Kinderen van Afghaanse vluchtelingen in Zoutkamp dolgelukkig dat ze ein-de-lijk naar school kunnen. 'Ik zag vooral kinderen die stilstaan'

Lianne Brons (35) kan het haast niet geloven. De Afghaanse kinderen die ze ‘s ochtends voor het eerst ontmoette, spreken haar na twee uurtjes al aan met juf.

Juf. Dat oer-Nederlandse woord dat ze aan het begin van de dag nog niet kenden.

,,Het gaat best snel’’, zegt Brons. ,,We praten natuurlijk met handen en voeten. We hebben de kleuren gedaan, en woordjes als stoel en pen en potlood. Sommige kinderen kennen de letters al, dat scheelt.’’

In haar klaslokaal zit een bovenbouwgroep: leerlingen van 10, 11 en 12 jaar. Ze zijn tamelijk geconcentreerd aan het kleuren: wie dichterbij komt ziet dat de kleurplaten zijn opgedeeld in vakjes met sommen.

Brons woont in Leens. Ze is leerkracht in Meeden en rijdt vaak langs de kazerne bij Zoutkamp, die sinds augustus dienst doet als noodopvang voor Afghaanse vluchtelingen. ,,Dan zie ik de mensen in de rij staan voor het eten en denk ik: ik zou best wat voor ze willen betekenen.’’ Toen zag ze dat er een tijdelijke school voor de kinderen kwam in Uithuizen waarvoor onderwijzers werden gezocht.

Deze eerste schooldag in de voormalige Koning Willem-Alexander basisschool is een feestelijke dag. De kleintjes spelen naar hartenlust op het klimrek, voetballen of rennen achter een speelgoedkar aan. Ze zijn uitgelaten, alleen al omdat school een welkome afwisseling betekent van hun leven in de kazerne.

Ook de docenten zijn in opperbeste stemming. ,,Om kwart voor tien vanochtend kwamen die twee bussen aan, alles door elkaar heen natuurlijk: de jongsten en hun oudere broers en zussen. Die verwachtingsvolle koppies’’, zegt directeur Siebrig Bisschop van basisschool De 9 Wieken in Winsum en van de taalklas.

De kinderen zijn volgens haar toe aan iets anders dan de kazerne. ,,Ze zijn toe aan leven en leren, aan kind zijn’’, zegt ze. ,,Ik word hier heel gelukkig van. Dit is waar je het voor doet, werken in het onderwijs. Dat je eraan bijdraagt dat kinderen zich ontwikkelen.’’

 

Dat beaamt schoolleider Jannelies Mik (47) van de Internationale Schakelklas (ISK) Groningen die de jeugd van 12 tot 18 onder haar hoede heeft. ,,Je kunt iets betekenen voor ze, je biedt nieuwe kansen. Ze willen ook graag, want onderwijs is hun ticket naar de toekomst.’’

De ISK gaf ook al les op de kazerne: in kantoorruimtes en in een tent. ,,Dat geklapper!’’, zegt Mik. ,,Docenten hadden hun methodes en materialen onder de arm of achter in de auto. Dan is dit echt super: een school met een whiteboard, een tv-scherm en een kopieerapparaat!’’

Ali Mazhar Rezaee (15), Farhat Qadiri (16) en Hania Amiri (15) zijn vol lof over hun eerste schooldag. ,,Iets leren’’, zegt Hania met iets gelukzaligs in haar ogen. ,,En ik mocht een raam beschilderen.’’

Ali Mazhar is sinds 4 maanden in Zoutkamp en zegt trots en blij te zijn naar school te kunnen. ,,Nederlands is moeilijk’’, zegt hij.

Dat weerhoudt hem er niet van het per se te willen leren. Hetzelfde geldt voor Farhat. ,,Ik wil net zo snel Nederlands kunnen spreken als ik in m’n moedertaal kan. Ik leer het nu op school gelukkig, maar ik was ook al bezig het mezelf te leren.’’

Pedagogisch medewerker Nienke Vos (46) zit vanwege corona zonder werk en meldde zich aan als vrijwilliger bij de noodopvang in Zoutkamp. ,,De eerste keer dat ik daar kwam, in dat grote centrum. Ik dacht: je zult maar kind zijn hier. Het enige vertier is een grasveld, wat fietsjes en een paar plastic glijbaantjes.’’

Als vrijwilliger liet ze kinderen er knutselen, bewegen en spelletjes doen. ,,We begonnen vaak met zo’n twintig kinderen en binnen de kortste keren waren het er vijftig. Echt een wolk van activiteit.’’

Nu werkt ze twee dagen per week als klassenassistent op de school in Uithuizen. Het raakte haar, die twee bussen die kwamen voorrijden, vol met levenslustige kinderen. ,,Ik heb in Zoutkamp vooral kinderen gezien die stil staan. Dat ze nu naar school kunnen, betekent dat ze daar even weg kunnen. Wat fijn voor ze.’’