Anita redt Marijke op verlaten station, Jantje helpt Van Gogh op grijze silo en Marloes houdt zicht op Olympische Spelen. Dit is het goede nieuws van deze week

De voormalige graansilo in Nieuw-Amsterdam ziet er momenteel grauw en bijna dodelijk saai uit. Een industrieel monument dat wel een oppepper kan gebruiken. En dat gaat dan ook gebeuren.

Het gebouw wordt aan twee kanten beschilderd. En wel met een werk van schilder Vincent van Gogh, want die streek 140 jaar terug immers neer in deze regio. Vanaf het treinstation is straks een portret te zien van de grote schilder naar een werk van Jantje Hartman (69) uit Klazienaveen. Zij heeft namelijk een Van Gogh-schilderwedstrijd voor amateurkunstenaars gewonnen. Vrij naar het tv-programma over Vermeer, de nieuwe Van Gogh zogezegd.

De ene wand van de silo krijgt dus een megagroot portret naar het ontwerp van Hartman. De andere wand wordt gesierd met een nageschilderd werk van Van Gogh zelf. Uit zijn Drentse periode uiteraard. De grauwe silo krijgt kleur op de wangen. En dat werd tijd ook. Met dank aan Jantje, de Van Gogh uit Klazienaveen.

Toegetreden tot de eregalerij der hele oude glorie – ja, de niet zo jonge lezers herkennen in deze woorden de gelijknamige rubriek uit het Hilversum 3 (!) radioprogramma van Barend Barendse – zijn Coby Bansema-de Boer uit Winsum en Jantina Pot uit Winsum. Beide dames zijn 100 jaar geworden. Dat moeten grote taarten met heel veel kaarsjes zijn geweest! Coby zwemt nog wekelijks, traint de hersenen met Wordfeud op de iPad en doet dingen die ze leuk vindt.

Voor Jantina geldt hetzelfde. Ze haalde haar rijbewijs op haar 67ste! En toen ze 90 werd, kreeg ze een koninklijke onderscheiding voor al haar vrijwilligerswerkzaamheden. Ze leveren beiden het bewijs dat leeftijd maar een getal is. Je bent zo oud dan wel jong als je je voelt! Van harte dames.

Nog een oudje (met alle respect natuurlijk). De voetbalvereniging Buinen bestaat 75 jaar en dat wordt gevierd. Nu zijn er meer clubs die al zo lang of nog langer bestaan. Niks bijzonders dus. Nou, toch wel. Het bijzondere is namelijk dat de club meer vrijwilligers dan spelende leden heeft. Er voetballen liefst 150 mensen bij de club. Opmerkelijk in een tijd, waarin het verenigingsleven in heel het land steen en been klaagt over een tekort aan mensen die een club in de benen houden. Heeft de jubilaris nog wat te wensen? Jawel, een nieuw materialenhok. Met zoveel vrijwilligers moet dat te realiseren zijn. Oftewel, waarin een klein dorp groot kan zijn.

Het sprookje van de filmmakers van jongerenopvang Zorglandgoed Mirre in Valthe duurt voort. Want met de winst van hun film One more night op het filmfestival 48h in Arnhem werd een ticket gewonnen naar het filmfestival Filmapalooza in Los Angeles. Daar viel de film in twee categorieën (‘best used genre’ en ‘best used line’) in de prijzen. Ook won het gezelschap dat de film maakte een plekje op het prestigieuze filmfestival van Cannes. Dus staat er een uitruk naar Zuid-Frankrijk op de rol. En wie weet wat deze ‘continuing story’ de jongeren straks nog meer oplevert.

Een nieuwtje uit het buitenland heeft deze rubriek nog niet eerder bereikt. Eenmaal moet de eerste keer zijn en laat dat toevallig vandaag zijn. Boer Barry Coster (van Nederlandse komaf wellicht?) in Ripplebrook Australië wist niet wat hij zag toen hij een kalfje ter wereld hielp. Het dier had in plaats van de gebruikelijke zwartwit gevlekte bonte vacht een lachend gezichtje op zijn lijf. Of het gezicht van een reuzenpanda, als je dat er in wilt zien. Of - voor de luguber ingestelde geesten - een halloweenmasker. Het kalfje is in ieder geval een bijzondere verschijning. Le vache qui rit (de lachende koe) bestaat dus echt. Het kalfje heet Happy! En het goede nieuws: boer Coster vindt het beestje zo bijzonder dat het de gang naar het slachthuis bespaard blijft. Daar krijg je toch een (glim)lach van op je gezicht. Zelfs aan de andere kant van de wereld.

Stikstofbeperkingen, milieubeperkingen, steeds strengere eisen om een vergunning te krijgen… Het wordt organisatoren van evenementen niet gemakkelijk gemaakt om nog iets van de grond te krijgen. Daar liep ook de stichting Folkore Wedde tegenaan. Het traditionele paasvuur zat op de wip, omdat de verzekeringsmaatschappij hogere eisen aan het veilig verloop van het evenement. Er moest een veiligheidsdeskundige ingehuurd worden. En dat kost geld. Maar zie, binnen het bestuur van de stichting bleek zo’n specialist aanwezig te zijn en hoeft de stichtingskas niet te worden geplunderd. De traditie van het paasvuur is dit jaar gered.

En niet alleen in Wedde, ook in Midden-Drenthe is er witte rook. Daar kunnen alle geplande paasvuren doorgaan. Goed nieuws voor de liefhebbers. De toekomst echter is ongewis. Geldt dat niet voor ons allen?

Roeister Marloes Oldenburg uit Groningen won vorig jaar in Tsjechië op de wereldkampioenschappen zilver met de vrouwen vier-zonder en met de vrouwen acht. Daarop zette ze haar zinnen op medaillewinst op de eerstvolgende Olympische Spelen, 2024 in Parijs. De Olympische droom leek uiteen te spatten toen ze tijdens een fietstocht in Oostenrijk van haar tweewieler tuimelde en op haar hoofd terecht kwam. Daarbij brak ze haar rug. Het had nog veel slechter af kunnen lopen, want de meeste mensen die zo onderuit gaan, kunnen het namelijk niet navertellen.

Oldenburg begon, zo gauw de revalidatie het toeliet, te werken aan herstel. Ze sprak met collega-topsporters zoals Annemiek van Vleuten, Tim Don en Cheryl Maas. Allemaal atleten die ooit ook een rugwervel hebben gebroken. Met de technische staf van de roeibond werd een herstelplan opgesteld om Oldenburg terug te brengen naar de top. De weg omhoog is weer ingeslagen. Van 31 maart tot 2 april doet ze alweer mee aan een roeiwedstrijd in Italië. De olympische droom is dus nog levend maar gezien het voorgaande is Oldenburg nu al goed voor goud.

Echt dood ben je pas als je bent vergeten. Bram Vermeulen stelde deze waarheid lang geleden in één van zijn aangrijpende liedjes. De strekking van dat nummer is aan Tienco de Jager niet ongemerkt voorbij gegaan. Liefst zeven jaar heeft hij zich ingezet om een gedenkzuil op te richten voor de meer dan dertig jaar geleden overleden man van De Jagers vrouw. De as is verstrooid op het strooiveld van de begraafplaats in Peize. Een plek om de overleden dierbare was er niet. Dus nam De Jager het initiatief voor een gedenkzuil. Het heeft even geduurd, maar de zuil staat er. Er kunnen 48 naamplaatjes op aangebracht worden. De partner van De Jager en andere nabestaanden hebben nu een plek om hun geliefden te herdenken. Geregeld door Tienco, hij had er liefst zeven jaar voor over. Een man met een groot hart.

Het zal je maar gebeuren. Je gaat een dagje uit met de trein en uit nieuwsgierigheid reis je naar het meest noordelijke station van Nederland, station Eemshaven. En dan sta je daar als 76-jarige mevrouw lelijk te kijken als blijkt dat er geen trein meer teruggaat richting de bewoonde wereld. Wat nu? Enkele uren verbleef de bijna tot wanhoop gedreven mevrouw op het winderige en verder verlaten perron. Tot haar geluk had Anita Hovenkamp uit Groningen met haar kleinzoon juist die dag uitgekozen om bootjes te kijken. Behalve de bootjes zagen ze dus die ene mevrouw op het perron. Hovenkamp bood mevrouw meteen een lift aan naar Appingedam waar – o geluk – de trein naar Groningen en de rest van de beschaving niet lang op zich liet wachten. Voor Hovenkamp de gewoonste zaak ter wereld, want we zijn er op de wereld om elkaar te helpen, nietwaar.

Wat is jouw goede nieuws? Zie je een tweet of een insta-post met leuk of opmerkelijk nieuws? Laat het weten via redactie@dvhn.nl onder vermelding van goed nieuws en je leest het - met een beetje geluk - niet veel later terug in deze rubriek.