Café De Oude Wacht bestaat 70 jaar. Honderden stamgasten, ontluikende liefdes en elk jaar haring vreten

Stel je eens voor: je moet de bus pakken op het Zuiderdiep. Maar het regent pijpenstelen. En een keiharde wind zorgt ervoor dat je haren in je gezicht slaan. Wat zou het dan fijn zijn als je ergens binnen kon wachten. Iets meer beschut dan een bushokje. Misschien met een biertje of bakkie pleur erbij?

Ja dat kon dus, meer dan zeventig jaar geleden. Nu vind je er Café De Oude Wacht. Tussen 1939 en 1955 zat er een een chique bushalte. Chauffeurs konden er hun pauze doorbrengen met een kopje thee en broodje kaas en er was een speciale wachtkamer voor reizigers uit de eerste klas. De wagens stonden in rijen voor de deur en vertrokken naar locaties in de hele provincie.

In 1955 verplaatste de halte en werd de wachtruimte omgedoopt tot Taveerne De Oude Wacht: precies zeventig jaar geleden. In al die tijd is De Oude Wacht amper veranderd.

Aan de muren hangen bordjes die herinneren aan de tijd als bushalte. Een kast waar nu stapels spelletjes staan, was ooit de telefooncel. Alles is van hout, warm, robuust en bruin. In een hoekje hangt een foto van een ouder echtpaar: Wies en Bob Marijn, die vanaf 1955 maar liefst vijftig jaar de baas waren over De Oude Wacht. Ze woonden in het appartement boven het café. Bij de deur hing een belletje. Als er iemand binnenkwam, konden ze zo vanaf de woonkamer naar het café lopen om een biertje te tappen.

De woonkamer van toen is nu een opslagruimte vol flessen wijn en een rek met shirts voor de medewerkers. De koeling zit in de vroegere badkamer. De keuken is nog steeds de keuken. Maar dan met nieuwe apparatuur.

Na het echtpaar Marijn volgde een kort intermezzo van een jaar onder Ewald Anchez. Tijdens dat jaar heette de zaak Café de Staminee. Maar doe gewoon alsof dat nooit gebeurd is en De Oude Wacht echt al zeventig jaar De Oude Wacht is.

In 2005 kwam het stel Eddy de Boer en Bert de Kleuver de zaak in ere herstellen. Ze noemden het weer De Oude Wacht en wisten honderden vaste gasten aan zich te binden. Wies was een van hen. Elke dag zat ze de ene sigaret na de andere te roken op het terras. Inmiddels, sinds 2023, is de zaak in handen van Jordi Krikken, Frank Boelens en Jelmer Komen. Wies overleed vlak voor corona.

„We werkten er allemaal al zo’n tien jaar”, zegt Jordi. „We droomden allemaal van een eigen zaak. Maar elke keer dat ik een nieuw concept bedacht, kwam ik weer uit bij De Oude Wacht.”

Ze besloten de stoute schoenen aan te trekken en Eddy en Bert te vragen of ze de zaak wilden verkopen. „Tijdens corona hadden ze geproefd van een leven zonder kroeg en dat beviel”, zegt Jordi.

Maar grote zaken veranderen? Geen denken aan. De inrichting is nog steeds even bruin, de ‘goede wijnen’ (aldus stamgast Didi Venema (72) bleven en ook de stamgasten zijn nooit vertrokken. Eddy en Bert zitten nog elke dag op het terras én wonen schuin boven het café.

Wat is de magie van De Oude Wacht? Waarom wilden Jordi, Jelmer en Frank er zo graag de baas zijn? „We zijn hier een grote familie”, zegt Jelmer. „We kennen de namen en de verhalen van gasten. Zij kennen ons. Gasten vragen bijvoorbeeld aan de barman hoe de verjaardag van zijn moeder vorige week was.

„Dat er meer dan tweehonderd stamgasten zijn, is niet voor niks. Zij zien dit als een verlenging van hun huiskamer. Ze ontmoeten hier hun vrienden, ze hebben een vaste dag dat ze altijd langskomen en natuurlijk een vast drankje.”

Maar er komen ook heus mensen die hier niet al twintig jaar aan de bar zitten. „Hoe later in de avond het wordt, hoe jonger de gasten”, zegt Jordi. „Maar we blijven een rustig café, waar het geluid van gesprekken de sfeer bepaalt. Als een voetbalteam uit het hotel hiertegenover op het terras komt zitten, merken ze snel genoeg dat dit niet de plek voor hen is. Dit is geen feestcafé en het is niet de bedoeling dat je hier gaat zitten schreeuwen. En we vinden het ook belangrijk dat iedereen zich hier fijn en veilig voelt, vooral vrouwen en mensen uit de lhbti+-gemeenschap.”

Didi en Steef Venema (72 en 78), Renate Veenstra (57) en Jan „Achternaam: K.” (69) delen een grote ronde tafel bij het raam. De een komt hier al twintig jaar, de ander vijftien. Didi, Steef en Renate zitten twee keer per week in de zaak, Jan zelfs vijf keer. Dan kom je echt in geen enkel ander café. Nee, maar waarom zouden ze ook? Bij De Oude Wacht voelen ze zich thuis, is de drank goed en komen ze altijd vrienden tegen. Renate ontmoette er zelfs haar man.

Franz Hoffman-Götz en Sylvia Zielstra denken met plezier terug aan een kerstdiner dat ze ooit bij hun stamcafé aten. „Fazant, recent geschoten. De hagel zat erin”, zegt Franz. „En de jaarlijkse haringparty, dat is ook altijd mooi.”

Maar ook de gewone dagen brengen genoeg plezier. „Als je hier op het terras zit, zie je van alles gebeuren.” Franz wijst naar een hondje die zonder lijn langswaggelt. Zijn baasje volgt niet veel later. „Die loopt hier de hele dag heen en weer.”

Laatst werd een vrouw aangereden door een te snel rijdende fietser, vertelt Jelmer. „Het hele terras kwam aangesneld om te helpen. Dat staat symbool voor De Oude Wacht. We zorgen hier allemaal voor elkaar.”