Zijn pijnlijke knie bezorgde Lycurgus-volleyballer Auke van de Kamp een verre van gemakkelijk seizoen. Maar dan waren er de koeien om mee te knuffelen en de boomhut om tot rust te komen

Van grote hoogte kijkt volleyballer Auke van de Kamp uit over het natuurgebied De Onlanden in Eelderwolde. Urenlang kan hij meters boven de grond op de hoogzit voor vogelspotters verblijven en over van alles en nog wat mijmeren, een boek lezen of simpelweg naar muziek luisteren. Het is zijn manier om het hoofd leeg te maken en tot rust te komen. Daar heeft hij als zelfbenoemde ADHD’er behoefte aan. Dit weekeinde komt de 2,02 meter lange passer-loper met zijn club voor het laatst in actie tegen Dynamo in de finale om het Nederlands kampioenschap.

,,Ik kom hier zo’n beetje elke zonsondergang’’, vertelt hij, terwijl om hem heen vogels van allerlei pluimage geluid maken. Ganzen vliegen luid gakkend over het wuivende riet en de vele waterplassen. ,,Hier naar de zonsondergang kijken is gewoon lekker. Dat verveelt nooit. Dit is een lekker plekje. Het is stil. Op de hoogzit lees ik een boekje op mijn e-reader of ik neem een muziekbox mee. Nu gaat de zon om kwart voor negen onder. Dan ga ik om kwart over negen als het donker wordt weg. Maar zomers kan ik hier soms tot elf uur zitten. Ook met vrienden en een drankje erbij.’’

Hoewel de boomhut, zoals Van de Kamp de hoogzit meestal noemt, bedoeld is voor het spotten van vogels, beoefent hij die hobby niet. ,,Ik zit hier niet met een verrekijker.’’ Auke zou geen hoempende roerdomp van een geoorde fuut kunnen onderscheiden. Twee vogelsoorten, die zich volgens het informatiebordje moeten ophouden in het dicht bij de stad Groningen gelegen natuurgebied. ,,Maar ik zie heel veel dieren. Natuurlijk vogels, maar ook de otter moet hier in De Onlanden zitten. Die heb ik nog niet gezien, maar probeer ik wel te spotten. Ik heb een muskusratje en een marter zien lopen. En kikkers. Het is niet heel spectaculair. Je ziet niet de Big Five (buffel, leeuw, luipaard, neushoorn en olifant, red.). Maar ik vind het hier gewoon leuk. Natuur, rust en stilte. Misschien kan ik wel zonder, maar het is lekker om hier te zijn. Ik ben een druk persoon en heel sociaal. Dan is heerlijk om hier te gaan zitten, met helemaal niets aan mijn hoofd. Op dat moment ben ik helemaal niet druk.’’

Van de Kamp is een mensenmens, maar vindt het ook heerlijk om alleen te zijn. ,,Ik ben erop gesteld om mijn eigen ding te kunnen doen. Als ik naakt wil ontbijten, dan kan dat, haha. Het is lekker als ik alleen ben en mijn eigen dingen kan doen.’’

Zijn bezoek aan De Onlanden is echter helemaal geslaagd als hij, voordat hij naar zijn flatje in Groningen terugkeert, nog even met een paar vleeskoeien van een nabije boer heeft kunnen knuffelen. Sommige van de glanzend bruine beesten hebben daaraan in de stal, waar elke natuurliefhebber naar binnen mag lopen, geen behoefte, maar andere dames kunnen er geen genoeg van krijgen. ,,Het zijn superleuke beesten’’, zegt Auke, terwijl hij ene Rachel onder haar kin kriebelt. ,,Ik wilde vroeger altijd boer worden. Ooms van mijn vaders kant in Twente waren allemaal boeren. Dat was echt tof. Ik speelde bij hen vaak met de koeien en op de hooizolder. Maar zelf boeren dat werd hem niet. Ik kwam erachter dat het heel vroeg opstaan is met weinig vakantiedagen. Dus ik wilde wat anders doen, maar ik heb nog steeds veel liefde voor de boerderij en de dieren. De koeien zijn schattig. Het zijn net grote honden. Alles wat je kunt knuffelen, vind ik fantastisch. Mensen ook, haha.’’

Soms voerde Van de Kamp, die komend seizoen naar een nog niet bekendgemaakte buitenlandse club verkast, in pre-coronatijden op zijn hoogzit gesprekken met langskomende natuurliefhebbers. ,,Dat komt er opeens iemand naast je zitten. Er komen wel aparte mensen. Ik wil ze niet zweverig noemen, maar ze kunnen genieten van de kleine dingen in het leven. Vaak zijn dat leuke gesprekken. Mijn mooiste ontmoeting was met iemand die wel een beetje zweverig was. Het was een strenggelovig opgevoede man, die letterlijk van God los was gegaan. Hij vroeg advies of hij weer terug naar de kerk moest gaan. ‘s Nachts om half een klom hij na een urenlang gesprek uit de boomhut en heb ik hem nooit meer gezien. Ik heb hem denk ik niet echt geholpen, maar het was een leuk gesprek.’’

Van de Kamp staat op om even zijn benen te strekken. De volleyballer wordt dit seizoen geplaagd door een vervelende knieblessure en stond lang aan de kant. Pas de afgelopen week maakte hij weer zijn eerste minuten voor Lycurgus. In het woensdag met 3-2 gewonnen play-offduel met Dynamo, waarmee de Groningers een voorschot namen op het behalen van de Nederlandse titel, stond hij zelfs 2,5 set lang op het veld. En dat merkt hij nu aan zijn pijnlijke knie, die even bewogen moet worden. De knie zat Van de Kamp op een gegeven moment dusdanig dwars dat hij overwoog om met volleybal te kappen. Daar zag de geboren Zutphenaar na een gesprek met een sportpsycholoog van af.

,,De pijn zit in mijn knie, maar mijn linkerbeen is 5 centimeter dunner dan mijn rechterbeen. Dat komt doordat ik mijn ene been door die knie onbewust minder heb belast. Daardoor werden de spieren minder sterk, terwijl de knie alles moest opvangen. Ik doe extra krachttraining om het been weer krachtiger te maken. Dat geldt ook voor mijn rug en buik, mijn romp. Na dat potje tegen Dynamo voel ik mijn knie weer. Ik zal de hele zomer moeten doortrainen om alles in orde te krijgen. We forceren het nu wat omdat we belangrijke wedstrijden om de titel spelen. Ik heb eerder bewust een tijd rust genomen. Daarom durfde ik nu weer te springen. Ik heb even gedacht om helemaal geen risico te nemen vanwege mijn vertrek naar mijn nieuwe club en niet te spelen. Maar het gaat nog wel. Het is nu een week dat ik mijn knie forceer. Ik wil niet bij Lycurgus weggaan zonder nog wat te hebben bijgedragen. Dat speelt ook mee. Als ik op dit moment helemaal niet meer had kunnen lopen, kom ik zaterdag natuurlijk niet meer in actie.’’

,,Ik geef zelf mijn grenzen aan. Als de fysiotherapeut en krachttrainer zeggen dat ik te veel risico neem, speel ik niet. Dan is Arjan (coach Taaij, red.) wellicht pissig, maar daar trek ik me niets van aan. Ik heb het in het verleden te lang met een pijnlijke knie doorgespeeld. Daar heb ik van geleerd. Anders ben ik zo terug bij af’’, zegt de speler, die sinds 2015 met een onderbreking van een seizoen bij het Belgische Achel voor Lycurgus uitkomt.

Toen de pijn in de knie een paar maanden geleden behoorlijk toenam, zag Van de Kamp het niet meer zitten. ,,Ik heb nog nooit een krachttraining overgeslagen, maar dacht toen: waarom zou ik het doen, het heeft geen nut. Ik zat voor de zoveelste keer met die kloteknie te tobben. Maar zo wilde ik niet stoppen en heb met een sportpsycholoog gesproken. Hij zei: parkeer al je twijfels nu, want het antwoord kun je toch niet vinden. En: straks ziet de wereld er mogelijk weer heel anders uit. Toen het daarna wat beter ging, besloot ik alles op alles te zetten om fit te worden. Dit is wel de laatste keer. Als het volgend seizoen opnieuw misgaat, is het wel genoeg geweest. De eerste vraag van mijn nieuwe club was of ik voor het nieuwe seizoen fit ben. Onze fysiotherapeut en krachttrainer zijn ervan overtuigd dat ik in augustus weer maximaal belastbaar ben. Daar vertrouw ik op.’’