Peter (59) uit Langezwaag maakt mini-schilderijtjes op gejut hout van de Wadden: ‘Ik geef ze weg’

Ze zijn soms niet groter dan zijn duim, de beschilderde houtblokjes van Peter. ,,Geen happy stones maar happy wood. Priegelwerk, maar ik hou daar wel van. Het leuke van dat kleine, je hoeft niet zo gedetailleerd te werken. Hoe groter, hoe meer moeite ik heb met invullen. Het is in ieder geval heel meditatief, als ik bezig ben droom ik helemaal weg in mijn eigen wereld.’’

Wel een dure hobby, zegt Peter met een knipoog. ,,Ik moet elke keer met de veerboot naar de eilanden hè.’’ Op de stranden jut hij hout, thuis zaagt hij er blokjes van, schildert ze, met als doel om ze weg te geven, ,,aan fans van de eilanden’’, of om achter te laten op de Wadden. ,,Zo geef ik het hout terug aan de eilanden, recyclekunst eigenlijk.’’

Dat laatste lukt niet altijd. ,,Ik heb thuis meer staan dan de bedoeling is. Sommige vind ik zo goed gelukt, die kan ik dan maar moeilijk loslaten. Ik geniet er zelf enorm van. Laatst nog, koos mijn moeder eentje die ik stiekem zelf had willen houden. Of ik ‘m terug wilde? Dat ging me net wat te ver haha. Ik weet waar ‘ie ligt.’’

Tot 2021 had Peter nog nooit een kwast in handen gehad. ,,In die tijd waren de Happy Stones een hype, daar ben ik mee begonnen. Ik vond een setje acrylverf op zolder, kocht wat stiften. De stenen verstopte ik in de buurt. Later ging ik over op hout. Ik heb toen een achtergelaten bij het zeeliedenmonument op West-Terschelling. Er kwamen twee kinderen op af maar die dachten dat deze onderdeel was van een speurtocht. Niet veel later nam een oudere vrouw het blokje mee.’’

Peter (petur_fisk_wadden_art) heeft al een heuse fanbase. ,,Ik deel in Facebookgroepen als Terschelling-fans dat ik weer heenga en blokjes meeneem. Leg ik ze in de kanonnen bij Hotel Skylge, of bij de Brandaris. Het leidt tot leuke ontmoetingen. Teleurgestelde mensen omdat ze niks hebben gevonden, of niet op korte termijn naar het eiland kunnen, wil ik nog wel eens wat opsturen. Of als ze in de buurt wonen, breng ik ze langs. Soms is er een uitwisseling: zij een schilderijtje, ik nieuwe blokjes hout. Als familie en vrienden op een eiland zijn geweest, nemen ze ook altijd hout mee. En ik maak ze soms in opdracht, als persoonlijk cadeau.’’

Vaakst prijken de aanzichten van de eilanden erop, uiteraard mét vuurtoren. ,,Die hebben iets magisch. Het zijn indrukwekkende bouwwerken. Ze zijn oud, zitten vol geschiedenis. Symbolisch ook, met hun licht zijn ze een baken van hoop, een veilige haven. Iets wat we in deze tijd wel kunnen gebruiken, een beetje hoop, en licht. Dat hoop ik dan ook met mijn blokjes te kunnen geven. Een lach op het gezicht.’’