Straatvoetballer en rolmodel Soufiane Touzani speelt zichzelf in de inspirerende jeugdfilm 'Strijder', over voetbalambities vanuit een rolstoel

Spelen dat je een dwarslaesie krijgt. Voetballen op je handen in een rolstoel. Midden in de winter in de Maas zwemmen. Allemaal mogelijke antwoorden op de vraag wat het moeilijkst was tijdens de opnames van de inspirerende jeugdfilm Strijder. Alleen komt de 14-jarige Maik Cillekens met een andere variant: „Moeten zeggen dat ik voor Ajax was... Dat kreeg ik bijna mijn mond niet uit.”

Strijder is gebaseerd op de jeugd van scenarioschrijver Job Tichelman. „Maar er zijn meer verschillen tussen mij en Dylan, dan overeenkomsten. Ik ben geboren met een dwarslaesie, hij krijgt het pas op zijn twaalfde door een ongeluk. En ik kom ik uit een klein Fries dorpje, terwijl hij in Rotterdam woont.”

Tichelman wilde een film maken die ontroert. „Als kind met een handicap moet je al extra hard je best doen om mee te kunnen spelen. Ik denk dat de kracht ligt bij individuen zelf. Tegenwoordig zijn ouders heel beschermend, terwijl je kinderen met een handicap juist de ruimte moet geven. Dit zie je terug in deze film. Dromen van het onmogelijke.”

Niet alleen Maik Cillekens en Anouar Kasmi, die Dylan en Youssef spelen, maken in Strijder hun filmdebuut. Ook voor professioneel straatvoetballer Soufiane Touzani is dit zijn eerste filmrol ooit. „Ik ben al vaker gevraagd voor films, maar wegens tijdgebrek is het er nooit van gekomen. Ook moet ik goed nadenken voor ik een rol aanneem. Een rol moet bij mij passen, in deze film was dat zo. Het kwam 100 procent overeen met mijn principes en mijn normen en waarden. Als ik ergens aan begin, wil ik het goed doen. Dat vond ik bij dit proces wel spannend, omdat ik zelf weinig tijd had. Maar het is echt prachtig geworden.”

Touzani is niet alleen in de film een rolmodel, maar ook met zijn eigen imperium is hij een voorbeeld voor velen. Na een scoliose-operatie, kreeg Touzani te horen dat hij niet meer mocht voetballen. „Ik bleef nooit ergens in hangen. Oké ik mocht niet voetballen, maar wat mag ik dan wel? Dat waren trucjes met de bal. Hier ging ik dan ook echt voor. Zo ging ik op mijn 17e viraal, en werd ik continu gevoed om door te gaan.”

„Als kind was de Braziliaanse Ronaldo echt mijn grote held. Iemand tegen wie je opkijkt heeft echt impact als je jonger bent. Ik zelf wil vooral iets tofs kunnen doen voor de mensheid. Lastig vind ik het om een hokje geplaatst te worden: ik ben niet alleen ’de man van de trucjes’. Er is veel meer dan dat en dat wil ik graag laten zien.”

Maik Cillekens werd bij toeval gecast. Met vrienden was hij in een parkeergarage aan het BMX’en toen een scout voorbij reed en hem geknipt vond voor de rol van Dylan. Anouar Kasmi had evenmin acteerervaring. De twee jonge acteurs werden dan ook goed begeleid. Ze kregen acteer- en stuntlessen, voetbaltrainingen en Cillekens oefende urenlang om het voetballen in de rolstoel onder de knie te krijgen.

Het leukst vonden de jongens de verhaallijn en de personages. „Ik lijk best wel op Youssef”, vertelt Kasmi. „Als mijn beste vriend gehandicapt raakt, zou ik hem sowieso willen steunen.”