Wies van 't Slot was als werknemer Malle Pietje maar nadert met eigen bedrijf haar streefdoel. 'Dit jaar gaan we echt een megagroei doormaken'

De zon schijnt op het grasveld. Oude bomen ritselen in de wind. Twee honden lopen de keuken in en uit en op deze mooie woensdagmorgen in Paterswolde gaat Wies van ’t Slot in haar keuken zitten en zegt: ,,Nou. Daar gaan we dan hè.’’

Ze heeft al koffie gezet, het huis en de tuin laten zien, licht besmuikt gewezen op de schuur waar door de vorige bewoners een zwembad is aangelegd. Een zwembad, nou moe, maar wel fijn toch.

Ze zou zichzelf geen topvrouw noemen, gewoon een werkende. Maar vergis je niet. Deze dame staat aan het hoofd van online uitzendbureau 365Werk, dat ze in 2015 oprichtte met twee investeerders. Het bureau heeft een kantoor in Groningen en Amsterdam en is gespecialiseerd in uitzenden, payrolling en werving&selectie. 365Werk werd in maart dit jaar onderscheiden met de vakjuryprijs bij de Recruitment Awards, vanwege haar innovatieve en creatieve aanpak. Zo wordt er gewerkt met het concept PayDay, dat het uitzendkrachten mogelijk maakt om hun verdiende geld direct op te nemen. Ook reclamecampagne Tik’m Aan valt op: uitzendkrachten kunnen geld verdienen door het delen van vacatures.

En de zaken gaan goed. ,,Dit jaar gaan we echt een megagroei doormaken, misschien 55 miljoen euro’’, zegt ze. ,,Als het zo doorgaat denk ik dat we onze omzet volgend jaar bijna kunnen verdubbelen, en dan gaan we wel naar de 100.’’

,,Ja.’’ Lach: ,,Nu moet ik een nieuw doel bedenken.’’

Dat ze dat doel stelde, meteen al in het begin, tekent Wies van ’t Slot.

,,Ik werkte alsof het bedrijf van mezelf was. Een beetje als Malle Pietje. Ik kan niet anders. Maar ja, at the end of the day was het natuurlijk niet mijn eigen bedrijf. En ik had allemaal ideeën van dat kan beter en waarom doen we het niet zo. Dus ik wilde een eigen bedrijf helemaal opbouwen vanaf het begin, met een mooie manier van werken, zonder een politiek systeem, zoals bij de grote corporates. Daar ben ik niet geschikt voor. Ik heb te weinig geduld, ik zeg dan dingen die je eigenlijk niet kunt zeggen.’’

,,Nou dat iemand een functie heeft gekregen omdat hij zo goed kan golfen en verder niet zoveel toevoegt. Ik heb altijd fantastische banen gehad, zowel bij Randstad als Young Capital, heel fijne werkgevers, maar ik was wel kritisch over de manier waarop er werd gekeken naar de onderste laag. Daar moet je naar luisteren. Naar de uitzendkrachten, de intercedenten, niet te veel topdown bedenken en sturen.’’

Randstad, het grootste uitzendbureau van Nederland, heeft voor haar eerste kwartaal van volgend jaar een reorganisatie aangekondigd die het bedrijf 20 tot 30 miljoen euro zal besparen. Dat 365Werk wel hard groeit in diezelfde markt is, zegt ze, het voordeel van de kleine, wendbare, creatieve baanbemiddelaar.

,,Een combinatie van onze innovatieve software, het feit dat we supertransparant zijn over tarieven, kostprijzen en mentaliteit van het bedrijf, maakt dat als wij een klant eenmaal aansluiten, die niet zomaar weg gaat. Ook omdat ik heel veel mensen in dienst heb die heel oplossingsgericht zijn, veel vrijheid hebben om mee te denken en het goeie antwoord te geven. Vaak zeggen opdrachtgevers: ik wist niet dat het ook zó kon.’’

,,Het is mijn eigen bedrijf. Ik ga altijd harder. Ik was een paar dagen op Santorini met vriendinnen en ik heb daar ook gewerkt omdat ik bezig was met een nieuw contract. Dus ik zei: ‘Ik vind het lullig en ingewikkeld, maar ik ga mee en ik ga ook niet mee’. Dus ik zat elke dag in Teams te vergaderen en te bellen. Ik begon om half zeven ’s ochtends en als zij aan het ontbijt zaten had ik al veel gedaan.’’

,,Maar ik verwacht die mentaliteit niet van anderen. De lat ligt bij ons wel hoog en ik heb allemaal mensen in dienst die ik een beetje tegen zichzelf moet beschermen, omdat ze supergretig zijn.’’

,,Tuurlijk denk je weleens: kut, ik had thuis willen zijn. Ik vind thuis zijn heel fijn. Gewoon ontbijten en in de tuin werken, niks bijzonders, met de kinderen naar sport, beetje klooien zonder make-up op in ouwe kleren. Hard werken is, ja, een keuze ofzo? Het is niet altijd ideaal, maar soms is het leven niet ideaal.’’

,,Ik heb tot nu toe, ja afkloppen, nog nooit veel spanningsklachten gehad. Ik kan ook heel goed denken: ik ben nu zo ontzettend moe, ik ga vanavond hélemaal niks doen. Dan ga ik op de bank liggen en zet Say Yes to the Dress aan. Domste programma dat er is, over trouwjurken. En ik ben niet eens getrouwd.’’

,,Ja, dat vind ik. In de uitzendwereld, bijvoorbeeld, werken heel veel vrouwen tot op een bepaald niveau. En daarna worden het allemaal mannen. Begrijp me goed, ik heb er geen oordeel over. Iedereen maakt keuzes. Maar als je verder wilt komen, als je meer wilt verdienen, carrière wilt maken en je bent niet bereid om meer dan drie dagen in de week te werken, dan kan dat niet. Als je er tevreden mee bent is het goed, maar dan moet je niet klagen dat je verder had willen komen. Want dan moet je meer werken. Iedereen wil tegenwoordig dat het perfect ‘in balans is.’ Dat vind ik onzin. Je moet accepteren dat het soms schuurt.’’

,,Ik had een grote zus die de boel vooruit duwde, ik was iets verlegener. En iets sportiever, ik zwom en deed aan waterpolo en daar kon ik me helemaal in verliezen. Ik trainde vier keer per week. En dan echt hard. Soms hing ik kotsend over de zwembadrand. Eén keer zei de trainer: ‘We gaan doen wie het langst onder water kan zwemmen.’ En na afloop zei hij: ‘Dat ga ik dus nooit meer tegen jou zeggen.’ Want ja, ik ga dan door tot ik flauwval. Hij moest me echt aan één arm uit het water trekken.’’

,,Niks. Gewoon: ik wil winnen. Toen ik een keer een kleine halve marathon liep in Oost-Groningen, riepen ze na 15 kilometer dat ik de eerste vrouw was, nou dan zal ik het worden ook. Maar dan kom ik bij de finish en dan moet de EHBO me eraf halen, duizelig, zweetaanvallen. Echte wedstrijdlopers vroegen me: ‘Hoezo heb jíj gewonnen?’ Ja, puur op karakter.’’

,,Het zat wel in de familie. Mijn vader had zijn eigen fysiotherapiepraktijk, mijn moeder had samen met vriendinnen een winkel met heel bijzondere zelfgemaakte kleren. Heel kleurrijk, heel creatief. Ik denk dat we een beetje als excentriekelingen werden gezien in het dorp. En ik heb wel altijd bijbaantjes gehad. Al heel jong mocht ik ’s zomers in de broodjesfabriek aan de lopende band, ik werkte in een tweedehandskledingwinkel, had op zeker moment een baantje als badjuffrouw. Mijn zus en ik brachten de post rond voor onze vader. En ik plukte op zeker moment bloemen in het gemeentepark, ging met bosjes narcissen langs de deuren totdat een buurvrouw dat zag en mijn ouders ingrepen. We waren wel een vrij gezin, het hoefde niet allemaal binnen de paadjes, we gingen op bijzondere vakanties en mensen kwamen bij ons thuis om muziek te maken en een feestje te vieren. M’n ouders hadden best een leuk huwelijk denk ik, tot een bepaald punt. Toen wij 12 en 13 waren, zijn ze gescheiden; een scheiding met veel strijd. Mijn vaders rol is sinds die tijd beperkt geweest. Mijn moeder heeft het een tijd moeilijk gehad. We hadden gelukkig veel vrienden en lieve mensen om ons heen. En ik had de waterpolovereniging Moby Dick – waar ik nu weer lid van ben geworden.’’

,,Onze moeder was op een korte vakantie en had ons voor een week huishoudgeld gegeven. Ik denk dat we dat direct in de kroeg hebben verpatst. En daarna gingen we elke dag bij onze vriendinnen eten. En toen mijn moeder thuiskwam hadden we voor de grap de ramen met zwart papier afgeplakt en de tv en de bank in de voortuin gezet naast een groot bord met ‘Vanwege te weinig huishoudgeld inboedel te koop.’ Er kwamen daadwerkelijk mensen aan de deur die de tv wilden kopen, dus die moesten we wel een beetje afhouden omdat alles weer naar binnen moest.’’

,,Mijn moeder is sterk. Ze is weer gaan werken als lerares tekenen. Ze gaf asielzoekers les en ze deed alles om meer uren te krijgen. Ze ontmoette later haar huidige man, die drie zoons had, ze is met hem getrouwd, we hebben toen nog een tijd met elkaar in Hoogeveen gewoond.’’

,,Ja. Mijn moeder vond het maar vreemd, maar ik heb daar een supertijd gehad, ik zat in een fantastisch leuk meisjeshuis in de Gelkingestraat waar het echt huiselijk was – ik kwam in korte tijd 11 kilo aan. Ik werd lid van waterpoloclub De Walvisch, dat was een subvereniging van Vindicat. Je kunt van alles zeggen over de corpora, ik vind niet alles wat er tegenwoordig gebeurt goed, maar ik heb er een geweldige tijd gehad en goede vrienden gemaakt.’’

Bij 365Werk krijgt iedereen dezelfde bonus. ,,Dat is voor degene met een laag salaris dus relatief meer dan voor iemand die meer verdient. Maar 365Werk is niet een community in de zin van we zijn allemaal gelijk, maar we zijn wel gelijkwaardig. Ik weet ook dat ik een andere positie heb, want uiteindelijk ben ik de eigenaar, moet je soms een lastig gesprek hebben.’’

,,Niet collegiaal zijn. Voor jezelf gaan. Luiheid. Een mentaliteit van Jan Doedel trek ik niet echt.’’

,,Gericht op samenwerken en oplossen, gebaseerd op zelfsturende teams. Ik wil mensen zoveel mogelijk vrijheid en regie geven en luisteren naar hen die het echte werk doen. Niet denken dat je het zelf weet, dus vooral veel vragen stellen. Ik ga ervan uit dat we allemaal volwassen zijn, slim zijn. Dus dan kun je verstandige keuzes maken op je werk.’’

Die eigen regie wordt mede mogelijk gemaakt door de eigen, innovatieve softwareprogramma’s die bij 365Werk worden gemaakt. Uitzendkrachten hebben inzage in hun eigen dossier via hun mobiele telefoon. Opdrachtgevers zien precies waarvoor ze betalen. Wat online gedaan kan worden, wordt online gedaan. ‘Helder tonen wat we doen’ is het missionstatement van 365Werk.

,,De persconferenties op tv grepen me erg aan. Dan zeiden de kinderen: ‘Pap, je moet even naar mama, ze zit weer te huilen op de bank’. Wij hebben veel banen in de horeca en die ging dicht. Als uitzendbureau ben je juridisch werkgever, dus we moesten al die lonen doorbetalen. Ik heb toen in korte tijd echt een slaapprobleempje ontwikkeld. Uiteindelijk kwamen er goeie regelingen van de overheid maar als die er niet waren geweest, had het heel anders kunnen aflopen, zo makkelijk was het. Op zeker moment dacht ik: we gaan het langer overleven dan veel concurrenten. Maar die derde lockdown was financieel nog heel venijnig en pas toen we twee maanden verder waren besefte ik hoe intensief ik ermee bezig was geweest. Met wanneer gaat wat open, wat is de regeling? Wat moeten we?’’

,,Ja, doorzwemmen. Een vreselijke tijd. Die druk die je voelt, het was bijna niet uit te leggen wat dat met je doet als ondernemer. Ik was elke donderdag misselijk van de stress als ik de lonen overmaakte in die eerste coronafase. Ik dacht weleens: het is heel vervelend dat je kinderen niet naar school kunnen. Maar als het alleen dat is, wees blij.’’

Werken helpt, zegt ze. Tegen van alles en nog wat. Tegen stress. Tegen verdriet. Mouwen opstropen, blik op oneindig, aanpakken, dan voelt Wies van ’t Slot zich als een vis in het water. ,,Je moet het wel op een goede manier doen, dus na afloop niet hoeven denken: ‘Ik heb drie uur lang in een overleg gezeten en het was verspilde tijd.’ We hebben die afspraak binnen het bedrijf: Als jij het gevoel hebt dat je in een niet ter zake doend overleg zit, stap je er gewoon uit.’’

Ze staart even aangedaan naar het tafelblad.

,,Sorry,’’, zegt ze. ,,Ik weet niet waarom het af en toe even zo naar binnen schiet. Maar hij is binnenkort jarig en gaat naar de middelbare school en hij doet het zo wonderbaarlijk goed dat je denkt: hoe kan dit? Zo dankbaar ben ik daarvoor. Zo dankbaar. Hij kreeg te weinig zuurstof bij de bevalling en moest naar de intensive care. In het begin was er veel zorg over hoe hij zich zou ontwikkelen. Daar zijn we altijd heel kalm in gebleven. Nu kunnen we zeggen dat het miraculeus goed is gekomen. Hij heeft voldoende zelfvertrouwen, hij is het meest easy-going kind dat er is. Hij is groot, zit in groep 8, heeft schoenmaat 45, zit op rugby, zet de beuk erin. Daar geniet ik erg van.’’

,,We woonden toen in het Oosterpark, maar we wilden meer ruimte. Toen hebben we dat huis verkocht en waren we weer terug bij af met drie kleine kinderen. We hebben vervolgens een klein huis in Beijum gehuurd om een beetje op adem te komen, daarna hebben we een opknapper in Paterswolde gekocht. En ik zat al een tijd te denken: ik wil niet meer in loondienst. Toen werd ik benaderd door mijn twee compagnons, die 365Werk al hadden opgericht. Zij hebben me geholpen de eerste stappen te zetten als ondernemer. Ik heb toen wel risico genomen door aandelen te kopen en dik terug te gaan in inkomen, ik ging dus weer werken als een paard om iets op te bouwen, maar nu zonder de geweldige stafafdelingen van mijn vorige werkgevers om me heen. Jean-Paul was ook gaan freelancen, dus we waren allebei zelfstandig. Mensen zeiden wel: is dit verstandig, met drie kleine kinderen?’’

,,Ja. En ik heb altijd geweten, ook tijdens de lockdown: als het allemaal gierend verkeerd gaat, dan ga ik ’s morgens post bezorgen en ’s avonds bij Albert Heijn achter de kassa. Ik dacht: we komen niet in de problemen.’’

Lachje. ,,En dat denk ik nog steeds.’’