Ons team van foodlovers test restaurants, eettentjes, foodtrucks en andere hotspots in het Noorden. Deze keer was Roelof bij Kijff in Groningen.
Waar zijn we?
We stappen binnen in het monumentale jugendstilpand in het centrum van Groningen. Op deze plek zat eerder het roemruchte Land van Kokanje. Een bekende naam in de stad, niet weg te denken. Maar ook een beetje vergane glorie. Nu is hier Kijff geopend. Bij het restaurant kun je de hele dag terecht voor lunch, diner en een borrel. Het restaurant heeft een diverse kaart met grote en kleine gerechten die je de hele dag door kunt bestellen. En het draait hier om borrelen, zien we aan de imposante bar met daarop zeker 25 glanzende taps met allerlei verschillende bieren.
Stijlvolle inrichting. Foto: DVHN
Hoe zit het hier?
Meteen valt op dat de glorie is teruggebracht. De inrichting is stijlvol, strak, modern, fris. En dat doet bijzonder aan in het ruim 120 jaar oude (1903) pand. Wij krijgen een plekje in het midden van het restaurant. We zijn onder de indruk van de inrichting en de styling: veel authentieke elementen, afgewisseld met mooie, moderne kleuren. Het voelt chic en laagdrempelig tegelijk.
Het pand is ruim 120 jaar oud. Foto: DVHN
Wat staat er op de kaart?
Een flinke verzameling kleine gerechtjes. Van bloemkoolbites en loaded fries rendang tot de traditionele Groninger droge worst. En van maïsribs tot nachos. De kazen op de kaasplank komen van het om de hoek gelegen winkeltje de Kaaskop, leuk. Naast de borrelhappen zien we onder meer pizzettes (kleine pizza’s), salades, wraps en een sectie voor-hoofd-na. Bij dat laatste onderdeel de wat grotere gerechten, logisch als diner.
Hoe vinden we het?
We hebben best trek en vragen om een aanrader. Gnocchi Sorrentina, tipt de vriendelijke serveerster ons. Let’s go. We bakkeleien over de juiste uitspraak. Knoggie? Gnotsjie? Knochi? Enfin, de serveerster houdt het op iets als Gnotsjie, dus daar gaan we in mee.
Verder bestellen we de spareribs, die moeten we testen in zo’n borrelcafé. Het broodje vooraf is vers en komt met verschillende smeersels. Niks mis mee. De drankjes zijn goed (ook alcoholvrij). We krijgen tijd genoeg om goed rond te kijken. Want de hoofdgerechten laten op zich wachten. Het valt op hoe enorm het pand is. En het oogt leeg. Zou een donderdagavond niet drukker moeten zijn? We missen wat gezelligheid en vragen het de serveerster. Ze zegt dat het idee al eens is besproken de achterzaal te sluiten, zodat het wat knusser wordt. Lijkt ons een prima oplossing.
Is het het wachten waard?
Als voorafje nemen we de burrata. Een goede keus: zeer smaakvol, goed afgemaakt met balsamico en wat tomaatjes. Dat smaakt naar meer. Helaas moeten we anderhalf uur wachten op de hoofdgerechten. We zijn een beetje over de honger heen, maar gaan er vol goede moed voor.
De burrata. Foto: DVHN
De presentatie is goed. De gnocchi in een ovenschaal, gegarneerd met wat gegrilde groenten. Het gerecht is eenvoudig qua ingrediënten (tomatensaus, mozzarella, parmezaan en basilicum), doch smaakvol. Zoals het hoort in de Italiaanse keuken. De spareribs zijn kruidig gemarineerd, de ingelegde komkommer erbij zorgt voor een fijn zuurtje. De frites zijn goed: goudbruin, zoals je ze wilt. De salade (optioneel) die we erbij krijgen voegt weinig toe. Feitelijk gaat het om een berg rucola met een paar stukjes komkommer en tomaat erop. Daar hadden we meer van verwacht.
Gnocci. Foto: DVHN
Bijgerechtje: salade. Foto: DVHN
Fijne afsluiter: bij de dubbele espresso krijgen we een watertje. En de thee is goed, een flinke kop en een zeefje om de verse blaadjes zelf in te doen.
Komen we terug?
We zijn onder de indruk van Kijff als het gaat om het pand, de aankleding en de presentatie van het eten. De gerechten waren prima, maar bliezen ons niet omver. Een volgende keer zouden we meer voor de borrel gaan, met daarbij wat verschillende kleine gerechten om met elkaar te delen. We vermoeden dat daar de kracht van dit nieuwe restaurant zit. En wellicht is het dan wat voller. Die gezelligheid zou het eeuwenoude pand verdienen.
