Finale ‘Squid Game’ nu nog gruwelijker: verstoppertje spelen met messen wreed en grappig tegelijk

De Zuid-Koreaanse maker Hwang Don-Hyuk heeft nooit doekjes gewonden om de reden waarom hij nog twee seizoenen wilde maken na het gigantische succes van seizoen 1: „Geld.” De gevierde regisseur en schrijver verloor naar eigen zeggen negen tanden door de stress van het maken van het eerste seizoen van Squid Game, maar had er niet bijster veel inkomsten aan over gehouden.

De aangeboden zak geld van Netflix lonkte, en dus klom Hwang weer in de pen om zijn laatste restje ideeën uit te werken. Meer zit er dus echt niet in voor de fans, al is er inmiddels ook een Amerikaanse spin-off in de maak. Er hangt immers een spaarvarken boven deze populaire franchise die groter is dan die in de serie.

Van een gruwelijke horrorbewerking op klassieke kinderspellen tot een intens vermakelijke aanklacht op het kapitalisme: Squid Game liet zich niet makkelijk in een hokje duwen. Uitgebracht in hartje pandemie was de timing perfect voor het eerste seizoen.

Het leverde Netflix miljoenen abonnees en miljarden uren aan kijktijd op. 2 jaar nadat de film Parasite de wereld veroverde, was het opnieuw een Zuid-Koreaanse productie die een miljoenenpubliek trok. Andermaal aantonend dat een vreemde taal geen enkele barrière meer vormt in het streamingtijdperk. Netflix investeert sindsdien miljarden in Zuid-Koreaanse content, maar zo raak als Squid Game is geen productie meer geweest. En dit laatste seizoen toont direct aan waarom.

Zonder al te veel weg te geven: seizoen 3 begint direct na de gevolgen van de desastreus verlopen opstand aan het einde van seizoen 2. Hoofdrolspeler Gi-hun is gebroken en lijkt zich te realiseren dat zijn missie om het spel een halt toe te roepen volledig is mislukt.

Niet alleen zijn vele van zijn volgelingen de dood in gejaagd, maar de grootste groep overlevenden bestaat nu uit een zootje doorgedraaide en onbetrouwbare figuren die koste wat het kost willen doorgaan met het spel. Zij zijn van het soort dat letterlijk over lijken gaat, en Gi-huns streven om zoveel mogelijk mensen te redden krijgt daardoor een bittere bijsmaak.

Het kleine groepje dat je nog enigszins laat meeleven zijn onder anderen de zwangere Jun-Hee en de zeer capabele transgender Hyung-ju. Maar het verleden leert dat je je niet te veel aan dit soort karakters moet hechten, het kan op ieder moment met ze gedaan zijn.

De vaart lijkt er soms wat uit te zijn dit seizoen; het mogelijke gevolg van geld over inhoud als aanleiding. De zoektocht van agent Jun-ho naar het eiland waar de spellen plaatsvinden, lijkt oneindig te duren. Dat geldt ook voor het gestaar naar het scherm van opperleider In-ho. De kracht blijft zitten bij de deelnemers zelf, die gezamenlijk naar een kookpunt worden gebracht in hun honger naar geld, en de weg naar dat doel werkelijk alle middelen heiligt.

Het eerdergenoemde verstoppertje is daarbij het summum van Squid Game. Geef de verstoppers een sleutel voor de uitgang en de tikkers een mes. De rest is in te vullen. Het is wreed, grappig, sadistisch en verdrietig tegelijk. Een deelnemer weet het treffend te duiden: ’Goede mensen kwellen zichzelf door de kleinst gemaakte fouten. Slechte mensen maken grote fouten zonder een greintje spijt.’ Squid Game weet het voor elkaar te krijgen om je zelfs met die laatste groep mee te laten leven.