Een knip- en plaktheater over schuld, schaamte, macht en identiteit. De filmpjes van Tamara Muller gaan over trauma en heling en het worstelen daarmee | Visualia 1405

Haar oeuvre is een Wonderland waar ze zich als een Alice doorheen beweegt. Niets is wat het lijkt, alles is ongewis. Maar wat steeds terugkeert is haar zelfportret. Zelf zegt ze daarover: ,,Het is een knip- en plaktheater over schuld, schaamte, macht en identiteit, waarin ik zelf alle rollen speel.’’

Zo zijn daar nu haar filmpjes. Die doken op sociale media op. Ongeveer twee minuten duren ze. Een snelle afwisseling van beelden, filmfoto’s, bewegingsfragmentjes, reclame, fotografie, altijd met Tamara in een andere rol. Ze leeft in de jaren zestig met haar roze mantelpakje, of nee, daar duikt ze op als androïde, als vamp, als popster. Is het realiteit of fictie?

Het is niet duidelijk of ze zichzelf speelt of een ander. Speelt ze in verschillende scènes het slachtoffer of de dader, de ouder of het kind, de man of de vrouw? Is zij het allemaal? Dat dat allemaal door elkaar loopt... misschien is het in het leven ook zo. Dat je elkaars rollen overneemt, dat je in de ander verdwijnt, of juist niet tot elkaar kunt komen. Projectie, symbiose, dissociatie, spiegelen.

Haar schilderijen, maar ook haar filmbeelden gaan over trauma en heling, een persoonlijke verwerking door middel van verschillende media. Ze maakt gebruik van een zogenaamde reface-app, wat een wondermedium blijkt te zijn. De filmpjes dragen suikerzoete titels als of en zijn ironisch bedoeld als zelfhulpfilmpjes. noemt ze haar project dan ook.

Ze onderzoekt op welke manier ze tot een ander soort beelden kan komen, met als beperking het toepassen van het zelfportret. In plaats van de klassieke fotografische selfies die ze voorheen gebruikte, zoekt ze nu naar de mogelijkheden van andere media. Het mooie is, alles klopt. Tamara Muller is een beeldtovenares. Je kijkt, je wordt meegenomen en raakt gefascineerd. Ze werkt intuïtief: monteren, het gebruik van geluid en muziek, vertragen en versnellen en herhalen van beelden. Haar filmpjes gaan over trauma en heling, het worstelen daarmee. Ze doen denken aan trailers van een geladen filmdrama, suspense, waarvan de uitkomst onzeker is.