Thijs en Stef uit Groningen bloggen over hun kinderwens. 'Het wordt wensouders en draagmoeders onnodig moeilijk gemaakt'

Bezoekers van de website die Stef de Wilde (41) en Thijs Heerink (31) vlak voor kerst online zetten, zien als eerste vakantiefoto’s. Het is een vrolijk collage: de twee samen op ski’s in de sneeuw, poserend in een groene jungle of voor het Witte Huis in Washington DC. Maar de site van het stel is geen reisblog. De Wilde en Heerink stellen zich voor aan de wereld omdat ze een missie hebben: ze willen graag een kind via een draagmoeder. En de mogelijkheden voor een mannenstel met een kinderwens zijn in Nederland schaars.

„Toen we net begonnen met daten werd al snel duidelijk dat Thijs en ik beiden graag een kindje wilden”, zegt De Wilde. Nu, bijna vijf jaar later, heeft het stel naar eigen zeggen ‘de basis op orde’: een fijn huis in Meerstad en beiden een leuke baan in het ziekenhuis. Een kind zou het plaatje compleet maken.

„Er zijn verschillende mogelijkheden voor twee mannen om een kind te krijgen”, zegt Heerink. „Adoptie is daar één van, maar als homostel zijn er vanuit Nederland maar twee landen waar je een kind mag adopteren. Alleen in Zuid-Afrika en Portugal kunnen we als koppel van hetzelfde geslacht terecht. Dan beland je op een eindeloze wachtlijst.”

Na een bezoek aan een informatiebijeenkomst van Meer Dan Gewenst, een stichting voor roze ouderschap, komen ze uit bij een andere optie: draagmoederschap. Daarvoor heb je in je kennissenkring iemand nodig die dat voor je wil doen. En dat is precies het probleem voor Heerink en De Wilde: die is er niet.

In Nederland is er nauwelijks wetgeving omtrent draagmoederschap, zegt Sara Coster van Meer Dan Gewenst. „In 2016 heeft een staatscommissie het advies gegeven om draagmoederschap in de wet te verankeren. Maar voor meeroudergezinnen (met méér dan twee ouders) of stellen die een kind willen krijgen met een draagmoeder is er nog niets geregeld.”

Anno 2023 komt het woord ‘draagmoeder’ alleen voor in het Wetboek van Strafrecht. Het is strafbaar om expliciet kenbaar te maken dat je als stel op zoek bent naar een draagmoeder, en vrouwen mogen het draagmoederschap niet publiekelijk aanbieden. Dat betekent dat commerciële bemiddelingsbureaus, zoals die in bijvoorbeeld Canada wel bestaan, in Nederland verboden zijn. Ook op sociale media mogen wensouders geen concrete oproepjes doen.

Dat maakt de zoektocht extreem ingewikkeld, volgens De Wilde. „We mogen dus niet in het openbaar zoeken naar een draagmoeder, maar we kunnen wel ons verhaal delen. In Nederland is er nog veel ruimte voor verbetering als het gaat om draagmoederschap. We hopen daar aandacht voor te krijgen.”

Toch blijft het vreemd dat ze hun kinderwens zo publiekelijk moeten delen, zegt Heerink eerlijk. „Maar de enige mogelijkheid om een kindje te krijgen is via een draagmoeder uit je eigen omgeving. Op deze manier proberen we meer mensen te leren kennen.”

Volgens Heerink is de website – die sinds een paar dagen actief is – al bijna vijfhonderd keer gedeeld op sociale media. „Dat is veel meer dan we verwacht hadden”, zegt hij. „En de reacties waren uitsluitend positief.”

Een bekende van het stel wist via een eigen website in contact te komen met een draagmoeder. „Hij heeft nu een kindje, dus de mogelijkheden zijn er wel. Hoe groot die kans voor ons is? Ik heb geen idee. Maar we willen het in ieder geval proberen.”