Minder hulp voor Oekraïne, terwijl de noodzaak groeit: 'Deze moeder en dochter gaan niet dood als ik ze niet help, maar dan hebben ze wel honger'

Sinds de inval van Rusland op 24 februari vorig jaar is Ilnytskyi continu bezig met het verlenen van hulp. De diaken van de Irpin Bible Church bezoekt dagelijks vooral oudere en zieke mensen met voedsel, incontinentieluiers en andere hulpgoederen. Een groep mensen die het voor de oorlog ook moeilijk had, maar het nu niet meer redt zonder hulp. ,,Als je gezond bent, red je je wel. Maar als je oud en ziek bent, heb je een groot probleem.” Een gemiddeld pensioen in Oekraïne is zo’n zeventig euro - een bedrag dat amper toereikend is om van te leven.

,,Vorig jaar was het makkelijker, er kwamen meer hulpgoederen naar Irpin en ook meer geld. Maar ik begrijp dat dat minder wordt. Irpin is geen oorlogsgebied meer en het is normaal dat de aandacht verslapt.”

In zijn oude bus rijdt Ilnytskyi door Irpin langs verschillende supermarkten. Bij de ene is vlees goedkoper, bij de ander zijn dat incontinentieluiers. ,,Sommige ouderen kunnen hun bed amper uit. Maar luiers kunnen ze niet meer betalen, regelmatig liggen ze in hun eigen ontlasting op bed.”

,,Voor de oorlog hadden veel van deze mensen een klein sociaal netwerk en hielpen ze elkaar. Maar mensen zijn vertrokken omdat hun huizen verwoest zijn. Of ze hebben al hun tijd nodig om zelf rond te komen.”

Voorzichtig manoeuvreert Ilnytskyi zijn bus door kleine onverharde straatjes in het oude deel van Irpin. Hier zijn geen moderne appartementen of nieuwbouwwoningen maar oude huisjes uit de Sovjettijd. ,,Hier leven een moeder en een dochter”, wijst Ilnytskyi naar een kleine aanbouw van een woning. ,,Hun huis is verwoest en nu wonen ze hier in een kamertje met een kleine keuken.”

Door een bedompt halletje, de keuken, loopt Ilnytskyi naar de kamer. Een stapelbed, een kast, een tafel en een stoel: meer past er niet in de ruimte. Op bed ligt een vrouw van een jaar of dertig, haar moeder zit op de enige stoel. ,,De dochter is sinds de oorlog aan een kant verlamd en ligt sinds die tijd op bed.”

,,Dyakuyu, Dyakuyu” herhaalt de moeder keer op keer als Ilnytskyi de boodschappentas uitpakt. ,,Bedankt, Bedankt.” Ze pakt Ilnytskyi beet en omhelst hem.

Onderweg naar het volgende adres, opnieuw een moeder en dochter van rond de tachtig en zestig jaar oud, wijst Ilnytskyi op een verwoest huis. ,,Tijdens de gevechten woonde hier een man. We probeerden hem over te halen om te evacueren, maar hij wilde niet mee. Elke keer als ik hier langs rijd, vraag ik me af of hij het heeft overleefd. En waar hij nu dan is.”

,,De vrouwen waar we nu heen gaan, leerde ik kennen in maart vorig jaar. Ze woonden in het deel van de stad dat bezet was door de Russen. De dochter heeft haar moeder in een rolstoel gezet en is lopend door de frontlinie naar de kerk gekomen, die in het gebied ligt waar de Oekraïense troepen waren.”

De woning van de beide vrouwen raakte tijdens de gevechten beschadigd maar is intussen zodanig opgeknapt dat ze er weer kunnen wonen.

,,We moeten stil zijn”, zegt Ilnytskyi bij het binnengaan. ,,De moeder ligt te slapen.” De dochter breekt in tranen uit als Ilnytskyi de tas en de incontinentieluiers op tafel zet en klaagt haar nood. Over medicijnen die haar moeder nodig heeft maar waar geen geld voor is. Over de schade aan het huis die niet gerepareerd kan worden. Geduldig hoort Ilnytskyi haar aan, slaat een arm om haar heen.

Terug in de bus is Ilnytskyi even stil. Voor hem is dit dagelijkse praktijk. ,,Deze zomer zijn we gestopt met de dagelijkse voedselverstrekking bij de kerk omdat we niet de middelen hadden om dat voort te zetten. En veel mensen intussen ook zelf weer in staat waren om in hun behoeften te voorzien. Ik weet niet hoeveel mensen leven zoals deze moeder en dochter, ik heb geen exacte aantallen. En ze gaan niet dood als ik ze niet help, maar dan hebben ze wel honger.”