Robin Peter en FC Emmen zijn na ruim een half jaar uit elkaar. 'Van ontslag is geen sprake'. Foto: Boudewijn Benting
FC Emmen koos afgelopen zomer voor een jonge Duitser als nieuwe hoofdtrainer. Robin Peter staat bekend als bezeten voetbalprofessor, maar wie hij is en wat hem drijft bleef onbekend. Tot nu. Een gesprek over spijbelen, veganisme, een psycholoog en een bijna geamputeerd been.
De bediende van Café Groothuis kijkt bedremmeld. ,,Nee, sorry, we hebben hier geen sojamelk’’, moet hij zijn gast teleurstellen. Robin Peter, zittend aan een tafeltje bij een kitscherig kerstboompje en behaaglijk haardvuur, werpt een vlugge blik op de kaart. ,,Geen probleem, doe dan maar een gemberthee, alsjeblieft.’’
Peter is het wel gewend, als veganist zijn de keuzes soms beperkt. Toch kun je ook in Emmen prima vegan eten, vertelt hij. Zelfs als hij bij zijn assistent-trainers op bezoek gaat. Een paar dagen geleden nog, toen hij op uitnodiging een vorkje meeprikte bij Alfons en Peggy Arts, werd er speciaal voor hem een maaltijd bereid, al had Peggy bij haar man nog wel een bonusworstje op het bord gelegd.
Vegan
Zes jaar geleden werd Peter veganist. Tijdens een vakantie in Mexico met een vriend besloot hij twee weken geen dierlijke producten te eten. ,,Ik voelde me daarna een stuk beter en dus ben ik het blijven doen’’, vertelt hij.
Peter verdiepte zich in de vegan leefstijl. ,,Is het de bedoeling dat een met antibiotica volgespoten varken, dat anderhalf jaar lang in een krap hokje is vetgemest, als schnitzel in een klein plastic bakje in de supermarkt ligt te wachten tot ik het thuis in een pannetje opbak? Nee. Maar iedereen moet daarin zijn eigen keuzes maken.’’
Zo koos Peter er twee jaar geleden voor om te stoppen met het drinken van alcohol. Meermaals bezocht hij het Oktoberfest in München en zoop hij gezellig mee, maar die tijd ligt achter hem. ,,Misschien dat ik ooit weer ga drinken en ooit weer vlees eet, dat sluit ik niet uit, maar nu voel ik me hier goed bij.’’
FC Emmen-trainer drinkt een kopje gemberthee in Café Groothuis. Foto: Boudewijn Benting
Grote onbekende
Het is een dag voor de laatste wedstrijd van 2024 tegen FC Den Bosch als Peter zijn gemberthee in Café Groothuis drinkt. In de zomer kwam de pas 37-jarige Duitser aanwaaien op De Oude Meerdijk, als een grote onbekende. Op sociale media is Peter niet te vinden en hij heeft niet eens een Duitse Wikipedia-pagina. Sinds kort wel een Nederlandse. ,,Oh? Laat eens zien’’, zegt hij.
Peter laat zijn ogen glijden over de tekst op het telefoonscherm. ,,Ik ben niet geboren in Leipzig en ik was ook geen assistent bij Duitsland onder 18 jaar’’, pikt hij de fouten uit het korte artikeltje.
Geboren in de DDR
Peter is geboren op 31 juli 1987 in de DDR. Niet in Leipzig dus, maar in het Saksische Erlabrunn, nabij de Tsjechische grens, een dorpje dat op dat moment iets meer dan duizend inwoners heeft. Van de Duitse hereniging, ruim twee jaar na zijn geboorte, weet Peter niets meer, enkel dat z’n vader al snel na de val van de Muur een baan krijgt in Frankfurt en dus vaak alleen in het weekend thuis is.
Het grauwe beeld dat van de DDR bestaat, leeft niet in Peters herinnering. ,,De bomen waren bij ons net zo groen als in het Westen’’, glimlacht hij breed, z’n twinkelende ogen samengeknepen. ,,Oké, de eerste jaren woonden we in een betonnen flatje, maar daar heb ik goede herinneringen aan. Ik voetbalde met de andere kinderen die er woonden en de oudere bewoners waren als opa’s en oma’s voor me.’’
Robin Peter vertrok al in januari bij FC Emmen. Foto: Boudewijn Benting
Enig kind
Peter is enig kind. Zijn vader is vaak van huis voor zijn werk en zijn moeder geeft wiskundeles op school. Als hij een jaar of zes is, verhuist het gezin naar een groter huis, een paar kilometer verderop. Het is in die tijd dat voetbal hem in zijn greep krijgt.
Peter is bijna zeven jaar als in Amerika het WK voetbal plaatsvindt. Hij ziet hoe de Italiaan Roberto Baggio, bijgenaamd De Goddelijke Paardenstaart, de beslissende penalty na een saaie finale over het doel ramt, waardoor Brazilië wereldkampioen wordt.
De kleine Peter raakt die weken betoverd door het spel. Via een vriendje, wiens vader een videotheek heeft, bemachtigt hij na het toernooi de videoband met daarop de WK-finale. Peter schudt lachend zijn hoofd. ,,Ik denk dat niemand zo vaak een 0-0 heeft teruggekeken als ik in die tijd.’’
Gymnasium
School gaat Peter makkelijk af. Hij gaat naar het Gymnasium, maar anders dan zijn ouders liggen de bèta-vakken hem niet. ,,Rekenen ging mij prima af, ik was vaak de snelste, maar toen er naast cijfers ook ineens letters in de sommen opdoemden, begreep ik er niets meer van.’’
Braaf maakt Peter zijn huiswerk, maar veel inzet toont hij niet op school. Hij doet het minimale om het maximale te bereiken. ,,School is verplicht. En zodra iets verplicht is, heb ik mijn twijfels daarover. Ik werkte efficiënt, deed dat wat nodig was.’’
Spijbelen
Als Peter 18 jaar is en zijn laatste schooljaar ingaat, spijbelt hij geregeld. ,,Vanaf die leeftijd mag je je eigen absentie doorgeven. Ja, dat deed ik weleens. Ik wist wat ik moest doen om mijn diploma te halen en deed precies dat.’’
In die tijd voetbalt Peter al een paar jaar in de jeugdopleiding van Erzgebirge Aue, een profclub uit een klein stadje op een half uur rijden. Hij is een middenvelder die het van zijn inzicht en techniek moet hebben. Sterk is hij niet, snel evenmin.
Robin Peter: 'Ik hoef niet ieders vriend te zijn'. Foto: Boudewijn Benting
Profdroom
Peter weet dat het moeilijk wordt om het profvoetbal te halen. Als hij 16 jaar is en met zijn ouders op vakantie op Menorca is, voetbalt hij dagelijks op een klein indoorveldje. Een 34-jarige Italiaan, voetballend in de Serie B, ziet hem op een dag spelen en vraagt of hij die avond mee wil doen met z’n vrienden. Ze hebben nog iemand nodig en Peter is goed genoeg.
Die avond staat Peter met enkele voetballers uit de Serie A en Serie B op het veld. Wie het waren, weet hij niet meer. ,,Het was een ongelooflijk niveau’’, herinnert Peter zich nog wel. ,,Ik kon meekomen, maar wist dat het erg lastig zou worden voor mij om in vier jaar tijd naar dat niveau te groeien.’’
Blessure
In de zomer van 2006 spat de voetbaldroom van Peter ruw uiteen. Het WK in Duitsland is net voorbij als de net 19-jarige Peter zich met Erzgebirge Aue voorbereidt op het nieuwe seizoen.
Peter staat in de laatste wedstrijd van de oefencampagne in de basis. In de rust wordt hij gewisseld. Zijn team staat met 7-0 voor als tien minuten voor tijd de spits van Erzgebirge Aue met een spierblessure naar de kant gaat. ,,Mijn coach bracht me terug in het veld. Ik werd al snel diepgestuurd en ging alleen op de keeper af, toen ik van achteren werd getackeld. Ik voelde direct dat het mis was.’’
Vrees voor amputatie
Zijn gevoel klopt. Met een zware kruisbandblessure belandt Peter in het ziekenhuis, waar hij een dag later wordt geopereerd. Na de operatie zwelt zijn knie op. Het is flink mis, hij heeft een compartimentsyndroom, waardoor zenuwen kunnen uitvallen en spieren afsterven. Gevreesd wordt dat de artsen het been moeten amputeren.
Peter wordt direct weer geopereerd. ,,Er werden drie grote sneden in mijn been gemaakt’’, zegt Peter. ,,De littekens zijn nog duidelijk zichtbaar.’’ Dan met een grimas: ,,Toen het verband werd gewisseld, keek ik recht mijn been in. Drie weken heb ik zo in het ziekenhuis gelegen.’’
Robin Peter verloor bijna zijn been. 'Er werden drie grote sneden in mijn been gemaakt, de littekens zijn nog duidelijk zichtbaar.' Foto: Boudewijn Benting
De kroeg in
Na de ziekenhuisopname moet Peter lang revalideren. Een tijd waarin Peter kan inhalen wat hij al die jaren miste – of stiekem deed; een paar keer per week zit hij in de kroeg, net als z’n vrienden. Hij vermaakt zich best.
Ruim een jaar na de zware operatie keert Peter terug op het veld. Niet meer bij Erzgebirge Aue, maar in een aardig amateurteam met vrienden. Zijn zware blessure betekent niet alleen het einde van zijn profdroom, maar heeft ook tot gevolg dat hij zich niet kan inschrijven voor een studie Sportwetenschappen.
Peter gaat daarom bij een bank werken en volgt deels een financiële opleiding. Al weet hij dan al dat zijn toekomst daar niet zal liggen, maar hij maakt het af.
Leipzig
Als hij de opleiding heeft afgerond, vertrekt Peter uit zijn ouderlijk huis en verkast hij naar Leipzig. Nu zijn knie hersteld is, wordt hij aangenomen op de Universität Leipzig, de plek waar ook Nietzsche en Goethe studeerden, voor de studie Sportwetenschappen. Na een jaar gaat hij er samenwonen met z’n vriendin, maar twee jaar later loopt die relatie op de klippen.
Nog tijdens zijn studie vindt Peter emplooi bij de jeugdopleiding van RB Leipzig. Red Bull is dan al de sponsor, maar de faciliteiten zijn karig. ,,We hadden twee velden en twee containers met wat voetbalspullen erin, dat was het. In dit café zitten nu meer mensen dan er toen werkzaam waren bij de club.’’
Trainer Robin Peter van FC Emmen. Foto: Dijks Media
Vertrek bij RB Leipzig
Peter groeit met de club mee. Hij begint er bij de onder-13 en is elf jaar later hoofdtrainer van de onder 19. Het clubje met de twee velden is uitgegroeid tot een hypermodern instituut met een eerste team dat meedraait in de top van de Bundesliga.
Anderhalf jaar geleden moet hij plots vertrekken. ,,Er kwam een andere hoofd opleidingen en die wilde een paar van zijn eigen mensen meenemen. Ik had al besloten dat het mijn laatste seizoen zou worden, maar het stopte dus iets eerder. Nee, ik koester geen wrok.’’
Hoofdtrainer
In zijn vrije jaar kijkt Peter in de keuken van verschillende clubs, ondersteunt hij kort de coach van Duitsland O-18 en bezint hij zich op zijn toekomst. Het is tijd om zijn vleugels uit te slaan.
Een rol als assistent-trainer is een optie, maar zijn omgeving ziet meer een hoofdcoach in hem. Daar is hij het mee eens. ,,Ik neem graag verantwoordelijkheid. Waar anderen druk voelen, kan ik me snel aanpassen aan de situatie. Ik ben niet iemand die anderen commandeert, maar heb er geen moeite mee iemand iets te vertellen wat hij liever niet wil horen. Ik ben eerlijk tegen mijn omgeving, ik hoef niet ieders vriend te zijn.’’
China, Australië en India
In de zoektocht naar een club komt Peter op de vreemdste plekken terecht. Hij spreekt met clubs uit China, Australië en India. ,,Niet dat het serieuze opties waren, maar het is interessant om te kijken hoe het daar gaat. Uiteindelijk lag mijn focus vooral op Duitsland en omringende landen.’’
Nederland heeft al snel z’n interesse. Clubs kunnen niet degraderen uit de Keuken Kampioen Divisie en dat ziet Peter als een groot voordeel; veel teams hebben een positieve spelopvatting gedurende het hele seizoen.
FC Emmen
Peters blik valt op FC Emmen. Via zijn zaakwaarnemer wordt contact gezocht met de club. ,,Ze hadden bijna geen selectie meer en dat was prettig voor mij, want om een bepaalde manier van spelen te hanteren, moet je bepaalde type spelers hebben. Er was ruimte om die aan te trekken. Dat was perfect.’’
Was FC Emmen de enige KKD-club waar Peter mee in contact kwam? Een geheimzinnige glimlach verschijnt om de mond van de Duitser. Even blijft het stil. ,,Het is de enige Nederlandse club waar ik serieus mee gesproken heb’’, zegt hij.
Vriendin
Zonder getrouwen vertrekt Peter deze zomer naar Emmen, waar hij een huisje betrekt op Parc Sandur. Een vriendin heeft hij dan niet – of eigenlijk is het nog pril. Inmiddels is de verkering aan en vieren ze deze kerst samen met vrienden op het Canarische Eiland Fuerteventura.
Eenzaam voelt Peter zich niet in Emmen. Zo nu en dan wordt hij door zijn assistenten uitgenodigd om te komen eten. Allemaal doen ze moeite iets veganistisch te koken. En er zijn veel Duitse spelers, dus voelt het toch een beetje als thuis, haha. Bovendien kan ik goed alleen zijn. Ik ben enig kind, dus ben het gewend.’’
Robin Peter voelt zich thuis in Emmen. Foto: Jari Leijssenaar
Psycholoog
In zijn eentje komt Peter tot rust met een film, een wandeling of fietstochtje. En als iets hem dwarszit, is er altijd nog de psycholoog met wie hij al jaren contact heeft. ,,Ik kan hem bellen als het nodig is of we spreken af in Leipzig. Hij is meer een coach dan een psycholoog. Het helpt me.’’
,,Sommige zaken kan ik niet met de staf of mijn vrienden bespreken’’, verklaart Peter zijn gang naar de psycholoog. ,,Ik heb een neutraal iemand nodig, zonder mening. Die het er niet toe doet of het goed of slecht is wat ik vind, maar alleen maar focust op het aanpakken van het probleem.’’
Contractverlenging
Peter lijkt op z’n plek in Emmen, waar zijn contract na dit seizoen afloopt. Die avond, na het interview in Café Groothuis, gaat hij uit eten met Haak. Een eerste oriënterend gesprek waar misschien contractverlenging wordt besproken. ,,Ik heb geen spijt van mijn stap naar FC Emmen en voor de club heeft het ook niet verkeerd uitgepakt, denk ik. Er zijn veel redenen om een langer verblijf te bespreken, maar ik ga daar niet alleen over. We gaan het zien.’’
Een meerjarenplan heeft Peter niet voor zichzelf uitgedacht. ,,Dat heeft totaal geen zin in de voetballerij. Over vijf jaar wil ik gezond zijn. En over tien jaar ook.’’
