Henriëtte Dekker: 'Mooi toch, dat wij Drenten allemaol hetzölfde vuult bij onze previncie?' Foto: Gerrit Boer
De rubriek Hier kom ik weg is een samenwarking met het Huus van de Taol en giet over Drenten en heur verhalen. Henriëtte Dekker uut Hieken is persoonlijk begeleider bij Cosis in Beilen. Dekker prat Drèents met Drèentstaolige cliënten zodat zij zuch thuus vulen.
Henriëtte Dekker weur in 1969 samen met heur tweelingzussie geboren in het Wilhelmina Ziekenhuus in Assen. Ze gruide op in Beilen. Toen zij 6 jaor was, overleed heur pappe. „Wij weurden as kinder opvangen deur de buurvrouw. Zij vertelde oes dat oes pap niet meer leefde.” Het gemis was groot. „Maor ik heb zo’n mooie jeugd had”, zeg de inwoonster van Hieken. ,,Met mien breur en zussen, maor ok met mien mam en heur neie partner.”
De Westhoek
Die liefdevolle jeugd legde de bodem veur het wark dat zij nou veur Cosis in Beilen döt. „Ik ben persoonlijk begeleider WDL. Dat betiekent: wark, dagbesteding en leren.” Dekker warkt op locatie De Westhoek. In de kasten in de hal staon keersen en aandere decoratie die de cliënten zölf maokt hebben. „Die verkoopt wij ok. Maor dat is niet het ienige wark dat hier verzet wordt. Cliënten doet opdrachten veur lokale undernimmers.”
Hier kom ik weg
Zo knippen ze buisies veur vloeistofdispensers op maot en pakken ze spullen veur verscheiden bedrieven in. „En vanmiddag hold De Westhoek ok weer de inloop. Die is veur iederiene die behoefte hef an een praotie, spellegie of contact met aandern. Wij kookt en eet hier samen.”
Drèents in de zörg
Drèents praoten döt Dekker al van kinds of aan. Ze zöt heur tweetaoligheid as riekdom. Met de mieste cliënten en familie prat zij Nederlands, maor ze schakelt ok zo over naor het Drèents. „Aj as Drèentstaolige een kind of familielid hebt dat naor een dagbesteding möt, is het mooi aj weet dat het bij mèensen is die de taol spreekt. Je kunt je veurstellen dat het veur olders en cliënten hiel vertrouwd vuult as wij met mekaor Drèents praot. Het gef een gevuul van rust.”
Met ien van de cliënten har Dekker kört veur het interview een gesprekkie. „Ik zee tegen hum dat het interview over Drenthe en de Drèentse taol giet.” Dekker vruug de man hoe hij daor over denkt. „’Ik ben trots op Drenthe!’ zee e. Hij komp ok uut Beilen en vertelde dat e as kind wel iens met zien familie op vekaansie gung. Zo gauw as hij de Smildeger toren zag, was e weer rustig.” Dekker vindt die overienkomsten tussen mèensen prachtig. „Ja, mooi toch? Dat wij Drenten allemaol hetzölfde vuult bij onze previncie.”
'Je kunt je veurstellen dat het veur olders en cliënten hiel vertrouwd vuult as wij met mekaor Drèents praot.' Foto: Gerrit Boer
Twee poppies
Dekker hef met heur familie altied Drèents praot. Toen heur mamme een paor jaor leden in een anleunwoning bij een verzörgingshuus terechtkwam en in heur leste dagen zat, har zij een foto van Dekker en heur tweelingzus op een taofeltie staon. „’Kiek dat bint mien poppies. Mooi hè?’ zee ze dan.” Dan kreg Dekker ’t even te kwaod en rolt heur een traon over de wang. „Poppies, dat is toch ok een hartstikke liefdevol woord. Of niet dan?” Ze glimlacht. „Mien mamme was ok een hiel liefdevol en zörgzaam persoon.”
Um ’t heufd leeg te kriegen, giet Dekker geern hen buten. De ruumte um huus, maor ok het Dwingelderveld geven heur een goed gevuul. „Heerlijk um in de Drèentse natuur te wezen. Het relativeert het leven.”
