieke band, Secret Handshake. Sinds een jaar of tien opereert ze onder haar eigen naam. Aanvankelijk sterk verankerd in de rijke countrytraditie, zoals te horen is op Midwest Farmer’s Daughter (2016), haar solodebuut dat verscheen op het platenlabel van Jack White. Met opvolger All American Made (2017) op zak trad Price al eens op in Noord-Nederland tijdens het festival TakeRoot waar zij de show stal.

,,Ik heb nu, na meer dan tien jaar, afscheid genomen van mijn bandleden met wie ik veel heb meegemaakt”, legt Price uit. ,,We zijn samen gegroeid en samen veranderd.” Tijd voor een andere muzikale koers met een kersverse band, de pure country inclusief pedal steelgitaar maakt plaats voor meer heavy rock-’n-roll. Psychedelische countrymuziek noemt zij het zelf. De in 2023 verschenen platen Strays en Strays II vormen dus gezamenlijk het laatste wapenfeit van haar voormalige band.

,,Het is het einde van een tijdperk. Die band was voor mij wat The Heartbreakers was voor Tom Petty.” Price lacht. ,,Ik heb zelfs mijn echtgenoot ontslagen.” Met hem, Jeremy Ivey, schrijft ze nog wel haar liedjes. ,,Hij is en blijft mijn belangrijkste muzikale partner. Zie het maar alsof hij mijn eigen Dave Rawlings is als ik Gillian Welch mag zijn. Hij weet heel goed vanuit mijn perspectief te schrijven.”

Vorig jaar verschenen ook twee samenwerkingen met mannelijke artiesten. Duetten, met prachtige titels zoals het countrygenre er toch al zoveel kent. Eerst was er You’re An Asshole, I Can’t Stand You (And I Want A Divorce) met Orville Peck, daarna volgde Too Stoned To Cry met Billy Strings. Dat laatste lied werd geschreven door haar stadgenoot Andrew Combs die met Esther Rose deze week het noorden van Nederland aandoet (8 mei Lutherse Kerk, Groningen en 9 mei De Amer, Amen). Maar dat terzijde.

Price toont zich uitermate gelukkig met waar zij nu staat in haar carrière. ,,En het duurde toch wel even totdat die echt op gang kwam. Ik leef mijn droom, ik ben blij dat ik zoveel kan reizen. Wie had dat gedacht toen ik nog als serveerster werkte.” Price vertelt hoe zij eens de kleedkamer mocht delen met Bonnie Raitt en Emmylou Harris. ,,Ik was nerveus en verstopte me in de badkamer tot zij me door hadden en me riepen om tevoorschijn te komen. Die vrouwen zijn zo goed voor mij, ik weet niet wat zij in mij zien. Even later zongen we op het podium samen The Night They Drove Old Dixie Down.”

Het wordt vast en zeker een mooi weerzien in Blues Village Grolloo als Price en Raitt op de vrijdagavond 20 juni op het programma staan van de achtste editie van het Holland International Blues Festival. ,,Wat jullie kunnen verwachten? Ik zal zowel oude als nieuwe liedjes spelen. Plus wat covers. En ik neem mijn nieuwe Gibson-gitaar mee!” Dat laatste is wel een dingetje, want de gitaarbouwer kwam onlangs met een Gibson Margo Price J-45 op de markt.

,,Ik hoop dat wij met onze muziek mensen met verschillende meningen kunnen verbinden. Ik ben ervan overtuigd dat muziek de kracht bezit de harten en gedachten van mensen te kunnen veranderen. Het is vreselijk om Amerika zo verdeeld te zien, het doet pijn te zien hoe mensen gebruikmaken van andere mensen. In de jaren zestig en zeventig was er ook sprake van polarisatie, maar toen praatten mensen tenminste nog met elkaar. Nu, met internet, is er soms helemaal geen sprake van dergelijke interactie met de buren. We moeten vechten voor onze democratie. Ik heb de hoop niet opgegeven, ik wil niet in angst leven. Muziek en kunst kunnen mensen echt weer samenbrengen en de waarheid tonen.”