Gravity & Other Myths zoekt met geniale acrobatiek naar de grens van wat kan om ons te plezieren | recensie ★★★★★

De show begint met een oude transistorradio (echt) die ter hand wordt genomen door een zangeres met een lach die in haar gezicht is gebeiteld (namaak). Ze draait net zo lang aan de knop tot ze uitkomt bij Sway van Michael Bublé (zeg nou zelf). Als een soort verteller helpt ze ons vervolgens met quasi-zang langs een reeks hoogtepunten.

Neem het moment dat een acrobaat een collega op zijn schouders torst. En deze op haar beurt nog eentje. Drie hoog dus, terwijl de zangeres schuifelend rond deze mensentoren het lied Ain’t No Shunshine van Bill Withers op pesterig trage wijze zingt. Eens éven kijken hoelang die drie hun krachttoer volhouden. Je ziet ze trillen, en daarna schokken. Na een zenuwslopende tijd staat de toren op instorten. De spieren redden het niet langer. De bovenste acrobate roept haastig de hulp in van vangende collega’s. ,,Faster!!’’

Zo wordt ter plekke onderzocht waar het mogelijke overgaat in het onmogelijke, voor zowel artiesten als bezoekers. Stop! Zo verlegt het circusgezelschap uit Adelaide, Australië, in elke productie opnieuw grenzen. Prettig dat Noorderzons artistieke baas Mark Yeoman een fan is. Dit is al de derde festivalbeurt.

En heel toepasselijk: de voorstelling The Mirror speelt zich af in een prachtige spiegeltent, om daar het publiek – en het gezelschap zelf – die spiegel voor te houden. Inclusief letterlijk gespiegelde acts van twee- of drietallen. Synchroon-acrobatiek.

En stel je voor, acht man/vrouw, ongekend vliegwerk producerend op een catwalk van nog geen twee meter breed – zeg maar een uit de hand gelopen evenwichtsbalk – met aan het einde een groter rond plateau. Het publiek zit er strak omheen, de voorste rij op nog geen halve meter.

,,Holy shit!”, roept een van de artiesten grimassend ergens onderweg. De hitte in die Castor-tent is dankzij de haast tropische dag schroeiend. Zeker op de eerste rijen is het hijgen, de transpiratie van de artiesten haast voelbaar. Ze moeten zich geregeld afdrogen, om de anderen later niet door de vingers te glippen.

Want dat kan zomaar gebeuren bij alle krankzinnige klim-, zwaai- en vluchtelementen, in die toch zo doordachte choreografie, passend in het verhaal. Het is intensief, het is loodzwaar, maar ondertussen spat bij de club het plezier van de gezichten. Precies zoals maker/regisseur Darcy Grant het vijf jaar geleden in deze krant zei: ,,We zoeken niet naar de allerbeste acrobaten, maar naar acrobaten met wie we de grootste klik hebben.” Het resultaat, zo blijkt in Groningen, met al het vertrouwen dat uit die klik voortkomt, is de allerbeste acrobatiek. Met de zwaartekracht als een mythe, een verzinsel.