Vergeet Flikken: Bureau Maastricht toont het echte politiewerk

Een groepje toeristen staart verrast naar het bordes van het Theater aan het Vrijthof, want daar ziet het zwart van de goovies, de bijnaam van agenten in Maastricht. „Ik denk dat er heel belangrijk persoon in dat gebouw is, de koning misschien. Of misschien zelfs wel André Rieu!”, klinkt het, maar dan in het Engels. Maar zelfs onze walskoning wordt tijdens zijn Vrijthofconcerten niet met zoveel politie omgeven. En nee: er is ook geen bommelding.

In het theater staat de persconferentie voor het tv-programmaBureau Maastricht op het programma. De Limburgse versie is de opvolger van de andere populaire Bureau-programma’s: Burgwallen, 040, Hofstad, Arnhem en Rotterdam. In deze realityserie volgt Ewout Genemans de politie in een grote Nederlandse stad een paar maanden op de voet.

Na Amsterdam, Eindhoven, Den Haag, Arnhem en Rotterdam is nu dus Limburg aan de beurt. „Maastricht is een stad met jaarlijks miljoenen toeristen en bezoekers. Dicht bij de grens, een bruisend uitgaansleven, studenten- en voetbalstad, woonplaats van veel expats en van internationale allure”, prijst Genemans. Zijn woorden maken meteen duidelijk waarom er nooit een Bureau Appelscha of Bureau Zuidlaren zal komen. Prachtige dorpen, maar er gebeurt net iets te weinig om er een spannende realityserie te schieten die laat zien hoe de politie écht te werk gaat.

Om de persconferentie op te fleuren is oud-politieman Nico Simonis uitgenodigd, die werkte van 1965 tot 1978 in dit theater toen het gebouw nog dienstdeed als politiebureau. Mooie vent, deze Simonis, met nog mooiere anekdotes. Zo weet hij smakelijk te vertellen over die keer dat er tijdens Pasen 1968 demonstranten tegen de NAVO op het Vrijthof stonden.

„Die demonstratie was niet toegestaan, er waren veel Belgen op afgekomen, net als veel volk uit de Randstad. Wij stonden met een grote groep agenten achter de grote deur hier en toen ze te dichtbij kwamen, zijn we naar buiten gestormd en hebben we ze aardig gemept. De demonstranten schoten alle kanten op de zijstraten in, maar het mooie is dat het volk ons hielp en riep ‘daar zitten ze!’ We kregen de dagen daarna nog allemaal dankbrieven van Maastrichtenaren die het geweldig vonden hoe wij die demonstranten aanpakten.”

Vooruit, nog een anekdote. „Als er in die tijd arrestanten werden binnengevoerd, dan werden die achterom bij de garage binnengebracht. Vanaf daar was het nog een heel stuk naar cellen, voordat ze daar aankwamen waren ze al behoorlijk stevig aangepakt.” Zou Simonis, als hij nu nog bij de politie zou werken, meedoen aan Bureau Maastricht? „Ja, dat had ik denk ik wel gedaan!”

Het is echter de vraag of de oud-politieman door de selectieprocedure was gekomen, want optreden zoals de politie in de jaren 60 deed, kan anno 2024 niet meer. Arrestanten spitsroeden laten lopen is er niet meer bij. „Nee, dat doen we niet meer. Arrestanten zijn kwetsbaar, ze zijn overgeleverd aan een andere macht, die ze opsluit in een cel. Dat zorgt voor veel stress en emotie, als agent moet je dat beseffen en de menselijke maat nooit uit het oog verliezen”, zegt Nynke Mook, hoofd Operatiën Politie Limburg.

Klopt uiteraard, maar toch heeft ook Simonis een punt als hij zegt dat agenten het tegenwoordig veel zwaarder hebben dan in de tijd dat hij als goovie door Maastricht liep. „Je moet nu veel meer beledigingen incasseren en krijgt meer dan vroeger te maken met verwarde personen die je het werk heel lastig maken. Ik vind het echt heel knap hoe agenten van nu zich staande houden.”

Dat het politiewerk lastiger is geworden zagen we duidelijk in de voorgaande reeksen. „De serie laat duidelijk ook de rauwe randjes zien. Dat zal in Maastricht niet anders zijn, niet alles is sjiek en sjoen”, zegt burgemeester Wim Hillenaar. „We zadelen de politie met steeds meer op, onder het motto ‘we laten die het maar oplossen’. Het is denk ik goed dat het programma laat zien waarmee de politie allemaal te maken krijgt. De kijker ziet het echte en eerlijke verhaal en dat is goed, want het zorgt er ook voor dat de politie op meer steun kan rekenen.”

Dat de agenten van de politie Maastricht bereid zijn zich te laten volgen verraste Martijn Boer, chef politie Maastricht, wel enigszins. „Ik geef eerlijk toe dat ik wat pessimistisch was toen het verzoek voor Bureau Maastricht hier binnenkwam. Er werken hier heel bescheiden mensen. Zouden die dat wel trekken? Maar tot mijn verbazing meldden zich 31 agenten aan.”

Er was maar plek voor zes koppels, dus moest er geselecteerd worden. Dat er louter twintigers en dertigers door de casting kwamen is wel opvallend. „Mogen er geen agenten van boven de 40 meedoen?”, is de vraag. „Nee hoor, we hanteren geen leeftijdsgrens”, is het antwoord. Dit tot duidelijk hoorbare consternatie bij de 40-plussers van het korps in de zaal, die daar blijkbaar iets anders over denken.

Wat niet wegneemt dat de ouderen hun jongere collega’s het moment van faam zeker gunnen. Want figureer je als agent in een programma dat tegen de 900.000 kijkers trekt, dan is (tijdelijke) bekendheid een logisch gevolg. Daar kunnen de Rotterdamse agentes Nadia en Joyce over meepraten. „Dat we door de serie op straat zo vaak herkend zouden worden hadden we nooit verwacht. Maar het is ook wel een voordeel. Kwamen wij op een melding af riepen ze: ‘Hé, we kennen jullie van televisie!’ Dat werkte vaak de-escalerend.”

Tijd om de twaalf toekomstige tv-sterren op het podium te roepen, oftewel de zes koppels die we vanaf oktober zien, negen afleveringen op RTL4 en Videoland. Het zijn Tyrone en Daan, Sander en Jos, Nikky en Renaldo, Kenia en Guido, Anouk en Youri en Lars en Can.

Ja, ze vinden het best wel spannend, maar hebben vooral heel veel zin om de kijkers hun werk en Maastricht te laten zien. Ze zijn stuk voor stuk apetrots op hun stad, waar het er anders aan toe gaat dan in de Randstad. „Het werk is hier anders dan boven de rivieren omdat we in een grensgebied zitten”, zegt Youri. En ook de agenten zijn anders. „Het is hier bourgondischer, we zijn denk ik wat zachter. Maar streng als het moet.”

Tot slot snijdt Genemans nog een heikel puntje aan: het Limburgs dialect, waarvan de mensen in Bureau Maastrichtzich bedienen. „We kunnen lastig aan de mensen hier op straat vragen: ‘Wilt u wel even in het Nederlands praten, alstublieft?’ In het uiterste geval moeten we ondertitelen, maar liever niet.”