Ranim en Nouh uit Syrië wachten bij de Eurohal in Zuidbroek op een nieuwe opvangplek, omdat Ter Apel overvol is. Foto: Duncan Wijting
In de Eurohal in Zuidbroek wachten honderd asielzoekers die niet terecht konden in Ter Apel de hele dag op een bus die maar niet komt. De crisisnoodopvang in de Eurohal was voor één nacht. Maar aan het einde van de middag is hun bestemming nog onduidelijk.
Mohammed heeft zijn hoofd op tafel gelegd. Hij draagt een zwart Marvel-shirt met gouden letters, om zijn arm een mondkapje. Hij zit aan een picknicktafel achter de Eurohal in Zuidbroek. Te wachten.
Een medewerker van het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) brengt hem een stripje met twee tabletjes paracetamol en een bekertje water. ,,Thank you.” Hij is 32 jaar oud, komt uit Syrië en is moe. Bijna twee maanden was hij onderweg. Was hij donderdag eindelijk in Ter Apel, moest hij wéér een bus in.
Ze sliepen op bedden, niet op de grond
Honderd asielzoekers zijn donderdagavond van het overvolle Ter Apel naar Zuidbroek gebracht. Daar richtte de veiligheidsregio Groningen voor één nacht crisisnoodopvang in. Vrijdag zitten ze daar de hele dag te wachten. Op een bus. Denken ze. Maar niemand weet hoe laat die komt en waar die naartoe gaat.
Voor de neven Mustafa (28) en Maget (27) is het ‘oké’hier. Ze sliepen vannacht op bedden, niet op de grond. Na een reis van acht maanden vanuit Jemen, met een oversteek van de grens tussen Wit-Rusland en Polen (‘we waren bijna dood, God hielp ons’) zijn ze vooral blij dat ze in Nederland zijn aangekomen. ,,We moesten door het bos, sliepen in de modder, dronken uit de rivier.”
Mustafa, Maget en Tofik uit Jemen Foto: Duncan Wijting
Hun vriend Tofik schuift aan. Ook uit Jemen. Een land dat ‘aan flarden is gereten’ in een burgeroorlog die al zeven jaar duurt. ,,Kinderen liepen met geweren”, schetst Maget de waanzin van oorlog. Hij is nog altijd op zijn hoede. Vraagt voor de zekerheid of praten met een journalist zijn kansen op asiel niet zal verkleinen.
,,Nederland is vrij”, zegt Tofik.
Videobellen met de achterblijvers
Aan de overkant van de parkeerplaats ligt een berg zand van een meter of vijf hoog, begroeid met gras. Syrische kinderen spelen erbovenop. Een vrouw die haar hond uitlaat loopt voorbij en kijkt verbaasd naar de mensen die hier rondhangen. Jonge mannen die de tijd doden met workouts op Arabische hiphop, gezinnen die videobellen met de achterblijvers, asielzoekers die uit het dorp komen lopen met tassen vol boodschappen.
Ranim draagt een beige hoofdoek en heeft haar achterneefje Nouh in de armen. Het jochie van vier maanden maakt pruttelgeluidjes met zijn lippen en schatert. Ramin vertelt, met behulp van google translate op de telefoon, dat de reis vermoeiend was. Dat ze snakt naar een plek om uit te rusten. Met haar man en neef reisden nog vier kinderen mee. Ze spelen op de berg.
Ranim (beige hoofddoek) en haar familie uit Syrië werden vorige week opgevangen in de Eurohal in Zuidbroek. Foto: Duncan Wijting
Informatie is er niet
,,Weet u wanneer de bus komt?” Achmed uit Irak, die vluchtte uit Oekraïne waar hij studeerde, is ongeduldig. Tegen hem is gezegd dat ze al om zeven uur ‘s ochtends opgehaald zouden worden om in ter Apel te kunnen praten met de IND, de Immigratie en Naturalisatiedienst. Inmiddels is het een uur ‘s middags en geen enkele beweging te bespeuren. Er zijn beveiligers aanwezig - journalisten mogen de hal niet in - en een paar medewerkers van het COA.
Informatie is er niet.
,,Het is niet okee”, zegt Drikeche (24) uit Algerije. Hij doet push-ups met zijn voeten op de onderste trede van een brandtrap van de Eurohal. Naast de trap staat een lange rij pallets met dakpannen in plastic. Drikeche is gestresst. Kwam hier met de boot. Mist zijn familie en vrienden. ,,In mijn land is geen gelijkheid, geen rechtvaardigheid. Ik zoek een beter leven. Iedereen hier zoekt een beter leven.”
Asielzoekers bij crisisnoodopvang in Eurohal Zuidbroek Foto: Duncan Wijting
Eindelijk nieuws?
Dan lopen een COA-medewerker en een man in joggingpak met een witte handdoek om de schouders (een gelegenheidstolk) op Drikeche af. Eindelijk nieuws over die bus?
Hij luistert naar de man en knikt zonder al te veel enthousiasme. ,,Het ging over het eten”, zegt Drikeche als ze weg zijn. ,,Dat we daarvoor de brief moeten meenemen die we gisteren hebben gekregen.”
