Mijn date heeft niks met 'De schreeuwlelijken onder ons' | column Nhung Dam

Hij had wat van mijn columns gelezen, en wil het hier maar bij laten. Ik staar naar mijn koffie, weet even niets te zeggen.

Het recht van demonstratie in Nederland vind ik een groot goed. In het land van herkomst van mijn ouders is dat wel anders. Daar kun je zonder pardon zomaar opgesloten worden als je je uitspreekt over misstanden in de maatschappij.

Mijn date verwijt me priming, tunnelvisie voor enkel mijn eigen standpunt. ,,Misschien komt het door je werk”, zegt hij, ,,dat je je zo op discriminatie focust, ik heb dat nog nooit om me heen gezien.” De jongen, geboren en getogen in Friesland, heeft niets met schreeuwlelijken die overgevoelig reageren. Ik moet er even over nadenken. Nee, ik maak me niet hard voor deze zaken, omdát het mijn werk is. Het is eerder andersom. Juist omdat ik er al mijn leven lang tegenaan loop, heb ik een plek gecreëerd, op het podium, in de krant, om verhalen te kunnen vertellen vanuit een ander perspectief.

Als ‘schreeuwlelijken’ niet bestonden, zouden vrouwen nog steeds geen kiesrecht hebben of zou abortus nog steeds illegaal zijn. ,,Ja, maar”, zegt hij, ,,dat was ook extreem.” Ik antwoord: ,,Als je ergens middenin staat, zie je soms niet hoe belachelijk of oneerlijk een situatie is. En kun je het belang van verandering niet zien, want het is immers de norm. Het vergt moed om je uit te spreken, bewustwording te creëren. En soms moet je er even stevig tegenaan.”

Ik besef dat ik in een bepaalde bubbel leef. Misschien is het die linkse woke bubbel, dat weet ik niet. Ik ben er in ieder geval niet in geboren, maar heb mezelf erin gevochten. En ja, soms heb ik ook last van een linkse arrogante houding. De mening dat anderen te dom zouden denken over zaken als klimaat, migratie en racisme. Van mij mag alles er zijn, elke mening. Blijven luisteren naar de ander, hoe vanzelfsprekend dit ook klinkt.

Ik denk aan de demonstratie tegen Hanky Panky Shanghai, het verjaardagslied, speciaal voor de Chinees-Nederlandse kinderen. Te futiel om je druk over te maken? Voor mij als kind niet, ik was niet eens van Chinese afkomst, ik deed er werkelijk alles aan om één van de anderen te zijn. En dan op een krukje te worden gezet, op je verjaardag, en vervolgens door een klas die spleetoogjes maakte, toegezongen te worden, dat was nogal pijnlijk. Al wist ik niet beter. Hanky Panky Shanghai.

Dit hoorde erbij als je eruitzag zoals ik. Ik had geen foute juf, zij wist ook niet beter. Elk kind verdient een gelijkwaardig ‘Er is er één jarig, hoera, hoera.’ Ik ben blij dat Hanky Panky Shanghai uit de scholen is geweerd. Blij met die paar schreeuwlelijken die daarvoor gezorgd hebben. Al moet de liefde daar soms voor sneuvelen.