Ik wacht (56): Jasper Koning en Alina Stoutmeijer uit Wagenborgen

: Jasper Koning (37), Alina Stoutmeijer (34), Femm (4) en Vian (1)
: Wagenborgen
: Koning is boer, Stoutmeijer is ‘bij huis.’
: een boerderij uit 1949 en een boerderij uit 1974

***

De wind huilt over het weidse land bij Wagenborgen. Jasper Koning kijkt vanuit het keukenraam naar de boerderij verderop, waar het familiebedrijf is gevestigd. En zegt: ,,Die wind, daar kan hij wel tegen hoor. Maar de NAM denkt van niet.’’

Jasper Koning en zijn partner Alina Stoutmeijer zitten vaak in deze ruime woonkeuken. Je hebt er vanuit het venster een prachtig uitzicht over de velden. Alina zou wel een andere keuken willen, deze stamt uit de jaren 70, maar alles doet het nog en dan ga je niet verbouwen. Zeker niet als je je eigenlijke huis achter dat raam ziet liggen.

Koning en Stoutmeijer hebben eigenlijk drie huizen. Een huis in het dorp, waar nu Konings ouders wonen. Een huis waar ze nu wonen, waar tot voor kort zijn ouders woonden. En een huis aan de overkant van het raam, waar ze naartoe willen. En daar is het wachten op.

Al jaren.

In de schuur van het huis is het pluimveebedrijf van de familie Koning gevestigd, waar Jasper en zijn vader eendrachtig samenwerken. Koning: ,,Wij woonden eerst in het dorp, maar dat was te ver weg en te onhandig. Dus namen wij de boerderij in 2014 over van de familie. Maar toen we het huis stripten zagen we overal scheuren in de muren.’’

De NAM kwam. De expert stelde vast dat het hier om stormschade ging. En om achterstallig onderhoud. In ieder geval niet, zo constateerde hij in zijn rapport, door aardbevingsschade.

,,Wij namen een expertisebureau in de arm, die stelde wat wij al dachten: aardbevingsschade. Dus dat meldden wij aan de NAM. En vervolgens’’, zegt Koning. ,,Verzand je.’’

De NAM zei dus van niet, Koning zei van wel, de patstelling was een feit en de dossiers lagen onbeweeglijk op de plank. ,,Je wordt er ook een beetje moe van’’, zegt hij. ,,Je begint aan iets met een open eind, je komt er niet doorheen. En wij kregen twee dochters. Daar wil je je ook mee bezig houden, en met je werk.’’

Waarop zijn moeder voorstelde om aan woningruil te doen: zij in het huis in het dorp, Jasper en Alina in het voormalig ouderlijk huis. Dan woonde het jonge gezin dichter bij de boerderij.

,,Voor mijn vader was dat zwaar. Hij is in dit huis geboren en getogen, hij heeft zijn hele 78-jarige leven hier gewoond. ‘‘Als mijn kinderen het maar goed hebben, zei hij. Maar ik zag zijn gezicht. Dus wij zitten hier, maar het voelt niet goed.’’

Augustus 2017 verhuisden ze. En kijken vanachter het keukenraam naar het huis dat ze hebben gekocht, maar waar ze niet in kunnen wonen.

Ze zijn verwikkeld in een procedure waar geen beweging in zit. ,,Er is nergens een punt te bekennen, alleen een komma’’, zegt Koning. ,,Met mijn boerenverstand zeg ik: we gaan naar de rechter, die geeft duidelijkheid en dan duurt het hoogstens een half jaar en gaan we aan de slag.

Maar nee. Rechters zeggen in dat soort gevallen dat je weer met elkaar om tafel moet. Maar hoe doe je dat als er geen beweging in zit? We zitten nu in het stadium dat de advocaten pre-justitiële vragen hebben gesteld en nu is het wachten op antwoord van de rechtbank.’’

Wachten, wachten, jaar in jaar uit. Laag ademhalen is de enige manier om frustratie de baas te blijven.

Het systeem faalt. Dat verbijstert hem. ,,Heb je stormschade, dan ga je naar de verzekering. Maar heb je bevingsschade, dan is niemand verantwoordelijk. Het is toch niet mijn schuld dat ik hier zit? We worden omringd door knappe koppen en ze kijken allemaal een andere kant op.’’

Wat hem vooral steekt: ,,Ze zijn tégen je. Je wordt behandeld alsof je gebruik wil maken van de situatie. Dat wil ik niet. Het huis dat wij hebben gekocht is economisch total loss verklaard. Ik wil alleen dat waar ik recht op heb: herstel van de schade. Niks extra. Alleen dat.’’