Kun je wandelen door een schilderij? In Museum Belvédère bij Heerenveen word je met je neus in de aarde en op de stenen gedrukt | Visualia 1399

Gewoonlijk is het de bedoeling dat je eromheen loopt. Maar dit was een samenloop van omstandigheden met optimale mogelijkheden.

Zoals enkele tentoonstellingen die bijna allemaal over het landschap gaan. Over de landschapsschilders van St. Ives in de grote zaal, en van andere kunstenaars in de kabinetten. Je komt er alle aspecten van het landschap tegen, want landschappen hebben zowel een figuratieve als een abstract waarde, het noodt zowel tot impressionisme als expressionisme en experiment. Bovendien, je kunt ook wandelen door een schilderij.

Er is zoveel moois te zien, dat het best lastig is om een keuze te maken. Maar daar is de Vlaamse kunstenaar Bruno van Dyck. Zijn landschapsimpressies vormen een serie paneeltjes aan de muren van zijn kabinet. En dan blijkt dat er in een handige doos nog veel meer impressies zijn opgeborgen, als dia’s in een cassette.

Bruno van Dyck (Antwerpen, 1953) heeft liefst 48 landschapjes geschilderd, allemaal in hetzelfde formaat, naar schatting 12 x 18 centimeter. Met weinig kleur, zwart, wit, oker en omber, ogenschijnlijk slordig en schetsmatig, maar we degelijk trefzeker opgebouwd. Zijn kleine penselen wisten precies wat ze moesten doen, geen realisme, maar losse impressies met veel expressie. Geen fel kleurgebruik, zodat je niet afgeleid wordt van wat je ziet. Hier wordt je met je neus in de aarde en op de stenen gedrukt. Tekenachtig geschilderd, het ene nog levendiger dan het andere.

De hele serie schonk Bruno van Dyck aan het museum. Het past in de filosofie van het museum om kunst te tonen die iets laat zien van de verkenningstochten die kunstenaars ondernemen, buiten en in het atelier. Als je verder wandelt en de hoek omslaat, ontdek je hoe andere kunstenaars door het landschap wandelen, kijken en vervolgens schilderen of tekenen. Fascinerend. Het was al eind van de middag.

Als de groep wandelaars wat had willen drinken, konden ze zo bij het museumrestaurant terecht. Maar voor de tentoonstellingen waren ze eigenlijk te laat, dus besloten ze na enig overleg toch maar buiten verder te wandelen. Want aan de andere kant van het museum is het landschap al net zo prachtig.