Eten zonder poeha in Stadscafé Roegh Winschoten | Restaurantrecensie Foodies

Op een gure vrijdagavond in februari stappen we binnen bij Stadscafé Roegh in Winschoten. Je kunt hier terecht voor lunch, borrel en diner. De website van het restaurant prijst de gerechten aan als ‘clean, met zo weinig mogelijk additieven’. En ‘zonder poeha’. We zijn benieuwd.

We worden vrolijk welkom geheten door een serveerster. Ze wijst ons een tafel in de punt van het restaurant. Roegh is vrij smal en diep, in de vorm van een i. Wij krijgen een tafel in het puntje van de i en hebben zo mooi uitzicht over de ruimte.

De inrichting past goed bij de naam Roegh. Industrieel, weinig poespas. De grijze muren en het zwarte plafond geven een stoere uitstraling. De muur naast ons is afgewerkt met golfplaten en er hangt een groot groen ledlicht op, met de boodschap ‘you can’t live a full life on an empty stomach’. Daar zijn we het roerend mee eens.

Het menu is een allegaartje van gerechten. Het vliegt van Groningen naar de Verenigde Staten en door naar Marokko. Zo kun je een mosterdsoepje met Groninger metworst bestellen, maar ook nacho’s, spareribs en shakshuka (tomatenstoof). Verder staan er veel burgers op de kaart, waaronder een vegan weedburger. Alle gerechten worden geserveerd met friet en salade. Onze ogen vallen op de voorgerechtenplank en de ‘shared dinerplank’. Op de planken een proeverij van gerechten van het menu.

We bestellen beide planken. Zo krijgen we een goed beeld van de kaart. Al snel verschijnt onze voorgerechtenplank. Met daarop een pittig mosterdkerriesoepje - punten voor de metworst - nacho’s, breekbrood met heerlijke opgeklopte boter en een carpacciorolletje. Dat blijkt een flink uit de kluiten gewassen rol te zijn. Alsof een bord carpaccio is opgerold tot pannenkoek. Kon minder. De plank gaat schoon op.

Na het voorgerecht vraagt onze serveerster of we al toe zijn aan het hoofdgerecht. Of dat we even willen wachten. Attent! We willen graag pauze en ruimte maken voor de volgende gang. Ondertussen genieten we van een Passionfruit Mojito mocktail en een Roeghe Blonde. Een blondbiertje van Brouwerij Westerwolde.

Een half uurtje later zijn we klaar voor de volgende plank. Met daarop: twee burgertjes, spareribs, kipdijsaté, visstoof en wat groente. Kortom: veel vlees. Dat wisten we natuurlijk van tevoren, maar een extra groentegerechtje had niet misstaan. De gebakken aubergine, selderij en paprika die op de kop van de plank liggen, voelen nu als een moetje.

We starten met de spareribs. Het vlees komt zo van het bot en is heel smaakvol. De burger stelt een beetje teleur. Het vlees is aan de droge kant en het broodje had wel een grillstreep kunnen gebruiken. De grote spiezen kipdijsaté staan rechtop in een glas satésaus. Leuke touch. Het vlees blijft zo lekker mals. De visstoof is goedgevuld met witvis en zalm. Het toetje laten we voor wat het is. De twee planken zijn meer dan genoeg. 

Het is een gezellige avond en we worden extra vrolijk van onze serveerster: attent, vrolijk en vol humor. Ze verstaat haar vak tot in de puntjes. De jonge collega die onze gerechten komt brengen, is hopelijk bij haar in de leer. Hij zet onze planken neer, wenst ons vriendelijk smakelijk eten en verdwijnt weer. We krijgen geen kans om een drankje te bestellen en moeten op de kaart opzoeken wat er ook alweer precies op de planken ligt.

Roegh is, zoals de naam al doet vermoeden, niet het restaurant voor subtiele sausjes en schuimpjes. De gerechten zijn rechttoe, rechtaan. We komen zeker terug, want we moeten de toetjes nog proeven. De huisgemaakte brownie met salted caramelsaus bewaren we voor de volgende keer.