Huis van Guido (55) in Hellum is veranderd in een ruïne. Versterking is al anderhalf jaar gestopt. ‘Mijn woning is een stortplaats, mijn leven staat stil’

Nee, dit is niet Charkiv. Het huis van Guido de Ridder (55) staat gewoon in Hellum. Maar het is evengoed een ruïne. Op vier muren na is er niets meer van over. Aan de elementen overgeleverd. Een vogeltje heeft een nest gebouwd in een holte onder het half afgebroken dak. Onkruid schiet uit de met mos bedekte grond. Stenen, piepschuim en hout slingeren onder de blote hemel.

Het 125 jaar oude huis van De Ridder werd anderhalf jaar geleden goeddeels gesloopt vanwege aardbevingsschade. Maar de werkzaamheden liggen al een jaar stil. Terwijl hij tussen de overgebleven muren struint, slaakt De Ridder een zucht. „Dit doet pijn. Ze moeten netjes terugbouwen wat ze kapotgemaakt hebben. Mijn huis staat er al anderhalf jaar bij als een stortplaats. Hoe dan?”

In 2019 werd duidelijk dat het huis van De Ridder versterkt moest worden. Het idee van Nationaal Coördinator Groningen (NCG) was om vier wanden te versterken en het dak te verankeren aan de gevels. De verbouwing begon in september 2023. Intussen had het kabinet maatregelenpakket Nij Begun in het leven geroepen. Daaronder viel maatregel 28, om huizen tijdens het versterken meteen te isoleren. Daar was evenwel geen rekening mee gehouden in de bouwplannen.

Toen de bouwvakkers bezig gingen, bleek het praktischer om de stokoude muren weg te halen en geïsoleerd en wel terug te bouwen. En dat terwijl De Ridder van tevoren nog zo had gewaarschuwd dat alles in het huis uit 1900 aan elkaar was vastgemetseld. „Toen een muurtje werd weggehaald, moest de vloer er ook uit. Daardoor stond een andere muur weer los, die moest ook gesloopt. Mijn huis ging stukje bij beetje plat.”

Ondanks dat steeds meer muren werden gesloopt, werden de tekeningen niet aangepast. Was hier sprake van versterking of van sloop? De aannemer was de onduidelijkheid in april vorig jaar zat en trok er zijn handen van af. Sindsdien ligt alles stil. Een nieuw plan inclusief nieuwe aannemer laat nog op zich wachten.

De Ridder schakelde vorig jaar zomer advocaat Fonny Krol-Postma in. Samen maakten ze een stappenplan om de vaart erin te krijgen. Tevergeefs. In november werd een nieuw bouwplan gemaakt, maar de vergunning werd te laat bij de gemeente aangevraagd en belandde in de prullenbak. Het proces begint nu opnieuw. „Ik snap dat de NCG druk is, maar dit gaat te ver. Het ligt te lang stil. Het huis is een ruïne geworden”, zegt Krol-Postma. „Absurd en idioot.”

De Ridder is gefrustreerd door de situatie en voelt zich niet gehoord. „We zijn bijna zes maanden verder en het hele proces moet opnieuw. Het is blunder op blunder. Zo veel stommiteiten. Waarom moet het op deze manier? Luister gewoon naar mij als bewoner.”

Ook al lag er in november weliswaar een nieuw bouwplan, het is nog steeds onduidelijk hoe het nu verder moet. Krol-Postma probeert met de NCG tot een beslissing te komen. Wat haar betreft kunnen de garage en de achterste gevel blijven staan, maar moet de rest gesloopt worden. „Maar de NCG wil ook die muren krampachtig laten staan. Ons geduld raakt op. De oude situatie geldt allang niet meer”, zegt de advocaat. „Het is sneller en goedkoper om iets nieuws neer te zetten.”

De Ridder woont intussen al anderhalf jaar in een tuinhuis achter zijn woning. Hij ziet elke dag lijdzaam toe hoe zijn huis er als een bouwval bij staat. Hij sjokt wat rond de ruïne en gaat op de rand van een muurtje zitten. Voor De Ridder is het klip en klaar: de boel platschuiven en iets nieuws bouwen. „Kom kijken naar deze puinhoop en durf met droge ogen te zeggen dat dit géén sloopproject is. Intussen staat mijn leven al anderhalf jaar stil. Ik wil een stip aan de horizon. Dat iemand zegt: je hebt gelijk. We lossen het op.”