Jop van der Laan (25) uit Groningen doet ondanks ernstige lichamelijke beperking aan een ruige sport. 'Rugby is mijn redding geweest' | De Aanpakkers

,,Ik ben, net als mijn tweelingbroer, geboren met cerebrale parese: CP. Dat betekent dat ik in mijn hele lijf een verhoogde spierspanning heb, waarover ik geen controle heb. Ik heb daardoor ook last van onwillekeurige uitschieters, spasmen.”

,,Ik heb eerst zeven jaar gevoetbald; ik was keeper bij Kids United. Vervolgens ben ik via het Beatrixoord in aanraking gekomen met handbiken. Dat vond ik heel interessant. Tót een bondscoach tegen mij zei dat er nooit meer in zou zitten dan recreatief handbiken... Een rolstoelspecialist uit Gouda wees me toen op rolstoelrugby.”

,,Nee, in het begin dacht ik: dit wordt niks. Ik kon helemaal niks, reed alleen maar rondjes. Maar een halfjaar later werd ik al geselecteerd voor het Nederlands team. Dat is nu negen jaar geleden.”

,,Bij Quad Fighters. Wij trainen in Beetsterzwaag, maar onze leden komen uit Groningen, Drenthe en Friesland. Wij trainen één keer per week en spelen competitie.”

,,Ja, daar gaat verreweg de meeste tijd in zitten. Zeker de laatste maanden, toen we ons voorbereidden op het EK in Wales. We trainden drie weekenden per maand in de Sporthallen Zuid in Amsterdam. In zo’n weekend maakten we twaalf tot zestien trainingsuren.”

,,Klote... We zijn zesde geworden, terwijl we bij de eerste vijf moesten eindigen om ons te kunnen kwalificeren voor de Paralympische Spelen van 2024.”

,,We zijn gigantische gedupeerd door het classificatiepanel. In het rolstoelrugby heeft iedere speler een classificatie, waarvan de hoogte afhangt van de handicap. Het totale aantal punten van de vier spelers in het veld mag niet meer dan 8 zijn. Tijdens dit toernooi kregen twee van onze spelers een andere classificatie. Waaronder ikzelf. Terwijl ik negen jaar een 2-punter ben geweest, kreeg nu ineens een classificatie van 2,5.”

,,Onze line-up moest volledig worden aangepast. Want, waar ik eerder met een 3,5 en een 2,5 kon samenspelen, kon dat nu niet meer. Bovendien behoorde ik in de klasse 2,0 tot de besten van Europa en moest ik nu opboksen tegen mensen met veel meer functie dan ik.”

,,Ik doe alles met mijn ogen. Ik let heel goed op de gebaren die mijn ploeggenoten maken om mij te helpen én op de gebaren van de scheidsrechter. Eigenlijk ben ik constant aan het scannen. En het liefst neem ik binnen het team nog de leiding op me ook. Dan weet ik tenminste wat er gebeurt.”

,,Valt mee, ik doe het onbewust. Al denk ik ook veel na tijdens het spelletje. Daarom wil ik nog wel eens een balletje onderscheppen. Vooral ook omdat mijn apenarmen altijd worden onderschat.”

,,Absoluut. Ik heb best veel meegemaakt, toen ik jonger was. Ik heb ook heel diep gezeten. En toen kwam rugby op mijn pad. Dat is mijn redding geweest. Ik kon al mijn emotie erin kwijt.”

,,Haha, ja. Maar we mogen elkaar alleen frontaal hitten, hoor. Onze rolstoelen hebben een aluminium frame, waardoor ze daar tegen bestand zijn. Verder zijn er heel veel regels, die ik allemaal uit mijn hoofd ken.”