Samenwerken in hilarische Split Fiction wekt ingeslapen gamers weer tot leven

‘Mogen we nog even gamen?’ De woorden komen uit de mond van onze oudste dochter. Ze is inmiddels 20 jaar en na de Wii-periode is haar interesse voor games geluwd. Af en toe een potje Mario Kart daargelaten en op de iPad runt ze een smurfenwereld. Voor haar twee jaar jongere zus geldt eigenlijk hetzelfde.

En toch is het avonden achtereen dat ene zinnetje dat voorbij komt. Ze zijn in de ban van Split Fiction. Een game waarbij ze beide juichend voor de televisie zitten als ze weer met vereende krachten een level hebben gehaald. Of zitten te mopperen als het weer eens te moeilijk is.

Eerst even over de game. Split Fiction is een soort van opvolger van It Takes Two, de bestseller van de creatieve meesterbreinen van Hazelight Studios. ‘De koningen van het co-op-genre’, schreef uitgever Electronic Arts in het persbericht bij de lancering. En daar is geen woord aan gelogen.

De game is al een paar maanden uit maar bij ons is hij nu echt hot. Omdat er een versie voor de Switch 2 is uitgebracht en de spelcomputers van Nintendo zijn bij de dochters nu eenmaal het meest in trek.

In Split Fiction kruipen de spelers in de huid van twee vrouwelijke aspirant-schrijvers, Mio en Zoe. Ze zijn uitgenodigd door een bedrijf dat zegt hun boeken te willen publiceren. In werkelijkheid willen de uitgevers hun creatieve ideeën stelen.

Daarvoor moeten ze in een machine. Omdat Mio nogal recalcitrant is en zich verzet komt ze per ongeluk terecht in dezelfde portal als Zoe. Dan gaat het helemaal mis en komen de twee terecht in hun eigen bedachte werelden. Die van Mio is sciencefiction, die van Zoe fantasy.

De karakters verschillen dag en nacht en hebben elk hun eigen verhaal. Omdat ze moeten samenwerken komen ze langzaam maar zeker tot elkaar. Aanvankelijk is Mio een vervelende dame, maar ze wekt steeds meer sympathie op.

Willekeurig hebben beide dochters een personage gekozen en komen ze in de meest uiteenlopende verhalen terecht. Het ene moment zijn ze cyberninja’s en worden ze achternagezeten door futuristische robotauto’s, het andere moment is de ene een lopende boom en de andere een gorilla. Telkens is samenwerken een vereiste.

Mooi zijn de verwijzingen naar andere populaire games. Zo vallen de twee op een gegeven moment in een hooiberg. Dat kennen we uit Assassins Creed, waar ook de stealth-elementen uit zijn geleend. De sci-fi-wereld doet denken aan Halo en de razendsnelle levels aan Sonic. Het olifantje Cutie uit It takes two komt ook voorbij.

Voor de televisie gaat het stemvolume omhoog. De dochters zijn onderdeel geworden van een spelshow waarin ze een bom moeten ontmantelen. Als American footballspelers gooien ze de bom over, terwijl ze uitdagende platformparcoursen trotseren.

Geamuseerd kijk ik naar de televisie, alsof ik naar een hilarische film zit te kijken. Eentje met veel herhalingen, want af en toe duurt het wel erg lang voordat ze de oplossing hebben gevonden. Die ik natuurlijk al lang heb gezien. Als ik met een zucht duidelijk maak dat ze aan het prutsen zijn, worden boze blikken mijn deel.

De belofte was een game vol wilde dingen met een enorm gevarieerde gameplay waarin plezier maken voorop staat. Dat klopt precies. Kijk alleen maar naar het level waar Mio en Zoe als twee varkentjes doorheen moeten.

Het ene beestje kan vliegen door enorme regenboogscheten, de ander heeft een springveer als nek en kan zo grote hoogtes bereiken. En de ontknoping van het level is hilarisch. Te mooi om hier te verklappen.

Via glitches, een soort portalen, komen de twee ook in onafgemaakte schrijfsels terecht, waar ze hun fantasie op hol hebben laten gaan. Zo ben je aan het waterskiën achter een vliegende trein en even later imiteer je de dansmoves van een megagrote aap.

De dochters zitten inmiddels in de eindfase van het spel. Ze zullen in een gat vallen als ze het avontuur hebben uitgespeeld. Gelukkig kunnen ze ook nog in de huid van de ander kruipen voor nog meer hilarische gameavondjes.