De Wijk De Wereld, zelf geëerd met drie ton voor het goede werk in de cultuureducatie, brengt een ode aan Vinkhuizen

Blijdschap overheerst in het multifunctionele centrum ’t Vinkhuys. De grote letters op de muur zeggen genoeg: ‘Welkom terug, we hebben je gemist’. De feestelijke opening van de week waarin de Groningse wijk Vinkhuizen in het zonnetje wordt gezet, is maandag min of meer de eerste activiteit die er plaatsvindt na maandenlange gedwongen coronastilte.

Voor De Wijk De Wereld is het even wennen. Ditmaal niet een weeklang bivakkeren in de Stadsschouwburg om daar op het podium de wijkbewoners met hun verhalen te laten schitteren. Zo ging het een paar keer tot corona roet in het eten gooide. Verhalen in een Groningse wijk ophalen en die onder leiding van professionele cultuurmakers bij elkaar gooien en verwerken tot theatrale en muzikale scènes. Dat is de gedachte achter het project dat op initiatief van Nynke Stellingsma, directeur SPOT Groningen, sinds 2018 de drempel wil verlagen en de betrokkenheid bij cultuur onder alle lagen van de bevolking wil vergroten.

Paul de Rook is vanaf het begin enthousiast over het project dat van een sociaal gebeuren spelenderwijs een volwaardig cultureel product maakt. En nu hij bezig is aan zijn laatste week als cultuurwethouder pakt hij de kans om nog eenmaal een openingspraatje te houden. Het gaat hem om de onontdekte schoonheid. Want ook in Vinkhuizen zijn er volgens hem te veel mensen die niet opgroeien met de vanzelfsprekendheid van kunst en cultuur. En ook in deze elfduizend inwoners tellende westelijke stadswijk zijn er mensen met stuk voor stuk een persoonlijk verhaal én talent.

Met oog op het wisselvallige weer is uitgeweken naar ’t Vinkhuys, maar natuurlijk was het mooier geweest als Floris buiten in het Diamantpark zijn gedicht had voorgedragen. Didar en zijn danspartner Sonsearaej laten zich niet ontmoedigen en het zevenkoppige gelegenheidsensemble van wijkbewoners geeft een kort concert dat eindigt met de door Reinout Douma gecomponeerde Ode aan Vinkhuizen.

Vanuit een hoekje kijkt Steven Campbell toe als de bijbehorende en mede door hem gemaakte videoclip wordt vertoond. Hij heeft meerdere talenten, want hem kennen we vooral als Fiddox aan de zijde van rapper Kraantje Pappie. Ook een lid van De Roege Boys kijkt geamuseerd toe. Veelzeggend, want dit bewonersinitiatief is ontstaan uit onvrede en de sociale motivatie iets te willen doen aan armoedebestrijding en verbetering van de leefomgeving.

Artistiek leider Karin Noeken zorgt er ondertussen voor dat de sfeer vooral losjes blijft. Want ja, dat stijve dat soms aan cultuur kleeft, dat is niet helemaal haar ding. Zeker niet als het gaat om De Wijk De Wereld waar ze zich met hart en ziel op heeft gestort. Met succes, want de formule slaat aan. Zelfs vanuit Drenthe wordt al geïnformeerd of zoiets daar ook zou kunnen. Maar eerst is straks (eind september) Foxhol aan de beurt, in samenwerking met Kielzog Theater.

De cultuurcoaches zijn er al aan de slag. Wie weet wat er na dat eerste uitstapje naar de provincie nog volgt. In de stad is volgend jaar de wijk Oosterpark aan de beurt. Wat toekomst betreft, is het bemoedigend dat het landelijke Fonds voor Cultuurparticipatie recent drie ton toekende in het kader van de Meerjarenregeling Samen Cultuurmaken.

Noeken zelf is de komende dagen als theatermaker terug te zien in de voorstelling. Daarin komen de verhalen van de wijkbewoners tot leven op locaties als Gea’s weggeefwinkel, het skatepark Colosseum, restaurant Vrouwkracht en verpleeghuis Veldspaat. Groepen van dertig personen wandelen vier kilometer en worden onderweg getrakteerd op levendigheid die de wijk zo miste tijdens de coronatijd. Misschien wordt dat spelen in de wijk wel een blijvertje, naast de uitvoering in de Stadsschouwburg. Corona dwingt soms tot het maken van creatieve keuzes die positief kunnen uitpakken.

Aan de rand van Vinkhuizen, in de broedplaats Backbone050 (de voormalige school De Vinkenborgh), repeteren de theatermakers/acteurs Mads Wittermans en Roger Goudsmit. Als de muziek van From Russia with love klinkt, schieten ze in hun rol en kruipen in de huid van enkele personages. De professor die geen boer wilde worden, de Molukse bruid, de man die nog elke dag denkt dat hij te laat is voor een concert dat hij moet geven. Wittermans heeft het over ,,een vinnige rollator” en Goudsmit laat weten oprecht ontroerd te zijn geweest toen hij in de Molukse mevrouw zijn oma herkende.

Zes bewoners van verpleeghuis Veldspaat worden door het tweetal liefdevol neergezet en Noeken en dramaturg Jantien Kurpershoek zien dat het nu al goed is. ,,Die stemmen van jullie!”, zegt Kurpershoek. Dat dit deel van de voorstelling niet in de schouwburg maar op een geïmproviseerd podium in het verpleeghuis zelf wordt opgevoerd, maakt het vermoedelijk alleen maar aansprekender.