De Russische Ksenya Istomina schilderde het lokaal waar ze zes jaar teken- en schilderles kreeg. Haar interieurs doen je verlangen erin opgenomen te worden | Visualia 1398

Het stof van houtskool, de vloerplanken met gemorste verf, de gehavende schilderezels, zelfs de geluiden en de geuren zijn onveranderd. Pure romantiek. Maar het lesplan is strak, de werkdagen lang. Hier wordt geleerd, geoefend, getraind. Hier heerst tot op de dag van vandaag discipline. En tegelijkertijd is het gebouw literatuur. Het vertelt het verhaal van ploeteren naar je einddoel, worstelen met je talent, de dagelijkse frustratie en tenslotte overwinning. Die ervaring inspireerde de Russische kunstenaar Ksenya Istomina (Leningrad, 1991) om het lokaal waar ze zes jaar teken- en schilderles kreeg, in olieverf te vereeuwigen. Even romantisch als het in werkelijkheid is, tot in alle hoeken en details.

Het lokaal is verlaten, maar Ksenya is te zien op het schilderij ín het schilderij. Ze zit voor de ezel en beschouwt het resultaat. Het schilderij is, zou je kunnen zeggen, een zelfportret van een opleiding zoals die nergens ter wereld meer gegeven wordt. Dagelijks zeven tot twaalf uur, zeven dagen per week. Ze studeerde ‘cum laude’ af en oogst nu over de hele wereld lof.

Enkele schilderijen van haar hand waren een aantal jaren geleden al in Galerie Bonnard in Nuenen te zien, samen met, volgens Galerie Bonnard ‘twee andere vrouwen van wereldklasse’, onder wie de Oekraïense Svetlana Tartakovska uit Haren. Nu is afgelopen zondag de grote tentoonstelling van Ksenya Istomina geopend, waar ze ruim twee jaar aan werkte.

Waarom zijn haar schilderijen zo goed? Ze schildert klassieke onderwerpen, portretten, genretaferelen en interieurs. Niet fotografisch gelikt, zoals in deze tijd de mode is, maar schilderachtig en warm. Haar interieurs tonen een klassieke strengheid, vermengd met een poëtische interpretatie van de ruimte. Ze doen denken aan Caspar David Friedrich, maar dan veel vrijer. Aan 19de-eeuwse Zweedse en Deense interieurs, maar dan eigentijdser. Een trappenhuis (Having a break) wordt gedomineerd door mysterieuze schaduwen, een interieur met Ksenya zelf (White room) door stralend licht. Haar werk speelt met je tijdsbeleving en je gevoel voor schoonheid. Het zijn van die voorstellingen waarbij je het verlangen krijgt erin opgenomen te worden. En het is de bewondering die je voelt voor zoveel talent en ambachtelijk vakvrouwschap.

www.facebook.com/EricRHBos