Alfons Arts beloofde Robin Peter niet te muiten bij FC Emmen en doet boekje open over zijn pijnlijke vertrek bij FC Groningen

FC Emmen was dood en begraven toen Alfons Arts begin april werd gevraagd het stokje van de ontslagen hoofdtrainer Fred Grim over te nemen. Onder Arts richtten de Drenten zich op en verzekerden ze zich op de slotdag van de competitie voor de play-offs, waarin de club nog akelig dicht bij promotie naar de eredivisie kwam.

Na de uitschakeling tegen NAC Breda liet Arts weten ook voor het volgende seizoen beschikbaar te zijn als hoofdtrainer. De club besloot anders. Er werd gekozen voor de jonge Duitser Robin Peter en Arts werd aangesteld als diens assistent.

Op het terras van hotel Weissenburg, gelegen op een heuvel net buiten het stadje Billerbeck, waar FC Emmen deze week z’n trainingskamp heeft opgezet, zegt Arts te kunnen leven met dat besluit. ,,Nico Haak (technisch directeur, red.) was heel helder en direct. Hij zei dat ze voor een jonge, talentvolle trainer hadden gekozen en mij als eerste assistent wilden aanstellen die als mentor zou dienen en verantwoordelijk zou zijn voor de jonge, talentvolle spelers. Dat zag ik wel zitten. Dat de club niet voor mij koos was absoluut geen teleurstelling.’’

Tijdens zijn vakantie met vrouw Peggy op Tenerife kreeg Arts op een zekere dag het verzoek van Haak telefonisch bereikbaar te zijn. ,,Op vakantie leg ik mijn telefoon in de kast en kijk er dan ’s avonds even op, maar nu had ik ‘m dus mee. We lagen bij het zwembad toen ik werd gebeld. Ik zei tegen Peggy dat het spel op de wagen was en ik even een rustig plekje bij de receptie zou zoeken. Vijf minuten later kwam ik alweer terug. Peggy keek me aan alsof het geen goed nieuws kon zijn, maar ik vertelde haar dat alles in kannen en kruiken was. FC Emmen kwam met een voorstel, ik met een tegenvoorstel, de handtekeningen werden gezet en klaar was het.’’

Toch is het vreemd. De man die vorig jaar na de uitschakeling een staande ovatie van het publiek op De Oude Meerdijk kreeg, doet nu een stapje terug. Is Arts toch niet heimelijk uit op de baan van Peter? ,,Nee, absoluut niet’’, zegt hij fel. ,,Daar zit ik totaal niet op te azen.’’

Arts sprak er ook over met Peter. ,,We hebben met de voltallige staf een videocall met Robin gehad. Het was een kennismakingsgesprek waarin hij vertelde over zijn manier van werken, waar hij naartoe wil en wat hij van ons verwacht. Na afloop hadden we het kippenvel op onze armen staan. Wat Robin zei paste precies in ons straatje.’’

Een dag na het groepsgesprek volgde een tête-à-tête tussen Arts en Peter. ,,Hij was op en top voorbereid’’, herinnert Arts zich. ,,Hij sprak over mijn hoofdtrainerschap en dat ik het de laatste weken van het seizoen prima had gedaan. Hij zei het niet met zoveel woorden, maar ik voelde dat hij wilde weten of ik uit was op zijn baan. Ik heb hem heel helder en duidelijk verteld dat hij daar absoluut niet voor hoeft te vrezen. Ik sta honderd procent achter hem en zal altijd open en eerlijk zijn. Ik heb heel bewust ja gezegd op een rol als assistent en ben heel dankbaar dat ik de mogelijkheid heb gekregen om bij mijn cluppie aan het werk te kunnen. Ik ga niet muiten.’’

Op het terras spat de vrolijkheid van het gezicht van Arts af. Hoe anders was dat een jaar geleden? Toen moest Alfons Arts na negen dienstjaren vertrekken bij FC Groningen. Zijn gezicht betrekt als het over zijn afscheid bij FC Groningen gaat. ,,Ik ben lang geïrriteerd geweest over de manier waarop FC Groningen mij behandeld heeft’’, zegt hij.

Alfons Arts was vier seizoenen assistent-trainer bij FC Groningen. Daarvoor had hij het Jong-team onder zijn hoede. Na de degradatie raakte Arts zijn plekje op de bank kwijt. ,,Er kwam een hoofdtrainer die waarschijnlijk niet met mij wilde samenwerken. Ik vernam dat nieuws uit de pers’’, vertelt Arts. ,,Dat stoorde mij enorm. Mij werd verteld dat Dick Lukkien de nieuwe trainer zou worden en er voor mij geen plek meer zou zijn in de nieuw te vormen staf.’’

,,De club zei uitermate tevreden te zijn over mij’’, gaat Arts verder. ,,FC Groningen gaf aan er alles aan te willen doen om mij te behouden. Dan moet je als volwassen mensen om tafel zitten en dat bespreekbaar maken. Maar het duurde en duurde maar tot er een voorstel kwam. De club vroeg mij wat ik wilde. Tja, wat ik wilde? Ik wilde op het veld staan met de jongens, maar dat kon kennelijk niet. Dat is hun besluit geweest, dan moeten ze ook zelf met iets nieuws komen. Het duurde zo lang dat het beter werd om uit elkaar te gaan. Die afwikkeling heeft veel te lang geduurd. Daarin ben ik respectloos behandeld en dat heeft me pijn gedaan. Ik heb er negen mooie jaren gehad, maar dit was geen prettig einde. Zo kan de voetbalwereld zijn, het is uiteindelijk een boevenwereld.’’

Na zijn vertrek bij FC Groningen bleef Arts zich ontwikkelen door het bekijken van wedstrijden en trainingen en zoeken naar vacatures tot uiteindelijk zijn oude club FC Emmen weer op zijn pad kwam. Daar heeft Arts het voetbalgeluk hervonden, ook als assistent.