De sleutelmomenten van tv-presentator Rachel Rosier: 'Ik heb haast gekregen, ik wil alles doen'

Loopt het dan tóch nog goed af, met Sinterklaas? Na een brandje op de pakjesboot en de verdwijning van het grote boek, leek alles dit jaar helemaal mis te gaan met de goedheiligman. Rachel Rosier was erbij, als verslaggever van het Sinterklaasjournaal. Als moeder van twee kinderen kent ze de spanning, in de aanloop naar pakjesavond. In deze aflevering van Sleutelmomenten vertelt ze over de ijkpunten in haar leven.

.„Mijn broer was drie jaar ouder dan ik. Hij had een zeldzame ziekte die enorme pijnaanvallen veroorzaakte. Alsof zijn voeten in brand stonden. Soms lag hij schreeuwend van de pijn in bed. Dan kwamen mijn ouders met water om verkoeling te brengen. Overal waar hij naartoe ging, nam hij een bak water mee. Alles om de pijn te verzachten.”

„Ik ben opgegroeid in een christelijk gezin. Toen Efraïm overleed, troostte ik mezelf met de gedachte dat hij naar de hemel was. Dat vind ik een groot voordeel van christen zijn: dat je je gesteund voelt door God en het besef dat er méér is na de dood. Het idee dat ik hem terug ga zien, geeft me hoop en troost. Dan is de dood minder definitief, minder hard en koud.”

„Mijn geloof was een rots van houvast maar uit zelfbescherming ontvluchtte ik als kind alles wat met rouw en verdriet te maken had. Gelukkig vingen mijn ouders me heel goed op. Ze begrepen het dat ik de dag na zijn dood gewoon naar paardrijles wilde. Na de dood van een kind zie je vaak dat ouders de verantwoordelijkheid voor hun geluk volledig op de schouders van hun andere kinderen richten. Dat deden mijn vader en moeder niet. In de luwte van het verdriet gaven ze me de ruimte om mijn eigen weg te zoeken.”

„Mijn ouders leerden elkaar kennen op de School voor Journalistiek. Na haar opleiding werkte mijn moeder als omroepster bij de EO. Later schreef ze boeken en schilderde ze.

Mijn vader maakt al jaren reportages voor de EO. Hij reist de hele wereld over. Dat avontuurlijke trok me, ik ben nieuwsgierig naar anderen en vind het leuk om verhalen te vertellen. Daarom lag het voor de hand dat ik óók voor dat vak koos.”

„Ik was vijftien toen ik mijn eerste stukjes schreef voor een weekblad bij ons in Huizen. Na de middelbare school ging ik naar de opleiding journalistiek aan de Christelijke Hogeschool in Ede. Dezelfde opleiding die mijn ouders ook hadden gedaan.”

„Ik had eerder iets met een jongen gehad. Dat was niet leuk geëindigd, maar hij vroeg me toch voor een feestje op oudejaarsdag. Hij had zijn beste vriend uitgenodigd. Jaap, dus.

Ik was achttien, hij was twintig.

Ik vond hem sexy, ik vond hem cool en hij had een mooie auto. Maar dat hij Jaap heette en uit Zeeland kwam, vond ik weer minder spannend. Jaap! En Zeeland! Burgerlijker kon toch niet? Ik zag mezelf altijd eindigen met een exotische man uit het Midden-Oosten. Toch had hij iets mysterieus, dat me trok. Toen we die avond achter in een kroeg stonden en een jongen wat opdringerig op me afkwam, ging ik bij Jaap staan. Ik voelde me meteen veilig. Zo ontstond er iets.

Zijn beste vriend vond het maar niks dat we elkaar opzochten, maar Jaap hield vol. De dagen daarna stuurde hij me allerlei berichtjes. Hij schreef heel leuk, heel grappig. Ontwapenend.”

„Hij werkt bij de politie. In de eerste week van januari kwam hij na zijn dienst bij me langs, helemaal uit Zeeland naar Ede. Wat vond ik hem toen stoer, zoals hij met zijn uniform door onze studentenflat liep! Ik kon bijna niet geloven dat hij voor me viel, want hij was zo netjes. En ik zat daar in een goor studentenhok, waar ik een pakje sigaretten per dag rookte.”

„Ik was 21 toen we trouwden. We hebben onze huwelijksdag vervroegd omdat mijn moeder ziek was. We wisten dat ze niet lang meer te leven had en ze wilde het heel graag meemaken. Ze was zo gek op Jaap: een degelijke Zeeuwse jongen die verantwoordelijkheid kan dragen, vond ze vertrouwd. Ze voelde aan dat ik bij hem in veilige handen was.”

„Een jaar na onze bruiloft later kregen we onze eerste baby. Het was niet helemaal voorzien, maar een onverwacht cadeautje. We woonden toen nog in mijn studentenflat. Mijn zwangerschap ging ongeveer gelijk op met mijn afstuderen.”

„Mijn moeder had kanker. Eerst een tumor aan haar ene borst, later aan de andere. De behandeling leek aan te slaan, maar later was het weer mis. Uitgezaaid. Er was niks meer aan te doen. Ze was nog maar vijftig.”

„Ik was voor mijn school in Israël, maar toen haar einde nabij was, ben ik naar huis gekomen. Met vrienden hebben we toen rond haar bed gezeten. We zongen liedjes van aanbidding en gingen samen in gebed. Het was intens en liefdevol. Ik denk eraan met een gevoel van rust en vrede. Die kanker was vreselijk, daarom was het einde ook een verlossing uit haar lijden. Maar toen het moment naderde, ben ik het huis uit gevlucht. Met Jaap en onze hond liep ik uren over de hei bij Blaricum. Tot we telefoon kregen: het was voorbij. Het eerste wat ik dacht was: nu gaat ze Jezus ontmoeten. Dit is het moment waar ze altijd naartoe heeft geleefd. Ik was stuk van verdriet, maar het idee dat ze in veilige handen was, bood me troost.”

„Daarna ben ik wel een beetje op hol geslagen. Ik ging opeens allemaal rare dingen doen: opeens het konijn knippen, bijvoorbeeld. Achteraf denk ik dat dat verwerking is geweest.”

„De dood van mijn broer en mijn moeder heeft me toch een beetje veranderd. Ik heb haast gekregen. Ik wil alles doen, alles meemaken. En zo snel mogelijk. Onderhuids zit toch het gevoel van: ’doen, nu het nog kan.”’

„Als onderdeel van mijn opleiding, liep ik stage bij de EO. Daarna boden ze me een baan aan. Ik werkte als redacteur achter de schermen voor jongerenprogramma’s als Bestemming Onbekend en Checkpoint. Na twee jaar deed ik een test om ook programma’s te kunnen presenteren. Ik kwam erdoor. Onwijs leuk natuurlijk! Nu ben ik onder meer te zien in programma’s als Rachel valt binnen over politiewerk en Topdoks in de tropen, over artsen in ontwikkelingslanden. En natuurlijk in het Sinterklaasjournaal. Omdat ik zelf moeder ben van twee jonge kinderen, kan ik me makkelijk verplaatsen in de leefwereld van jonge kijkers. Daarom stel ik vragen die leven onder kinderen.”

„Presenteren vind ik veel makkelijker dan redactiewerk. Als redacteur moet je van alles regelen. Dat betekent altijd problemen oplossen. Gasten die afzeggen, dingen die niet lukken: je moet overal iets op bedenken. Als presentator lees ik me in en richt ik me op de gasten. Anderen regelen het gedoe eromheen. Dat is een luxe.”